ΟΙ ΑΔΕΙΕΣ ΦΑΤΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΧΥΡΩΝΕΣ

Στις πρώτες εντυπώσεις που απέκτησα ως παιδί για τα Χριστούγεννα, κυρίαρχη ήταν εκείνη που ήθελε τον Χριστό να γεννιέται σε μια φάτνη –παχνί το έλεγαν οι χωριανοί και ήταν πάντα ξύλινο–  και ήταν γεμάτες οι αχυρώνες από τέτοια, στα οποία τάιζαν τα ζώα με ξερό χόρτο και άχυρα τούτες τις ημέρες που το κοπάδι δεν μπορούσε να βοσκήσει στο ύπαιθρο λόγω του χιονιού ή άλλων δυσμενών καιρικών συνθηκών και ήταν το μόνο καθαρό σημείο σε ολόκληρο τον στάβλο. Δεν ήταν δε και λίγες οι στιγμές που ξάπλωσα μέσα σε ένα τέτοιο ανάμεσα στα άχυρα προσποιούμενος κατά κάποιο τρόπο το θείο βρέφος και την σκηνή της γέννησης, περιμένοντας μάλιστα και την έλευση των μάγων με τα άγια δώρα τους.

Χρυσός, λίβανος και σμύρνα αυτά και φυσικά και ήταν κάτι το ακατανόητο για μένα αλλά ήλπιζα σε κάτι πιο χειροπιαστό, κάτι απ’ αυτά που έβλεπα στα τρία μικρομπακάλικα του χωριού και μου άρεσαν πολύ. Καραμέλες, γλυφιτζούρια, άντε και σοκολάτες που λαχταρούσα αν είχα κανένα πενηνταράκι ή δραχμή γι’ αυτά τα ξόδευα. Φυσικά αντί των μάγων τα δώρα και το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ» άκουγα τις φωνές της μάνας μου που πάντα φοβόνταν μη και με χτυπήσει καμιά αγελάδα με τα κέρατά της και μαζευόμουν στο σπίτι γεμάτος σάλια στο κεφάλι και τα ρούχα από τις μεγάλες γλώσσες των ζωντανών που προσπαθούσαν να με παραμερίσουν από το παχνί να φάνε την ταγή με την ησυχία τους.  

  

Μεγάλωσα γρήγορα και αυτό το παιχνίδι του παχνιού το ξέχασα καθώς άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα Χριστούγεννα με άλλους τρόπους και σιγά – σιγά κατάλαβα το ρόλο τους στη ζωή μιας αγροτικής οικογένειας σε ένα μικρό ορεινό χωριό του Τυμφρηστού. Από την εφηβεία και κατόπιν, κινήθηκα όπως όλος ο κόσμος που υιοθέτησε την γιορτή ως μια υπερβολή στην κατανάλωση αγαθών που προέρχονταν από την αγορά και ελάχιστα από την οικιακή παραγωγή ενώ οι συνήθειες του εορτασμού, επηρεασμένες από τον πολιτισμό της πόλης και τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως την τηλεόραση άλλαξαν κι αυτές.

Από εκείνη την εποχή έμειναν ακόμη όρθιες κάποιες πέτρινες αχυρώνες στο χωριό, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν χτιστεί μετά το 1950 όταν επέστρεψαν οι ανταρτόπληκτοι χωριανοί από την έξοδο σωτηρίας το 1947 και στην αρχή, μέχρι να χτίσουν τα καμένα από τους Γερμανούς σπίτια στέγασαν ανθρώπους και ζώα. Κατόπιν σε αυτές έμειναν μόνο τα ζώα μέχρι που οι νοικοκυραίοι έφυγαν από το χωριό και είναι τα μόνα κτίσματα που μέσα τους υπάρχουν ακόμη λίγα άδεια παχνιά, σαν εκείνα που ξάπλωνα να καταλάβω τα Χριστούγεννα και πάντα τις επισκέπτομαι αυτές τις ημέρες να θυμηθώ και να βάλω σε τάξη μνήμες και πεπραγμένα της προσωπικής μου ζωής και του χωριού. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25122017