ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΕΧΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ

Μέχρι τώρα στον αγώνα εναντίον της λεηλασίας της Ελλάδας από λογής συμφέροντα, ειδικά στο χώρο της ενέργειας με το παραμύθι της… πράσινης ανάπτυξης συνήθως βλέπαμε ανθρώπους που νοιάζονταν για τον απειλούμενο Τόπο τους, άλλους που τον γνώριζαν, ακτιβιστές με ευρύτερο ενδιαφέρον για το περιβάλλον, φυσιολάτρες και άλλους που όλοι μαζί προσπαθούσαν να μιλήσουν με απλή γλώσσα για το αυτονόητο: την προστασία της συγκεκριμένης περιοχής και προώθηση μιας ήπιας ανάπτυξης που να σέβεται τον τόπο, τη φύση και κυρίως τους ανθρώπους που κατοικούν εκεί.

Η περίπτωση της Ηπείρου που έχει μπει στο στόχαστρο των μεγάλων εταιρειών πετρελαιοειδών για εξορύξεις υδρογονανθράκων σε όλη την έκτασή της αποτελεί εκτός από τον μεγάλο κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής της και την ειρωνεία απέναντι σε όλη την Ελλάδα και τον νοήμονα κόσμο βέβαια, γιατί είναι ακριβώς το αντίθετο σε ότι πρεσβεύουν και προτάσσουν πλήθος ειδικών και παρατρεχάμενων των εργολάβων, μη εξαιρουμένων των τοπικών αρχόντων για την προώθηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Τη στιγμή δηλαδή που κόπτονται και μάχονται με κάθε τρόπο να γεμίσουν τα ελληνικά βουνά ανεμογεννήτριες με αμφίβολο αποτέλεσμα, σείοντας το φάντασμα της κλιματικής αλλαγής και θανατηφόρου λιγνίτη στην Πτολεμαϊδα, αυτοί τρυπάνε το σώμα της Ηπείρου για να αντλήσουν από τη γη της όποια σταγόνα πετρελαίου υπάρχει.

Το ζήτημα απασχολεί από καιρό την Ήπειρο αλλά και πολλούς άλλους Έλληνες που δεν διαφωνούν με αυτού του είδους την ανάπτυξη και διαρκώς γίνονται εκδηλώσεις και δράσεις ενημέρωσης του κόσμου και την ανάγκη  προστασίας του περιβάλλοντός της και την διακοπή των όποιων εργασιών έχουν ξεκινήσει οι εταιρίες.

Στον αγώνα αυτό δυναμική είναι η παρουσία της Τζουμερκιώτισας ηθοποιού Γεωργίας Ζώη και η οποία είχε την ιδέα να γίνει στην κοίτη του ποταμού Αράχθου μια πρωτότυπη φωτογράφιση με συμμετοχή εθελοντριών γυναικών από την Ήπειρο από τον φωτογράφο και σκηνοθέτη Γιάννη Φαλκώνη. Οι γυναίκες φωτογραφήθηκαν στον Άραχθο με σκεπασμένο το σώμα τους λάσπη του ποταμού κι έτσι οι φωτογραφίες προϊδεάζουν ποιητικά για το μαύρο μέλλον της Γης της Ηπείρου. Στον αντίποδα, οι φωτογραφίες του φωτογράφου Κώστα Ζήση με τα μαγευτικά τοπία τους συνθέτουν το σκηνικό της αγνότητας και της ανεκτίμητης ομορφιάς της Ηπείρου πριν από την επερχόμενη καταστροφή.

Η Γεωργία Ζώη επιστρατεύει μέσω της τέχνης τις γυναίκες της Ηπείρου και καλεί τις γυναίκες όλης της Ελλάδας σε μια διαμαρτυρία για το μέλλον της Ηπείρου. Γιατί στην Ήπειρο μπορούν να ζήσουν χωρίς τους υδρογονάνθρακες αλλά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τα ποτάμια και τα βουνά τους και στον αγώνα τους είμαστε δίπλα τους.  

Η έκθεση των φωτογραφιών "Ηπειρος Μελανόεσσα" που έχουν σκοπό να προβάλλουν τους κινδύνους που απειλούν την Ήπειρο ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες και θα λειτουργεί ακόμη σήμερα και αύριο ώρες 11 π.μ. - 2.00 μ.μ. και 6.00 - 9.00 μ.μ.. με ελεύθερη είσοδο. Την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου θα πραγματοποιηθεί πορεία στη Βουλή προκειμένου να κατατεθεί σχετικό ψήφισμα. Πληροφορίες 6978470819, Λίτσα Μάνου.

ΥΓ. Οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης είναι του Γιάννη Φαλκώνη. 

ΑΘΗΝΑ, 30112019

Η ΒΑΡΑΣΟΒΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΑΙΟΛΙΚΩΝ

Δεν προλαβαίνουν, όσοι νοιάζονται γι’ αυτή την έρμη χώρα η οποία έχει καταντήσει αποικία των ισχυρών κρατών της Ευρώπης και στην οποία εκτός από τα μνημόνια δοκιμάζουν και την αντοχή των Ελλήνων με ένα σωρό «επενδύσεις» που κάτω από το περιτύλιγμα της… πράσινης ανάπτυξης κρύβουν ένα σωρό εκπλήξεις για την κοινωνία μας και πιο πολύ για τη φύση, να μαθαίνουν ποιος Τόπος έχει σειρά να καταστραφεί.

Φυσικά αν δεν υπήρχαν και οι εγχώριοι εθελόδουλοι καλοθελητές που νοιάζονται για τα δικά τους κέρδη από την επένδυση, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και θα μπορούσε η Ελλάδα να διατηρήσει ανέγγιχτη την λεπτή φυσιογνωμία της και ακέραιο της γεωφυσικό ανάγλυφό της και να πορευτεί σε ένα ήπιο μέλλον χωρίς τις τρομακτικές και επικίνδυνες αλλοιώσεις που θα προκαλέσουν οι επεμβάσεις τόσο στις θάλασσές της με τους υδρογονάνθρακες όσο και στα βουνά με τις ανεμογεννήτριες και τα μικρά φράγματα στα ποτάμια, πράγματα που θα έχουν πολλές επιπτώσεις σε όλες της πτυχές της ζωής μας.

Στην ουσία δεν έχει μείνει ούτε ένας Τόπος στην Ελλάδα που να μην του ετοιμάζουν το «σοκ της ανάπτυξης» σε όποια μορφή κατέβει στο κεφάλι των εργολάβων οι οποίοι διαχρονικά  διαπλέκονται με το αχαρακτήριστο πολιτικό σύστημα και τις διεφθαρμένες τοπικές κοινωνίες. Έτσι που το πάνε, σε λίγα χρόνια ολόκληρη η χώρα δεν θα μοιάζει με την Ελλάδα αλλά από άκρη σε άκρη θα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο (γιατί όλα αυτά τα έργα έχουν συγκεκριμένο κύκλο ζωής) εγκαταστάσεων της ανάπτυξης. Όπως στη Βοιωτία για παράδειγμα με τα ερειπωμένα εργοστάσια και την περιοχή της Ελευσίνας.

Την αφορμή γι’ αυτές τις αράδες μου έδωσε η απίστευτη είδηση που διάβασα στη σελίδα «Ελεύθερα βουνά χωρίς αιολικά – savegreekmaountains» ότι στο στόχαστρο των εργολάβων του αέρα μπήκε και η Βαράσοβα, ένα βουνό με ιδιαίτερη σημασία για την Αιτωλία, το Μεσολόγγι και όλο τον Πατραϊκό Κόλπο, το οποίο καλείται και το Άγιον Όρος λόγω του πλήθους των εκκλησιών που είναι χτισμένες εδώ και αιώνες στα βράχια της και φυσικά ενταγμένη στο σύστημα «Νatura».

Φυσικά η Βαράσοβα αποτελεί και το σύμβολο της τουριστικής κίνησης της περιοχής και το καμάρι όλης της Αιτωλίας. Εκεί λοιπόν έχουν σχεδιάσει τις φαραωνικές εγκαταστάσεις, χωρίς βέβαια να ρωτήσουν και τους ντόπιους αν θέλουν να γίνουν… μπαταρία της Ευρώπης και υποκείμενα μιας αμφίβολης ανάπτυξης.

Πιστεύω πως θα υπάρξουν όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα και στην Αιτωλοακαρνανία και στην Αχαϊα  έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες για την επερχόμενη καταστροφή και θα σταματήσουν να κάνουν την Βαράσοβα και το Κρυνέρι ένα σκουπιδότοπο της ανάπτυξης!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες από τη σελίδα «Ελεύθερα βουνά χωρίς αιολικά» στην οποία μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερες πληροφορίες και να δείτε περισσότερες  με την απεικόνιση του τοπίου μετά την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στη Βαράσοβα και στη θάλασσα μπροστά της και φυσικά να ενημερώνεστε για ότι συμβαίνει με τα αιολικά πάρκα.  

ΑΘΗΝΑ, 30112019

Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ...

 Όταν τη νύχτα μια μαύρη γάτα κάθεται ακίνητη ακριβώς κάτω από τις λάμπες του ηλεκτρικού, ο ίσκιος της ισοδυναμεί με το μέγεθός της. Μόνο όταν κινηθεί και ανάλογα με τη γωνία του φωτισμού μεταμορφώνεται άλλοτε σε μια σκοτεινή φιγούρα του ζώου και άλλοτε σε αλλόκοτο τέρας που κινείται άτσαλα στο χώρο και ενδεχομένως προκαλέσει και λίγο φόβο σε κάποιον που δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται και ποιο λόγο τρέχει η γάτα. Και τούτο ανεξάρτητα αν η γάτα είναι μαύρη, παρδαλή ή άσπρη γιατί η σκιά είναι πάντα μια κατάμαυρη κατάσταση και παύει να υπάρχει μόνο μόλις σβήσουν τα φώτα και την καταπιεί το σκοτάδι...

ΑΘΗΝΑ, 29112019

ΛΙΟΜΑΖΕΜΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τα δέντρα που είναι συνδεδεμένα περισσότερο από κάθε άλλο με την Αθήνα, καθότι δώρο της θεάς Αθηνάς προς τους Αθηναίους που την επέλεξαν αντί του Ποσειδώνα ως πολιούχο, είναι οι ελιές και από εκείνη την εποχή του μύθου μέχρι σήμερα, παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή όχι μόνο της πόλης αλλά όλης της Ελλάδας και αποτελούν ένα βασικό στοιχείο της οικονομίας των μεσογειακών χωρών όπου και εξαπλώνεται το ευλογημένο αυτό δέντρο.

Ένα τέτοιο δέντρο θα περίμενε κανείς να έχει μια διαφορετική αντιμετώπιση στην πόλη, είδη του οποίου να είναι φυτεμένα σε κάποιους επιλεγμένους χώρους και να φροντίζονται υποδειγματικά ώστε να τα βλέπουν οι ντόπιοι και οι ξένοι της Αθήνας και να μαθαίνουν γι’ αυτά μέσα από ειδικά φυλλάδια και εκδόσεις.  Πέρα από αυτό όμως ο επισκέπτης της πόλης μέσω του υλικού αυτού θα γνωρίζει περισσότερα για το λάδι και θα γίνονταν πρεσβευτής του εξαιρετικού αυτού προϊόντος της ελληνικής γης σε ολόκληρο τον κόσμο.   

Θα πείτε υπάρχουν ένα σωρό ελιές στην Αθήνα, στον Εθνικό Κήπο, την Αρχαία Αγορά, στους λόφους, τα πάρκα, τις πλατείες ακόμα και σε κάποιους δρόμους  δημιουργούν δεντροστοιχίες . Πιθανόν να ήταν και περισσότερες σε δεντροστοιχίες αλλά από τη μια μεριά η στενοί δρόμοι δεν επιτρέπουν την ανάπτυξή τους και από την άλλη, ο καρπός τους όταν ωριμάζει πέφτει και λαδώνει τα πεζοδρόμια και όσα αυτοκίνητα απολαμβάνουν τον ίσκιο τους. Έτσι, προτιμούνται οι νεραντζιές, οι ακακίες και άλλα δέντρα, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από εξωτικές χώρες και δεν έχουν καμιά ιστορία να πούνε. 

Όπως και να έχει πάντως οι ελιές  δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στην πόλη και όπου βρίσκονται, από τύχη συνεχίζουν να υπάρχουν και ορισμένες απ’ αυτές μάλιστα δεν ξεχνούν να καρπίζουν προς απογοήτευση των οδοκαθαριστών που είναι υποχρεωμένοι να σκουπίζουν τον πεσμένο καρπό από τα πεζοδρόμια. Αυτές τις ελιές τις φορτωμένες με καρπό, ακόμα και στις γλάστρες της Ερμού και σε άλλα σημεία του λεγόμενου εμπορικού κέντρου τις προσέχουν κι άλλοι και κλεφτά αρπάζουν απ’ αυτές καμιά ελιά όταν ωριμάσουν. Έτσι για το καλό, να θυμηθούν το λιομάζωμα στην πατρίδα τους και να νοσταλγήσουν τους ανθρώπους, τον τόπο και τις χάρες του που έζησαν κάποτε. 

Κάποιες άλλες όμως ελιές είναι πιο τυχερές, αυτές που βρίσκονται μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους κυρίως γιατί είναι προφυλαγμένες από διάφορες παρεμβάσεις, είναι λίγοι αυτοί που τις πλησιάζουν και η σκιά τους δεν γεμάτη σκουπίδια όπως στις πλατείες. Αυτές τις έχουν σημαδεμένες οι άνθρωποι οι οποίοι προφανώς έχουν σχέση με αυτούς τους χώρους, φύλακες κυρίως οι άλλοι υπάλληλοι και κάθε χρόνο τέτοια εποχή κάνουν το αυτονόητο που γίνεται σε όποιο σημείο της Ελλάδας υπάρχουν ελιές. Μαζεύουν τις ελιές και τούτο πέρα από την ευχαρίστηση που νιώθει το δέντρο γιατί έτσι συμπληρώνει τον κύκλο της καρποφορίας του, εξοικονομούν για τα σπίτια τους λίγο από το λάδι της χρονιάς και με όλη τη διαδικασία αποτίουν την δέουσα τιμή στο ιερό δέντρο της Αθήνας.

Η σκηνή του λιομαζώματος, προχθές την Κυριακή στον χώρο πίσω από την Ακαδημία Αθηνών όπου συμμετείχαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ασφαλώς γνώριζαν από ελιές και εύχομαι του χρόνου, το παράδειγμά τους να ακολουθήσουν περισσότερο και να γίνει μια μεγάλη γιορτή για τους Αθηναίους και τους τουρίστες με τις ελιές της πόλης. Τους αξίζει… 

ΑΘΗΝΑ, 27112019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 35     

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΙΘΕΑ

Ένα πολύτιμο βιβλίο, έργο ζωής και προσφοράς του Ξενοφώντα Σωτ. Κουτή στην πατρίδα του Αργιθέα του καλωσορίσαμε προχθές την Κυριακή στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Πρόκειται για το βιβλίο  «Ο τοιχογραφικός διάκοσμος του καθολικού της Ιεράς Μονής Μπουκοβίτσας Αγράφων – Μονές και Ναοί της Αργιθέας (16ος -19ος αιώνας)» και για το οποίο μίλησαν ο Δήμαρχος Αγράφων Αλέξης Καρδαμπίκης, ο Δήμαρχος Λίμνης Πλαστήρα Παναγιώτης Νάνος. ο Δήμαρχος Αργιθέας Ανδρέας Στεργίου και ο συγγραφέας ενώ τον συντονισμό είχε η εκπαιδευτικός Αναστασία Κλάρα. Πολύς ήταν ο κόσμος από την Αργιθέα και τα Άγραφα που ήρθαν να τιμήσουν τον Ξενοφώντα και να του ευχηθούν καλή συνέχεια στο ωραίο έργο του για την ανάδειξη των μνημείων της ορεινής πατρίδας μας.

ΑΘΗΝΑ, 24112019.

«ΗΠΕΙΡΟΣ ΜΕΛΑΝΟΕΣΣΑ» ΣΤΟ ΜΠΑΓΚΕΙΟ

«ΗΠΕΙΡΟΣ ΜΕΛΑΝΟΕΣΣΑ» είναι ο τίτλος της έκθεσης – εικαστικής διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστροφική εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο και την άδικη μετατροπή της ιερής και αμόλυντης γης της, σ' ένα βαριάς μορφής βιομηχανικό τοπίο η οποία εγκαινιάστηκε προχθές στο ισόγειο χώρο του Μπαγκείου (Ομόνοια).  

Η έκθεση βασίστηκε σε ιδέα της Τζουμερκιώτισσας ηθοποιού Γεωργίας Ζώη και
οι αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες φωτογραφίες του Γιάννη Φαλκώνη, με τη συμμετοχή εθελοντριών, στην κοίτη του ποταμού Άραχθου, προϊδεάζουν ποιητικά για το μαύρο μέλλον της Γης της Ηπείρου–γυναίκας, μητέρας, κόρης και αδελφής μας και οι φωτογραφίες του Κώστα Ζήση με τα μαγευτικά τοπία της, συνθέτουν το σκηνικό της αγνότητας και της ανεκτίμητης ομορφιάς της, πριν την επερχόμενη καταστροφή που έχουμε όλοι μας χρέος να αποτρέψουμε. 

Η έκθεση θα είναι επισκέψιμη έως την 1η/12/2019, ώρες 11 π.μ. - 2.00 μ.μ.και 6.00 - 9.00 μ.μ.. με ελεύθερη είσοδο. Πληροφορίες 6978470819, Λίτσα Μάνου.

Φωτογραφίες: Γιάννης Φαλκώνης.

ΑΘΗΝΑ, 27112919.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ «ΟΡΘΙΟΥΣ» ΕΠΙΒΑΤΕΣ

Είναι από τις εμπειρίες που δεν ξεχνιούνται, το σιδηροδρομικό ταξίδι με το νυχτερινό τρένο από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη ή ανάποδα το οποίο και σε σχέση με τα δρομολόγια που γίνονται άλλες ώρες της ημέρας, μοιάζει σαν να ταξιδεύει κάποιος σε μια άλλη χώρα, εκτός της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου σίγουρα. Βέβαια είναι φθηνότερο αλλά αν είναι να εξοικονομήσεις ένα εικοσάρικο και να μαυρίσει όλη νύχτα η ψυχή σου, δεν το ξανακάνεις.

Αυτό τα δρομολόγια τα προτιμούν ομάδες με χαμηλά εισοδήματα, νεαροί, φοιτητές αλλά κυρίως αλλοδαποί μετανάστες και στο πήγαινε και στο έλα σε ποσοστό μάλιστα που πολλές φορές ξεπερνάει το 70% των επιβατών. Απ’ αυτούς πάλι οι περισσότεροι είναι άντρες από την Ασία και που η ηλικία τους άντε να ξεπερνάει τα 25 με 30 χρόνια και κινούνται σε μεγάλες ομάδες και με τον τρόπο τους κυριαρχούν και επιβάλλουν την παρουσία τους. Η πλειοψηφία απ’ αυτούς κρατάει μόνο  ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο αποτελεί και το κύριο μέσο επικοινωνίας μεταξύ τους και ορισμένοι και λίγα έως ελάχιστα πράγματα σε σακούλες. Οι γυναίκες όταν ταξιδεύουν και κυρίως όσες φαίνεται να είναι μουσουλμάνες πάντα συνοδεύονται από κάποιον άντρα ενώ δεν λείπουν και οι οικογένειες με μικρά παιδιά. Οι Αφρικανοί, άντρες και γυναίκες ταξιδεύουν σε μικρές ομάδες,  είναι διακριτικοί και ιδιαίτερα φειδωλοί στις εκδηλώσεις τους ενώ σπάνια κουβαλάνε μαζί τους παιδιά.

Αρχαία βαγόνια με φθαρμένα τα καθίσματα και την αίσθηση της βρωμιάς γιατί μόλις τα καθαρίζουν σε λίγες ώρες γίνονται όπως ήταν πριν γιατί από τις συνήθειες κάποιων επιβατών με καταγωγή από εξωτικές χώρες αλλά και πολλών εντοπίων επικρατεί εκείνη που λέγεται αδιαφορία για το τι θα κάνει ο επόμενος επιβάτης με την κατάσταση που του αφήνουν στη θέση και στο βαγόνι. Το ίδιο κάνουν και στους διαδρόμους ενώ πολλοί, με ένα θράσος καπνίζουν επιδεικτικά στους μικρούς προθαλάμους των βαγονιών και δεν το σβήνουν πια ούτε και να βλέπουν πως περνάει ο ελεγκτής. Τους κάνει παρατηρήσεις στα ελληνικά ο άνθρωπος και αυτοί είτε πραγματικά δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, είτε το προσποιούνται δεν του δίνουν σημασία γιατί ασφαλώς και ξέρουν πως δεν πρόκειται να τιμωρηθούν για τίποτα και η στάση τους ενθαρρύνει και πολλούς άλλους να κάνουν το ίδιο. Άλλοι πάλι κλείνονται στις τουαλέτες να καπνίσουν ή να αποφύγουν τον έλεγχο αν δεν έχουν εισιτήριο και μετά την έξοδό τους όποιον τον οδηγήσει εκεί κάποια ανάγκη, μετανιώνει για την στιγμή που διάλεξε το νυχτερινό τρένο να ταξιδέψει. Ασφαλώς και οι καθαρίστριες δίνουν μάχες να κρατήσουν κάπως καθαρό το τρένο αλλά αυτό αποδεικνύεται μάταιο καθώς οι περισσότεροι και με κάθε τρόπο μεγαλώνουν το πρόβλημα. 

Το πρόβλημα μεγαλώνει ο αριθμός των «ορθίων» επιβατών! Ναι, σε αυτό το τρένο η εταιρεία κόβει  50 εισιτήρια για «ορθίους» οι οποίοι φυσικά και δεν ταξιδεύουν κρατώντας ένα χερούλι όπως κάνουν στα τρόλει και στα αστικά λεωφορεία γιατί κάτι τέτοιο δεν έχουν τα τρένα. Απλά καταλαμβάνουν το χώρο που δικαιούνται οι άλλοι και για τον οποίο επέλεξαν να ταξιδέψουν και αυτός δεν είναι άλλος από τις καρέκλες και τα τραπέζια του καφενείου το οποίο καταλαμβάνουν οι «όρθιοι» ή όταν δεν βρίσκουν εκεί θέση ξαπλώνουν όπου τους βολεύει και ένας πάνω στον άλλο στους διαδρόμους. 

Η εικόνα που δημιουργείται φαίνεται πως δεν απασχολεί τον ΟΣΕ ο οποίος θα μπορούσε να βάλει ένα ακόμη βαγόνι για να μην ταξιδεύει κανένας όρθιος αλλά μάλλον δεν το συμφέρει. Κι έτσι, για να εισπράξει κάποια εισιτήρια παραπάνω πετάει μέσα στο συρμό 50 «όρθιους» αδιαφορώντας αν ο ένας ή άλλος επιβάτης θέλει να ταξιδέψει με έναν μετανάστη ή όποιον άλλο ο οποίος έχει να πλυθεί κάποιους μήνας να κοιμάται κάτω από τα πόδια του. Αυτό είναι δικαίωμα που το μειώνει μέχρι προσβολής ο ΟΣΕ. 

ΑΘΗΝΑ, 24112019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος" 29112019. 

ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΤΑΒΛΙ ΣΕ ΓΚΡΙΖΟ ΤΟΠΙΟ

Είναι η σκηνή ίσως που χαρακτηρίζει τους Έλληνες σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου· η φωτογραφία δυο ανθρώπων να παίζουν τάβλι παραπέμπει ευθέως στη χαλαρότητα που διακρίνει τους συμπατριώτες μας ορισμένες στιγμές της ημέρας ή κατ’ άλλους τον χρόνο που διαθέτει κάποιος στο καφενείο παίζοντας μια παρτίδα τάβλι με έναν άλλο. Η εικόνα αυτή συνήθως είναι πιο πλήρης όταν γύρω από τους δυο ταβλαδόρους κάθονται τρείς – τέσσερις άλλοι μοιρασμένοι υπέρ του ενός ή του άλλου παίχτη άλλοτε σιωπηλά και άλλοτε με φωνές και προστάγματα παροτρύνουν για μια κίνηση ή κριτικάρουν κάποια άλλη.

Είναι η φωτογραφία που παραδόξως καταφέρνουν και τραβάνε όλοι σχεδόν οι τουρίστες και αυτή αποτελεί τεκμήριο ότι όντως επισκέφθηκαν την Ελλάδα και γνώρισαν μάλιστα την βαθιά της εκδοχή της καθημερινότητάς της. Γι’ αυτό ας είναι καλά οι μαγαζάτορες των τουριστικών ειδών που για λόγους μάρκετινγκ παίζουν συστηματικά μια παρτίδα τάβλι μπροστά στα καταστήματά τους με τον γείτονα ή κάποιο φίλο ή και περαστικό και δεν το έχουν σε τίποτα να την σταματήσουν και να εξυπηρετήσουν τον πελάτη που θα δείξει ενδιαφέρον για κάποιο από τα είδη που έχει στην προθήκη ή χύμα μπροστά στην είσοδο.

Επί του προκειμένου, το τάβλι είναι ο κράχτης και ο θόρυβος από τα ζάρια και τα πούλια που ανάλογα την ένταση που έχει το παιχνίδι χτυπάνε στο ξύλινο κουτί εκείνο το μήνυμα που δίνεται στον πελάτη ότι το αφεντικό είναι ντόμπρος και δεν το έχει σε τίποτα να το σταματήσει και βεβαίως, ο συμπαίχτης του, ευγενικός πάντα και ποτέ ανυπόμονος θα περιμένει να τελειώσει η συνδιαλλαγή και μετά θα ξεκινήσουν την παρτίδα από εκεί που την άφησαν. Ο πελάτης φεύγει ευχαριστημένος αφού πρώτα βγάλει τη φωτογραφία.

Δεν είναι απαραίτητο όμως να γίνεται έτσι, πολλές φορές η παρτίδα είναι δημόσια χάριν των θεατών, κάτι θέλγει ιδιαίτερα  τους ταβλαδόρους στους κύκλους των οποίων υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις ικανότητας και φήμης και αυτά τα μίνι πρωταθλήματα επαναλαμβάνονται κάθε μέρα σχεδόν με τους ίδιους παίχτες ή άλλους που δοκιμάζουν την τύχη τους με τον πρωταθλητή. Οι νίκες και οι ήττες καταγράφονται και συζητιούνται στη γειτονιά και αυτός που σημειώνει τις περισσότερες επιτυχίες αναγνωρίζεται και εκτιμάται ιδιαίτερα στα καφενεία όπου συχνάζει και στις ανδροπαρέες με τα ίδια ενδιαφέροντα.

Το τάβλι, μια συνήθεια που ήταν αρκετά διαδομένη μέχρι πριν από λίγα χρόνια σε όλα τα καφενεία υποχώρησε μπροστά στις αλλαγές που έφερε η εξέλιξη και σε αυτό τον τομέα. Τα παραδοσιακά καφενεία έχουν δώσει τη θέση τους στις καφετέριες και οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε αυτά πάνε σε αυτά να δουν ποδόσφαιρο, πράγμα που δημιουργεί θόρυβο και δεν ευκολύνει τους ταβλαδόρους και γι’ αυτό όλο και πιο σπάνια βλέπουμε να παίζουν τάβλι, ώριμοι κυρίως άντρες και σχεδόν καθόλου νέοι που κάτι τέτοιο θα περιόριζε τον χρόνο της προσοχής που έχουν στα κινητά τους. Η αδιαφορία τους για το τάβλι είναι εντυπωσιακή και όπως δείχνουν τα πράγματα αυτό θα καταντήσει μουσειακό είδος και δεν αποκλείεται να αρχίσουν τότε να γίνονται κινήσεις και να παίρνονται πρωτοβουλίες για την αναβίωσή του ως ιδιαίτερο στοιχείο της καθημερινότητας του Έλληνα. Οι δυο άντρες πάντως που είδα προχθές σε ένα πεζόδρομο στην πλατεία Κάνιγγος, προπονούνται καθημερινά και είναι έτοιμοι να δεχθούν αντιπάλους και να τους διδάξουν καλό τάβλι.  

ΑΘΗΝΑ, 21112019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 39. 

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΟΚΕΝΤΡΟ

Έγινε προχθές στην πόλη κάτι το οποίο εκτενώς παρουσιάστηκε και σχολιάστηκε από τα ΜΜΕ και φυσικά ακόμη περισσότερο από τα κοινωνικά δίκτυα καθώς αυτά πλέον με τα εργαλεία τους είναι πιο κοντά στην πηγή της είδησης και το οποίο, σε πολλούς φάνηκε ότι το αποκαλούμενο κράτος των Εξαρχείων ταπεινώθηκε. Λίγοι όμως πιστεύουν πως αύριο – μεθαύριο δεν θα αρχίσει πάλι ένας νέος γύρος εχθροπραξιών με την Αστυνομία και οι γνωστοί άγνωστοι παραβατικοί μαζί με τους ιδεολόγους του μπάχαλου θα ξαναπιάσουν τα πόστα τους στις γωνίες και στα σκοτεινά στενά σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα.

Ήταν μια οργανωμένη επιχείρηση της Αστυνομίας η οποία για πρώτη φορά από την δεκαετία του ’80 έκανε δυναμική την παρουσία της στην πλατεία και άνδρες της δεν αρκέστηκαν σε αυτό, ανέβηκαν και σε κάποιες ταράτσες. Εκεί στα πλυσταριά ανακάλυψαν (με την βοήθεια των drones βέβαια που τα εντόπισαν νωρίτερα) εργαλεία και υλικά που χρησιμοποιούν οι μπαχαλάκηδες ή αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές ή αλληλέγγυοι – όπως και να τους ονομάσει κάποιος από τις πράξεις τους φαίνονται τι είναι – προκειμένου να διατηρήσουν το ακαταδίωκτο για ένα σωρό σκοτεινές υποθέσεις στην περιοχή.  

  

Αυτά είναι ζητήματα που ασφαλώς αφορούν και ζητούν λύση τις αρχές της Πολιτείας και του Δήμου και ανάλογα με τις εξελίξεις που θα προκύψουν θα κριθούν τόσο από τους κατοίκους των Εξαρχείων, όσο και από τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας που δεν γνωρίζουν ακριβώς τι συμβαίνει εκεί και οι περισσότεροι ενημερώνονται από την τηλεόραση ενώ οι ακατέργαστες ειδήσεις από τα κοινωνικά δίκτυα διαδίδονται αστραπιαία. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση πως τα Εξάρχεια είναι κατειλημμένα από συμμορίες που ζουν από το έγκλημα, πουλώντας ναρκωτικά, κλέβουν, πουλάνε προστασία και άλλα που τρομάζουν τον οποιοδήποτε πολίτη και αποφεύγει να τα πλησιάσει.

Τα Εξάρχεια όμως πριν αποκτήσουν αυτή τη φήμη ήταν μια κανονική γειτονιά, ασφαλώς πιο ανοιχτή από πολλές άλλες κεντρικές της Αθήνας και τούτο οφείλονταν πρώτα – πρώτα στους κατοίκους της. Όσοι τα ζήσαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια γνωρίσαμε πολλούς ηλικιωμένους που ζούσαν στο παλιό πατρικό τους το οποίο δεν δόθηκε αντιπαροχή να γίνει πολυκατοικία, άλλους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί και φυσικά δεκάδες ενοικιαστές που τα προτιμούσαν για τον δικό του λόγο ο καθένας. Ως κέντρο δε απόκεντρο της πόλης και ανάμεσα στα Πανεπιστήμια είχαν κίνηση από επισκέπτες όλο το εικοσιτετράωρο και για αυτό εκεί εύρισκε ανοιχτά καταστήματα για φαγητό και διασκέδαση ως αργά το βράδυ. Τα πάμπολλα δε τυπογραφεία που λειτουργούσαν εκεί και η γειτνίαση με μεγάλα βιβλιοπωλεία ήταν η αιτία να γίνουν στέκι για πολλούς ανθρώπους του πνεύματος.

Σε αυτό το ανεκτικό περιβάλλον μπόρεσαν να χωθούν και αναπτύχθηκαν ραγδαία και διάφορα άτομα και ομάδες που προωθούσαν ναρκωτικά και με τα χρόνια το κακό απλώθηκε και έγινε καθεστώς. Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να αντιδράσουν σε αυτό το φαινόμενο, ούτε η Αστυνομία μπορούσε να το ελέγξει μέχρι που τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς όταν χρήστες και έμποροι άρχισαν να προστατεύονται από διάφορες ομάδες που άλλα έδειχναν ότι έκαναν κι άλλες τελικά καταστάσεις εξυπηρετούσαν και μάλιστα τόσο φανερά και προκάλυπτα. Στην σκιά αυτών συγκεντρώθηκαν στην περιοχή και ένα σωρό περιθωριακοί ενώ εσχάτως δεν λείπουν και οι μετανάστες που τελικά αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα των παρεπιδημούντων και δρώντων ποικιλοτρόπως στα Εξάρχεια.

Στη ζοφερή εικόνα των Εξαρχείων ξεχωρίζουν πλέον μόνο κάποιες φευγαλέες στιγμές που θυμίζουν την χαμένη κανονικότητα και αυτές είναι ίσως που πρέπει να προσέξουμε γιατί αποτελούν παρακαταθήκη μιας γειτονιάς που πληρώνει ακριβά το τίμημα να τη θεωρούν άλλοι ως χώρο που ο καθένας κάνει ότι θέλει χωρίς να έχει γι’ αυτό ανάλογες συνέπειες.      

ΑΘΗΝΑ, 19112019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 39   

Η ΓΚΑΛΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ένας απαγορευμένος τόπος για τον κοινό άνθρωπο στο κέντρο της Αθήνας ήταν για τέσσερις δεκαετίες (και είναι ακόμη) οι ελεύθεροι χώροι γύρω από τα κτίρια του Πολυτεχνείου όπου τα τελευταία χρόνια σχεδόν κανένα τμήμα σχολών δεν λειτουργεί και η κίνηση των σπουδαστών είναι σχεδόν αμελητέα, σχεδόν ανύπαρκτη. Ο δραστηριότητες του Πολυτεχνείου έχουν μεταφερθεί εδώ και πολλά χρόνια στου Ζωγράφου αλλά κάποιες δυνάμεις δεν επιτρέπουν να πάρουν ο χώρος και τα κτίρια έναν άλλο ρόλο. Ακούγονται ένα σωρό ιδέες με κυρίαρχη εκείνη που θέλει σε αυτό να στεγαστεί ένα μέρος του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου αλλά όσοι τα προτείνουν μάλλον δεν έχουν λάβει υπ’ όψιν τους λόγους που θα προβάλλουν οι… φύλακες του Πολυτεχνείου σε μια τέτοια προοπτική.

Οι φύλακες: καθηγητές, μόνιμοι, αναπληρωτές και επίκουροι, φοιτητές τακτικοί και αιώνιοι, πολιτικοί ινστρούχτορες, καιροσκόποι συνδικαλιστές με πολλά συμφέροντα και άλλοι παρατρεχάμενοι, αν και έχουν περάσει 46 χρόνια από τα γεγονότα του 1973,  μοιάζει να είναι οι ίδιοι ή κάποιοι νεώτεροι να κληρονόμησαν τις αρετές και τις χάρες κάποιων πατερούληδων από άλλες εποχές. Μέσα σε αυτήν την περίοδο που λέγεται και Μεταπολίτευση σχεδόν ποτέ δεν επιδείχθηκε κάποιο ενδιαφέρον για το Μνημείο, όπως το προέβαλλαν και το καθιέρωσαν και έγιναν συνήθεια οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί τους για τις καταστροφές που γίνονταν σε αυτό μετά από κάθε επέτειο τις οποίες φυσικά και πληρώνουν όλοι οι φορολογούμενοι Έλληνες. Ελάχιστες δε ήταν οι χρονιές που δεν κατελήφθη από τους διαδηλωτές και δεν βανδαλίστηκε άγρια όπως γίνονταν συνήθως και ευτυχώς που κάποιες φορές δεν πυρπολήθηκε. Ήταν εκείνες χρονιές που το κράτος πήρε την υπόθεση σοβαρά και δεν άφησε τους φύλακες να παίξουν τον σκοτεινό ρόλο τους.

Οι φύλακες του Πολυτεχνείου δεν στενοχωρήθηκαν καθόλου γι’ αυτό. Ήξεραν πως την επομένη θα έπαιρναν πάλι την κατάσταση στα χέρια τους και η ζωή στο Πολυτεχνείο θα συνέχιζε να κυλά ως αυτό να είναι ένα ανεξάρτητο κομμάτι στην πόλη, όπου οι νόμοι  δεν είχαν καμιά ισχύ μιας και σε αυτό ίσχυε το λεγόμενο «άσυλο» για να κινούνται τάχα και να καλλιεργούνται όλες οι ιδέες. Στην ουσία αποτέλεσε το κάστρο το οποίο κατείχαν οι λογής εξεγερμένοι που περνούσαν την ημέρα τους στα ελεύθερα Εξάρχεια και είχαν κρυμμένα τα πολεμοφόδια και σε αυτό κατέφευγαν όταν πιέζονταν από τις δυνάμεις της Αστυνομίας στις καθημερινές συγκρούσεις τους στους πέριξ δρόμους και την μαρτυρική απ’ όλες τις πλευρές οδό Στουρνάρη. Τα υπόγειά του ήταν χώροι όπου δεν επιτρέπονταν να μπει κανένας χωρίς την άδεια των φυλάκων που περνούσαν από σκληρό έλεγχο όχι μόνο όποιον πλησίαζε εκεί αλλά και όποιον περπατούσε στο προαύλιο θέλοντας να γνωρίσει το Πολυτεχνείο.  Δεν τον εμπόδιζαν αλλά τον έκαναν με τον τρόπο τους να  νιώθει ότι βρίσκεται κάτω από τη ματιά τους σε κάθε βήμα και νιώθοντας άβολα, έφευγε.

Μπορεί οι κοινοί πολίτες να ήταν ανεπιθύμητοι στο κάστρο των αναρχικών, όπως επιπόλαια και συλλήβδην αποκαλούσαν τα ΜΜΕ τις ομάδες που δρούσαν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο αλλά είχαν το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουν οι λογής παραβατικοί των Εξαρχείων και βεβαίως όλοι εκείνοι που εμπορεύονται λαθραία είδη καπνού στην οδό Στουρνάρη και ναρκωτικά σε άλλα σημεία των Εξαρχείων. Αυτοί έγιναν και η αιτία που το Πολυτεχνείο έγινε άσυλο και για ένα σωρό άλλους αμφιβόλου προέλευσης μεταναστών που οι ευαίσθητοι αλληλέγγυοι εγκαθιστούσαν κατά καιρούς εκεί ενώ η ποικιλία των ακτιβιστών που δρούσαν μέσα κι έξω σε αυτό, δημιουργούσε άλλα προβλήματα.

Κάτω απ’ αυτές τις προϋποθέσεις δεν ήταν και πολύ ευχάριστο για κάποιον να επισκεφτεί τους εξωτερικούς χώρους του Πολυτεχνείου εκτός από τις ημέρες της επετείου που άνοιγε τις πύλες του και από την Πατησίων να μπει ο κόσμος μέσα να καταθέσει στεφάνια στην κεφαλή του Σβορώνου που έφτιαξε ο Μέμος Μακρής και στην τσαλακωμένη από το τανκς πόρτα που εκτίθεται ως μνημείο. Ο ίδιος κόσμος θα έβλεπε και τα δεκάδες αραδιασμένα τραπεζάκια των πολιτικών νεολαιών, με προεξάρχουσα πάντα την ΚΝΕ να έχει απλώσει τα περισσότερα και να ακολουθούν οι υπόλοιπες ανάλογα με τα ποσοστά  που είχαν στις διάφορες σχολές όπου διαθέτουν υλικό προπαγάνδας, έντυπα, αφίσες και άλλα ενώ πλήθος φοιτητών αγρεύει συνδρομητές σε εφημερίδες και πουλάει κομματικά κουπόνια. Σε ορισμένες αίθουσες το κοινό αυτές τις ημέρες μπορεί να δει εκθέσεις με υλικό από αντιδικτατορικό αγώνα και άλλα πράγματα σχετικά με την εξέγερση του 1973. Με την ευκαιρία της επετείου θα δει πάλι φοιτητές και φοιτήτριες να φτιάχνουν πανό, μια τέχνη που μοιάζει διαγωνισμός μεταξύ διαφόρων τμημάτων και σχολών και ορισμένα απ’ αυτά, χρειάζονται πλέον και διερμηνέα καθώς γράφονται και στα αραβικά, μια γλώσσα που καθημερινά κερδίζει πόντους στην Ελλάδα από το πλήθος των μεταναστών που έρχονται.   

Εκείνο όμως που θα τον εντυπωσιάσει όμως όποιον εισχωρήσει στο κεντρικό προαύλιο είναι ότι οι τοίχοι των κτιρίων που είναι γεμάτοι από γκράφιτι σαν αυτά που καταλαμβάνουν κάθε ελεύθερη επιφάνεια στην πόλη με την ίδια θεματολογία αλλά με τη διαφορά εδώ ότι είναι πιο προσεγμένα γιατί οι καλλιτέχνες μάλλον έχουν πολύ χρόνο στη διάθεσή τους να τα φτιάξουν όπως και χώρο να τα απλώσουν. Τα υπογράφουν, με το τον τρόπο τους βέβαια οι ίδιοι που έχουν γεμίσει τους τοίχους της Αθήνας με τα έργα τους ενώ ανάμεσα και σε κάθε ελεύθερο σημείο είναι πλήθος οι μουντζούρες, τα λεγόμενα tag αλλά και προσφιλή συνθήματα του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου. Τα περισσότερα αφορούν την Αστυνομία αλλά κάποια έχουν άλλους αποδέκτες και όλα μαζί δημιουργούν ένα εικαστικό σύνολο που αν δεν φανερώνει τις τάσεις αυτής της τέχνης των τοίχων, αποκαλύπτει σίγουρα τις προτεραιότητες που βάζουν οι φοιτητές στις σπουδές τους.

Παλιότερα, σε μια άλλη ευκαιρία που είχα να περιδιαβώ τους εξωτερικούς χώρους του Πολυτεχνείου σε μια πιο ήρεμη εποχή και μάλιστα κατακαλόκαιρο που οι πάντες, μη των φυλάκων εξαιρουμένων ήταν σε διακοπές, η θεματολογία  ήταν πιο ήπια και τα έργα πιο ελαφρά. Ακολουθώντας την μοίρα των γκράφιτι που είναι η επικάλυψή τους από ένα καινούργιο που κι αυτό θα δώσει τη θέση του σύντομα σε ένα άλλο ή θα μουτζουρωθεί από κάποιον που δεν του αρέσει, εκείνα αποτελούν μια στρώση χρώματος του τοίχους  και ελάχιστοι τα θυμούνται. Όπως σίγουρα θα συμβεί και με τα τελευταία στα οποία είναι εμφανής η βία που στεγάζει και καλλιεργείται επί του προκειμένου στο Πολυτεχνείο. Βία που θέλω να πιστεύω ότι δεν πηγάζει ούτε και εμπνέει το σύνολο των φοιτητών αλλά μικρές ομάδες που κινούνται ανάμεσά τους και μπορεί να μην είναι καν φοιτητές αλλά στην ανοχή που καλλιεργήθηκε τόσα και τόσα χρόνια να κατάφεραν να μην ξεχωρίζουν.

Ο ερευνητής του μέλλοντος που θα σκύψει στην ιστορία του Πολυτεχνείου μετά την εξέγερση του 1973 και ιδιαίτερα στον τρόπο που οργανώθηκε και  εξελίχθηκε ο ετήσιος εορτασμός της επετείου θα είναι πολύ ευχαριστημένος αν έχει στη διάθεσή του αυτό το εικαστικό υλικό. Μπορεί να μην είναι τέχνη που σπουδάστηκε στις αίθουσες της Σχολής Καλών Τεχνών γιατί και αυτή έχει μετακομίσει αλλού αλλά οπωσδήποτε εκφράζει την σημερινή γενιά των εικαστικών η οποία σαφώς και δημιουργεί μέσα στην κοινωνία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από την Μεταπολίτευση και δώθε και το Πολυτεχνείο ασφαλώς και έχει επηρεάσει πολύ καθώς πάνω σε αυτό ακούμπησαν ουτοπίες αλλά στηρίχθηκαν, με πολλούς αγώνες και μπόλικη προπαγάνδα λαμπρές και προσοδοφόρες καριέρες στην κοινωνία και ισχυρές δυναστείες στην πολιτική ζωή του τόπου. Τα τελευταία έργα στην γκαλερί των γκράφιτι στους τοίχους του Πολυτεχνείου αυτά δείχνουν και όποιος προλάβει να τα δει θα έχει γνώμη για το τι ιδέες καλλιεργούνται στους τοίχους του.    

ΑΘΗΝΑ, 18112019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 2 - 3.  

Η ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η μπροστινή πλευρά της κλειστής πύλης του Πολυτεχνείου

Η πίσω πλευρά της κλειστής πύλης του Πολυτεχνείου

Πάνε καμιά σαρανταριά χρόνια που περνάω αυτές τις ημέρες την πόρτα του Πολυτεχνείου για την καθιερωμένη επίσκεψη της επετείου. Σαν πολίτης και σπάνια ως δημοσιογράφος και παρακολουθώ τον εορτασμό και της προετοιμασίες. Σε όλες αυτές τις επισκέψεις, σπάνια χρησιμοποιούσα φωτογραφική μηχανή γιατί δεν ήθελα να κουβαλάω κανένα βάρος αλλά φέτος χάρη στο κινητό που είδα πως είναι σπουδαίο εργαλείο σε τέτοιες περιπτώσεις, προκλήθηκα και έκανα μια σειρά φωτογραφίες με θέμα στοιχεία από τον εορτασμό ή σκηνές που δεν βλέπουμε καθημερινά σε αυτό τον χώρο με σκοπό να γράψω κι εγώ λίγα λόγια, για το πώς βλέπω τα πράγματα και κυρίως τι μπορούμε να δούμε πίσω απ’ αυτά…   

ΑΘΗΝΑ, 16112019

ΗΜΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ

Το 10ο Διεθνές Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Αμοργού. 

Την Αμοργό την γνώρισα πριν από 17 χρόνια και αφορμή ήταν το Φεστιβάλ για τον Τουρισμό και τον Πολιτισμό «Υπέρεια» που οργάνωσε εκεί για πρώτη φορά η ακούραστη Ειρήνη Γιαννακοπούλου και έγινε στο ξενοδοχείο «Aegialis Hotel & SPA ». Από τότε μέχρι σήμερα, ελάχιστες ήταν οι χρονιές που δεν πήγα στο Φεστιβάλ αλλά είναι δεκάδες οι άλλες που επισκέφτηκα την Αμοργό την οποία αναγνωρίζω πια ως τη νησιωτική πατρίδα μου.

Στα Θολάρια

Ξαναπήγα φέτος στο Φεστιβάλ «Υπέρεια» και παρακολούθησα και Διεθνές Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Αμοργού που βαδίζει ήδη στο δέκατο χρόνο του και απ’ όσα είδα και έζησα μπορώ να πω απερίφραστα ότι η Ειρήνη Γιαννακοπούλου κατάφερε να κάνει την Αμοργό ένα νησί διάσημο και όσους την επισκέπτονται να θέλουν να ξαναγυρίσουν. Πως το κατάφερε αυτό; Απλά με την αγάπη που είχε για τον τόπο της στον οποίο, μαζί με ολόκληρη την οικογένειά της επικέντρωσε την επιχειρηματική δραστηριότητα και έκανε το πολύ ωραίο ξενοδοχείο «Αιγιαλίς» στην Αιγιάλη το κέντρο όλων των δραστηριοτήτων που αφορούν την προβολή της Αμοργού ως ένα ιδιαίτερο νησί και τις δυνατότητες που έχει.

Στα Θολάρια

Το Φεστιβάλ «Υπέρεια» που ξεκίνησε το 2003, παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, με σκοπό την προβολή της Αμοργού και της Ελλάδας ήταν και παραμένει το μεγάλο γεγονός του νησιού και σε αυτό, πήραν μέρος δεκάδες προσωπικότητες του πολιτισμού, της τέχνης και του τουρισμού και την επισκέφτηκαν δεκάδες δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, κινηματογραφιστές από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Χάρη στις ανακοινώσεις και στις δημοσιεύσεις που ακολουθούσαν, η Αμοργός της… Άγονης Γραμμής του περασμένου αιώνα έγινε ένας ιδιαίτερος προορισμός και αγαπημένο νησί για πολλούς που επιθυμούν και θέλουν οι διακοπές τους να χαρακτηρίζονται από ποιότητα, πολιτισμένο περιβάλλον και φυσικά αισθητική, πράγμα που απλόχερα δίνει ολόκληρο το νησί.

Στα Θολάρια

Στο φετινό Φεστιβάλ «Υπέρεια» που έγινε από 31 Οκτωβρίου έως 5 Νοεμβρίου και στο οποίο ο Νοέμβριος μας χάρισε εξαιρετικές ημέρες συνάντησα πολλούς συναδέλφους που ήρθαν γι’ αυτό, γνώρισα πολλούς καινούργιους και φυσικά χάρηκα πολύ που είδα τους φίλους μου στην Αμοργό ενώ επισκεφτήκαμε πολλά ωραία μέρη του νησιού. Επισκέφτηκα και τον Ασφοντυλίτη που πάντα με εμπνέει και πήρα και ιδέες για την καινούργια έκδοση που ετοιμάζω για τον τόπο ολόκληρο της Έξω Μεριάς που θα συμπληρώνει το βίο και το έργο του Μιχάλη Ρούσου που κέντησε τις πέτρες με τους καημούς και τα όνειρά του.

Επίσκεψη σε παραδοσιακό σπίτι στα Θολάρια

Πεζοπορία από τα Θολαάρια στη Λαγκάδα

Στο πρόγραμμα του «Υπέρεια» ήταν την πρώτη ημέρα η επίσκεψη στο παραδοσιακό χωριό Θολάρια, επίδειξη παραδοσιακών χορών από το χορευτικό συγκρότημα του Συλλόγου Γυναικών Αμοργού, επίσκεψη σε παραδοσιακό σπίτι και πεζοπορία από τα Θολάρια ως τη Λαγκάδα μέσω του παλιού ωραίου μονοπατιού που βλέπει όλο τον όρμο της Αιγιάλης. Την Η δεύτερη ημέρα άρχιζε με επίσκεψη στο περίφημο μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισας και κατόπιν στον ελληνιστικό πύργο της Αγίας Τριάδας, στην Αγία Τριάδα και το μεσημέρι, η Λέσχη Γαστρονομίας Αμοργού προσέφερε γεύμα στην ταβέρνα «Μαρουσώ». 

Στο Καλογερικό, όλοι οι σύνεδροι σε μια φωτογραφία.

Την Τρίτη ημέρα οι σύνεδροι επισκεφτήκαμε την Χώρα, φωτογραφηθήκαμε στη θέση «Καλογερικό», περπατήσαμε τα στενά της πιο όμορφης χώρας των Κυκλάδων που είναι αυτή της Αμοργού, είδαμε το Λαογραφικό και Αρχαιολογικό Μουσείο. Ακολούθησε επίσκεψη στα Κατάπολα και γεύμα στο εστιατόριο «Καπετάν Δήμος». Την τελευταία ημέρα είδαμε στην αίθουσα “Elysia” την ταινία «Μνήμες Προγόνων» που αφορούσε την Κύθνο και απολαύσαμε την παρουσίαση και την γευσιγνωσία προϊόντων της Κύθνου, της Πάρου και της Αμοργού. Προϊόντα και γεύσεις από την Κύθνο έφεραν στην Αμοργό οι Κατερίνα Φίλιππα, Μαρία Γονιδάκη, Κυριακή Φιλιππαίου, Βασιλική Γερογιάννη και Μαρία Φράγκου και από την Πάρο η Ιωάννα Μαλάμου ενώ παρών έδωσε και ο οινοποιός Γιώργος Μωραίτης. 

Ειρήνη Γιαννακοπούλου - Ελένη Κοντουρούπη

Παράλληλα με το Φεστιβάλ «Υπέρεια» παρακολουθήσαμε τα απογεύματα κυρίως τις εργασίες και τις προβολές του 10^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Αμοργού που κι αυτό είναι πρωτοβουλία της Ειρήνης Γιανακοπούλου και κάθε χρόνο αυξάνει και την φήμη του καθώς η πλειονότητα των συμμετεχόντων είναι απ’ όλο τον κόσμο.

Ειρήνη Γιαννακοπούλου, Νίκος Παραγουδάκης, Σταμάτης Γιαννακόπουλος.

Την έναρξη και την παρουσίαση του Φεστιβάλ έκανε η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Αμοργού Ελένη Κουντουρούπη και τους συμμετέχοντες καλωσόρισαν ο οικοδεσπότης – Γενικός Διευθυντής του Ξενοδοχείου Aigialis  Hotel & Spa  Σταμάτης Γιαννακόπουλος και η Ειρήνη Γιαννακοπούλου, Πρόεδρος του Διεθνούς Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Αμοργού και ιδρύτρια του Συλλόγου Γυναικών Αμοργού και ο Δήμαρχος Αμοργού Ελευθέριος Καραΐσκος. Κατόπιν προβλήθηκε η ταινία «Αμοργός – ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον» από την Ιρίνα Κρανγοσβίλι στην οποία απονομήθηκε ειδικό βραβείο για την συμβολή της στην προβολή της Αμοργού.

 Ακολούθησε ειδικό αφιέρωμα στην ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» από την Ελένη Βουτσά, διευθύντρια Μάρκετινγκ. Τις εμπειρίες του από τα γυρίσματα κατέθεσε ο Έλληνας παραγωγός της ταινίας Νίκος Γιαννόπουλος, ενώ ο Νίκος Πράσινος, που είχε συμμετάσχει ως παιδάκι στην ταινία, μίλησε για τις δικές του αναμνήσεις από την αξέχαστη αυτή εμπειρία του!  Ακολούθησε η ομιλία: «Το πολιτιστικό τοπίο – Μια αλληλεπίδραση μεταξύ του ανθρώπινου στοιχείου και του φυσικού περιβάλλοντος» από την Ελένη Μεθοδίου, αρχαιολόγο, ειδικό στους διεθνείς οργανισμούς και «Πολιτισμός και Τουρισμός- δυο διαφορετικές προτεραιότητες» από τον Κωνσταντίνο Μαργαρίτη, δημοσιογράφο. H τελετή έναρξης ολοκληρώθηκε με ζωντανή μουσική και τραγούδι από τους Σταμάτη Γιαννακόπουλο, Νίκο Παραγιουδάκη και την μικρή Ειρήνη Γιαννακοπούλου.

Παρουσίαση προϊόντων Κύθνου.

Παρουσίαση προϊόντων Πάρου

Παρουσίαση προϊόνυων Αμοργού

Τις επόμενες ημέρες στο Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών παρακολουθήσαμε το ειδικό αφιέρωμα στα άτομα με περιορισμένη κινητικότητα με προβολή έξι ταινιών και συζήτηση στρογγυλής τράπεζας με συντονίστρια την Alison Womack, ακτινολόγο.

Παράλληλα με τις προβολές του φεστιβάλ, οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να ακούσουν ομιλητές όπως τον Λευκορώσο Βαϊρις Στραζτνς, Διευθυντή Διμιουργικού της εταιρείας DDV Latvia σε μια άκρως ενδιαφέρουσα παρουσίαση με θέμα «Η χρήση του Δημιουργικού βίντεο στην προβολή προορισμών χαμηλής αναγνωρισιμότητας».  Ο Ισπανός Σάντι Βαλντεπέρεζ, ειδικός σε θέματα τουριστικού μάρκετιγκ και διοργανωτής του διεθνούς φεστιβάλ «Terres Travel Festival» , μίλησε για την σπουδαιότητα του «Τουριστικού Μάρκετινγκ και τα νέα μέσα επικοινωνίας, Ποίηση & Σέρφινγκ». Ο Ολλανδός λέκτορας της Σχολής Δημοσιογραφίας UCSS και δημιουργός, του εκπαιδευτικού ντοκυμαντέρ μυθοπλασίας «Campus Doc» σε συνεργασία με το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (CUNY), παρουσίασε ομιλία με θέμα «Εικονικό εναντίον Πραγματικού» Τέλος, ο Αρίσταρχος Παπαδανιήλ, Παραγωγός και Σκηνοθέτης ταινιών κινουμένων σχεδίων, παρουσίασε το θέμα  «Ένα γράμμα – Μια ιστορία: τουρισμός και κουλτούρα μέσω των κινουμένων σχεδίων».

Η τελετή απονομής η έγινε μέσα σε ενθουσιώδες κλίμα έγινε την τελευταία ημέρα. Η σειρά τουριστικών βίντεο με τίτλο «Insider’s Guide to Riga” για τον οργανισμό τουρισμού της Riga, απέσπασε το βραβείο Grand Prix και το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Καλύτερη ταινία προβολής πόλης». Η διεθνής κριτική επιτροπή απένειμε  βραβεία σε ταινίες από 16 χώρες, στις κατηγορίες Ντοκυμαντέρ και Τουριστικές ταινίες & βίντεο.  Η Πορτογαλία απέσπασε τα περισσότερα βραβεία με 5 συνολικά νικητές.  Οι χώρες Γαλλία, Ισπανία και Ελλάδα κέρδισαν από τρία βραβεία ενώ η Αυστρία και η Γερμανία από δύο.  Ακόμη βραβεία κέρδισαν το Αζερμπαιτζάν, η Κροατία,η  Ινδία, η Λευκορωσία, η Σερβία, η Σλοβενία, η Νότιος Αφρική, η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Σχετικά με το Φεστιβάλ

Ελένη Κοντορούπη - Ειρήνη Γιαννακοπούλου

Το Διεθνές Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Αμοργού είναι μια ετήσια τετραήμερη εκδήλωση η οποία οργανώνεται από τον Εξωραϊστικό Πολιτιστικό Σύλλογο Γυναικών Αμοργού. Ξεκίνησε το 2010 κατά την διάρκεια του 8^ου Διεθνούς Συνεδρίου για τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό ΥΠΕΡΙΑ και ο κύριος σκοπός του είναι να δημιουργηθεί μια διεθνής πλατφόρμα για την ενίσχυση του παγκόσμιου τουρισμού μέσω των οπτικοακουστικών μέσων και να ανταμείψει τις καλύτερες τουριστικές ταινίες και ταξιδιωτικά βίντεο στον κόσμο.

Το Φεστιβάλ Αμοργού είναι επίσημο μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών – CIFFT, με έδρα την Βιέννη.

E-mail: info@yperia.gr

Tel.: +30 22850 73393

Website: https://yperia.gr/

Περισσότερες φωτογραφίες στο https://www.facebook.com/ilias.p.ii/media_set?set=a.10215926519223560&type=3

ΑΘΗΝΑ, 15112019