ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Στη βαριά κληρονομιά που άφησε η εποχή των «αγανακτισμένων» στην πόλη, φυσικά και πρώτο ρόλο παίζουν τα ρολά ασφαλείας που μπήκαν σε όλα τα καταστήματα κατά μήκος των κεντρικών οδών, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ακαδημίας και σε άλλους χώρους και δείχνουν μια πόλη τρομαγμένη κυρίως τα απογεύματα. Tα βράδια πάλι κανένας δεν θέλει να την περπατήσει καθώς από καμιά χαραμάδα της δεν βγαίνει το ελάχιστο φως…

Είναι όμως και περιπτώσεις που ένα κτίριο δεν είχε φάτσα ή βιτρίνα στην πόλη, όπως οι πάντα προνοητικές τράπεζες ή κάποιο άλλο δημόσιο και άρα ο κίνδυνος να προσβληθεί, να γίνει έφοδος σ’ αυτό και κατά συνέπεια να λεηλατηθεί ήταν μειωμένος. Κάποια απ’ αυτά τα κτίρια είχαν και βαριές πόρτες αλλά τούτο δεν έφτανε να απομακρύνει τον κίνδυνο του βανδαλισμού και γι’ αυτό έβαλαν και κάγκελα ακυρώνοντας παντελώς την έννοια του ασφαλούς δημοσίου χώρου, σε μια απόσταση από την φρουρούμενη Βουλή των Ελλήνων.

Θα πείτε πως αν και στη φρουρούμενη η Βουλή, παραλίγο να γίνει το μεγάλο ντου την ημέρα που κάηκαν οι άνθρωποι στη Μαρφίν αλλά έτσι ήταν τότε. Ζευγαρωμένοι οι της Πάνω Πλατείας με τους εκείνους της Κάτω, μια χαρά τα κατάφερναν σε αυτές τις επιθέσεις και το αποτέλεσμα φάνηκε πολύ σύντομα από τα δεκάδες κλειστά καταστήματα από τον άξονα της Κλαυθμώνος, Κοραή, Τριλογία και κάτω προς την Ομόνοια. Θαρρείς πως αυτά είναι τα νέα σύνορα στην οικονομική ζωή της πόλης και κατά συνέπεια ακολουθούν και όλα τα άλλα που δίνουν την εικόνα της παραίτησης και της παρακμής που την ακολουθεί.

Το ίδιο έκανε και η Αρχαιολογική Εταιρεία, έβαλε στην πόρτα του μεγάρου της στη γωνία Πανεπιστημίου και Ομήρου κάγκελα που οι απολήξεις των στο επάνω μέρος μοιάζουν με αιχμές δοράτων αρχαίων πολεμιστών. Έτσι υποτίθεται ότι θα εμπόδιζε και θα εξόρκιζε πιθανώς την είσοδο των «αγανακτισμένων» στο κτίριο και θα προστάτευε το εσωτερικό του. Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα σε εκείνη την περίοδο γιατί μάλλον δεν ήταν στόχος κανενός αλλά τα κάγκελα, παρόλο που η εποχή μας δεν δείχνει ότι πρόκειται να συμβεί κάτι ανάλογο, παρέμειναν και δεν ταιριάζουν καθόλου με το νεοκλασικό ύφος.

Είναι ο φόβος όμως, για το αν μπορούν οι Αρχές  να εγγυηθούν κάτι τέτοιο, που κάνει τον οποιοδήποτε διστακτικό να προχωρήσει στην αφαίρεση των κάγκελων και των ρολών στους κεντρικούς δρόμους και να επανέλθει η κανονικότητα στο κέντρο της πόλης τουλάχιστον. Ο φόβος που άφησε η κληρονομιά των ημερών της «αγανάκτησης» είναι ακόμη πηχτός και για να διαλυθεί θέλει πολύ χρόνο και πίστη σε ότι κάνουμε ο καθένας και όλοι μαζί.

ΑΘΗΝΑ, 10092018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.