Μια ποικιλία ενδιαφερόντων έχει κάνει τα Κουφονήσια τον πιο δημοφιλή προορισμό των Μικρών Κυκλάδων, τόσο μάλιστα που παλιοί και νέοι λάτρεις τους να μην βρίσκουν χώρο τον Αύγουστο να απλώσουν την πετσέτα τους σε καμιά παραλία.
Αντίκρυ όμως από το μικρό νησί, ένα άλλο, η γλυκειά Κέρος προκαλεί μεν με την λεπτή θωριά του την επίσκεψη αλλά δυστυχώς δεν διαθέτει ούτε μια παραλία με άμμο για να απολαύσει κάποιος την εξίσου με τα Κουφονήσια διάφανη θάλασσα. Αυτό βέβαια δεν αποτρέπει όποιον θέλει να κάνει με σκάφος το γύρο της και να ρίξει άγκυρα είτε στο πίσω μέρος όπου υπάρχει ένα πηγάδι με βρώμικο για τα κατσίκια είτε μπροστά στο αυλάκι του Αϊ – Γιώργη. Εκεί χωρίς πολλές μανούβρες μπορεί να δέσετε ένα σκάφος και να αποβιβαστήτε στο νησί το οποίο είναι ακατοίκητο και ακαλλιέργητο παραπάνω από εξήντα χρόνια.
Όντως, σε όλο το νησί το οποίο ως γνωστόν είναι κηρυγμένο ως αρχαιολογικός χώρος φυσάει μόνιμα ένας αέρας βαριάς ερημιάς – τίποτα εκτός από τα κατσίκια που λυμαίνονται τη λιγοστή βλάστησή του δεν κινείται, τίποτα εκτός από κάποιες διαλυμένες ξερολιθιές και τα ερείπια από ένα οικισμό δεν θυμίζει το πέρασμα των ανθρώπων. Μόνο στην πλαγιά ενός λόφου πάνω από τον προαναφερόμενο οικισμό στο στεγνό τοπίο υψώνονται μερικές ελιές απομεινάρια πιθανόν ενός πανάρχαιου ελαιώνα. Αχρονολόγητες και ατρύγητες για χρόνια αυτές οι γερασμένες ελιές είναι ο αψευδής μάρτυρας μιας οργανωμένης κοινωνίας ανθρώπων που έζησαν εκεί και περπατούσαν πάνω από τη γη που στα σπλάχνα της κοιμόνταν τα μοναδικά εδώλια του κυκλαδικού πολιτισμού.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, τον Αύγουστο το 2008
ΑΘΗΝΑ, 04072017
αθ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου