Ο ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

Τι φωτογραφία να αφιέρωνα στον Θωμά σαν περπάτησα το χώμα 

της πατρίδας του; Αυτός δεν ήταν στον ουρανό του Αρακύνθου, τα ποιήματά του 

λίγοι τα θυμούνταν και ο νοτιάς είχε ανεβάσει την κουρτίνα της καταιγίδας. Έτσι, ούτε ηλιοβασιλέματα, ούτε πουλιά στις άδειες φωλιές που σκοτεινιάζουν τα γυμνά κλαριά των δέντρων. Την άλλη φορά ίσως θα είναι πιο φωτεινά στο Μεσολόγγι…

Πατρίδα μου
καπρίτσιο και νταλκά ηλιοβασίλεμα στα βυσινιά
δάκρυ’ αργοκύλητα και ψεύτικα φιλιά και του ντουνιά
πορτραίτα στα πακέτα των τσιγάρων μου και μες στα πρώτα
αγαπημένα μου τραγούδια να μικραίνεις μες τα χνώτα
να μου μικραίνεις αχ να σκίζομαι να μη σε πιάνω
μέσα στα ξένα στ’ αθηναϊκά χνώτα και απάνω
που σ’ εύρισκα δια μέσου νέας αγάπης πάλι σε χάνω…

πατρίδα μου
πρώτη μεγάλη αγάπη μου και γλύκα της ζωής
χρυσάφι στα σκοτάδια μάτια μου και λάδι της ψυχής
σκαμμένος τώρα από ποταπότητες εχθρούς και φίλους
ξαναθυμάμαι αετούς στεφάνια σάλτσινα και μύλους
χασίσια που με ξεγελάν και λέω πως σε φτάνω
μες στα τραγούδια μου που όλο βρίσκω και σε χάνω
πόλη μου που με πας από τον Κάτω Κόσμο στον Επάνω…

Στάσεις στο Μέλλον - "ΠΟΡΕΙΑ", 1980, σελ. 86.

ΑΘΗΝΑ,  08022018