ΟΝΕΙΡΟ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ

Δυο - τρεις κατεβήκαμε πριν από δυο ώρες στη στάση του μετρό στον Κεραμεικό. Εγώ πρώτη φορά πήγαινα εκεί και κοντοστάθηκα να δω το έργο αφήνοντας τους άλλους που ήταν τουρίστες να προχωρήσουν κι έτσι έμεινα μόνος μπροστά σε μια εικόνα που το μόνο που κινούνταν ήταν οι κυλιόμενες σκάλες που ανεβοκατέβαιναν εντελώς άδειες…

Προς στιγμή ένοιωσα ένα φόβο μήπως και φύγατε όλοι χωρίς να με ειδοποιήστε και με αφήσατε σε μια έρημη πόλη που κάποια από τα στοιχεία της, όπως το μετρό για παράδειγμα, είχε μπει σε ένα πρόγραμμα να κινείται αυτόματα όπως είχα δει σε κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας σε μια πόλη μετά από μια πυρηνική καταστροφή.

Δεν μπορεί να ήταν έτσι όμως αφού προηγουμένως είχα δει κάποιους στο βαγόνι που είχε προορισμό το Αιγάλεω κι έτσι ησύχασα και άρχισα να ανεβαίνω σιγά – σιγά από τα σκαλοπάτια σκεπτόμενος πως κάνατε πολύ καλά που δεν κυκλοφορούσατε σήμερα στην πόλη που έλιωνε από τη ζέστη γιατί πιθανόν είστε σε κάποια παραλία ή σε ένα βουνό.

Σκέφτηκα μάλιστα πως θα ήταν πολύ καλό να μην επιστρέφατε ποτέ. Όχι βέβαια για να εκδικηθείτε την Αθήνα γιατί η πόλη μας δεν φταίει σε τίποτα - οι άρχοντές της είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για το χάλι της και την λεηλασία των εσόδων που αντλούν από όλους μας για να την προσέχουν υποτίθεται και σε αυτούς θα λείψετε.

Ίσως έτσι, μετά από μια μαζική άρνηση πληρωμής θα δουν πως δεν υπάρχει τίποτα να αρπάξουν μπορεί να βάλουν μυαλό αλλά με συγχωρείτε, κάτι τέτοιο ούτε στο πιο δροσερό όνειρο μιας καλοκαιριάτικης νύχτας δεν μπορεί να γίνει…