ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΟ

Στο Γυμνάσιο Ζηρίδη μιλάμε με τους μαθητές για τη δημοσιογραφία.

Στη Δημοσιογραφία είμαι από τον περασμένο αιώνα! Φέτος συμπληρώνω τριανταπέντε χρόνια ενεργού πάντα στις εφημερίδες και τα περιοδικά. Στον πρώτο αυτό απολογισμό που έχει να κάνει κυρίως με την ιδέα της σύνταξης που δεν την βλέπω στον ορίζοντα νιώθω ικανοποιημένος γι’ αυτή την πορεία και περισσότερο απ’ όλα γιατί όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησα ένα δικό μου δρόμο ιδιαίτερο χωρίς εξαρτήσεις και δεσμεύσεις.

Η ειδικότητά μου ήταν συντάκτης ύλης (ο πυκνωτής δηλαδή της εφημερίδας) και έζησα αυτή τα χρόνια εκπληκτικά πράγματα και τρομακτικές αλλαγές τόσο στην κοινωνία, όσο και στα ΜΜΕ τα οποία  ελάχιστα μοιάζουν σήμερα με αυτά που γνώρισε η γενιά μου το 1981. Από κάποια στιγμή και πέρα άρχισα να γράφω και τα μισά χρόνια της δουλειάς τα πέρασα γράφοντας για την Ελλάδα, τις μικρές πατρίδες μας  και τους ανθρώπους της.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, αν και μου ζητήθηκε δεν με γοήτευσε η ιδέα να κάνω τον δάσκαλο της δημοσιογραφίας κρίνοντας πως άλλοι ήταν καλύτεροι από μένα. Όταν μου ζητήθηκε από τους καλούς φίλους,  Άντα Κωβαίου, υποδιευθύντρια του Γυμνασίου Ζηρίδη και τον διευθυντή του Δημήτρη Αγγελή, να συναντηθώ με τα παιδιά του Δημοσιογραφικού Ομίλου του Γυμνασίου, προκειμένου να μιλήσουμε για τη δημοσιογραφία και να συζητήσουμε το στήσιμο της εφημερίδας του σχολείου τους, κάτι ωραίο σκίρτησε μέσα μου!

Είπα θα έρθω και όταν με ειδοποίησε η καθηγήτρια Βιργινία Κουκλάδα για την ημερομηνία της συνάντησης με τους μαθητές με έπιασε πονοκέφαλος. Τι θα έλεγα σε μια ομάδα δεκαπεντάχρονα παιδιά, τη στιγμή μάλιστα που η εμπειρία μου με αυτή την ηλικία των παιδιών έχει ξεχαστεί; Τι θα παρουσίαζα σε μια γενιά που αρχίζει να ξεχνάει το χαρτί και η ικανότητά της στη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών αναπτύσσεται με εκπληκτικό τρόπο.

Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ, είπα πως στην πρώτη μας αυτή συνάντηση θα μιλούσαμε για την πρώτη ύλη της δημοσιογραφίας: την είδηση! Και ετοιμάστηκα λοιπόν να μιλήσουμε με τα παιδιά για το πώς αντιμετωπίζαμε την είδηση εμείς της παλιάς γενιάς στις εφημερίδες αλλά και στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και να κουβεντιάσουμε τι γίνεται σήμερα στο διαδίκτυο και σε ένα κόσμο που η ειδήσεις και οι πληροφορίες πηγάζουν, διακινούνται και προσλαμβάνονται από εκατομμύρια αποδέκτες μέσω του διαδικτύου.  

Το ενδιαφέρον των παιδιών εκφράστηκε έντονα τόσο στη διάρκεια  της παρουσίασης αλλά κυρίως στις ερωτήσεις. Ενδιαφέρον που επικεντρώθηκε στο τρόπο που επεξεργαζόμασταν κάποτε την είδηση στις εφημερίδες μέχρι να φτάσει στον αποδέκτη της, τον αναγνώστη. Τρόπος που χαρακτήριζε η συλλογικότητα όπως καταλήξαμε με τη συμμετοχή πολλών ειδικοτήτων δημοσιογράφων που είχαν στόχο ένα αποτέλεσμα που δεν θα ήταν πλημμυρισμένο με ορθογραφικά και συντακτικά λάθη και κυρίως θα ήταν αληθινή.

Είχα τους ενδοιασμούς μου ομολογώ να θίξω το θέμα το ψευδών ειδήσεων δηλαδή αλλά διαπίστωσα πως είχαν αρκετή γνώση για το ζήτημα και το γεγονός με ενθουσίασε κι έτσι προχωρήσαμε περισσότερο σε πράγματα που αφορούσαν τη δημοσιογραφία σήμερα για να καταλήξουμε σε αυτή την πρώτη συνάντησή μας πως η δημοσιογραφία, άμα γίνεται σωστά είναι κάτι που έχει μέλλον και στον καινούργιο κόσμο και είναι όμορφο, νέα παιδιά να σκέφτονται πως μπορούν να συμμετάσχουν στην εξέλιξή της. Περιμένουμε τώρα να δούμε και να καμαρώσουμε την εφημερίδα τους και μετά να βάλουμε μπροστά την επόμενη!

ΥΓ. Το κείμενο της παρουσίασης μου στα παιδιά του Γυμνασίου Ζηρίδη θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του περιοδικού «Φρέαρ».