ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΣΒΗΣΕ

Η Εθνική Τράπεζα στην οδό Πανεπιστημίου 40 είναι ένα κτίριο των αρχών του 20^ου αιώνα και χτίστηκε να στεγάζει τραπεζικά καταστήματα. Υπήρξε έδρα της Λαϊκής Τράπεζας (1905) ενώ το 1980 περιήλθε στην Κτηματική Τράπεζα και το 1998 που αυτή απορροφήθηκε από την Εθνική Τράπεζα λειτούργησε ως το υποκατάστημά της στον κεντρικό δρόμο της Αθήνας.

Το κτίριο αυτό έμελλε να είναι από τα πρώτα που δοκιμάστηκε η περίπτωση της θαρραλέας συνύπαρξης του νεοκλασικού με το μοντέρνο στην Αθήνα, σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί κάπως το ύφος της παλιάς πόλης σε ένα δρόμο μάλιστα που κοσμείται με μια σειρά από τα πιο εμβληματικά κτίρια της, όπως η Τριλογία (Βαλλιάνειος Βιβλιοθήκη, Πανεπιστήμιο, Ακαδημία), Οφθαλμιατρείο, Ιλίου Μέγαρον και άλλα πολλά. Έτσι διατηρήθηκε η πρόσοψή του ενώ στο σώμα του προστέθηκε το 1982 από τον αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Καλλιγά ένα πολυώροφο οικοδόμημα και το αποτέλεσμα δημιούργησε αρκετές επικρίσεις και διάλογο αναφορικά με τη διατήρηση και αποκατάσταση αναλόγων κτιρίων.

Πέραν απ’ αυτά όμως, την τράπεζα αυτή, η οποία μάλιστα είχε και είσοδο στο μεγάλο αίθριο του οικοδομικού τετραγώνου Ιπποκράτους – Πανεπιστημίου – Χαριλάου Τρικούπη από τρεις πλευρές, την προτιμούσαν πολλοί συναλλασσόμενοι γιατί στο εσωτερικό της διατηρούσε τον αέρα μιας κλασικής τράπεζας, σε ένα ζωντανό εμπορικό κέντρο της πόλης εννοείται, όπως ήταν μέχρι εκείνη τη δεκαετία όλη η πέριξ περιοχή με το πλήθος των τραπεζών και βεβαίως των ποικίλων γραφείων και εμπορικών καταστημάτων.

Πριν από λίγα χρόνια το κατάστημα αυτό φαίνεται πως κρίθηκε μη αποδοτικό για την Εθνική Τράπεζα και το έκλεισε. Από τότε η είσοδός του με τους μαρμάρινους κίονες και τα άλλα στοιχεία του νεοκλασικού ρυθμού έγινε καταφύγιο περιθωριακών τη νύχτα και στέκι μικροπωλητών την ημέρα. Είναι υπολογίζω και το πρώτο κτίριο που σφραγίστηκε στην Πανεπιστημίου και από τότε μέχρι σήμερα ρημάζει. Ως ανυπεράσπιστο δε ήταν και από τα πρώτα που δέχονταν επιθέσεις των μπαχαλάκηδων (να μη ξεχνάμε το χαϊδευτικό των βανδάλων που ρημάζουν την πόλη που υιοθετήθηκε τότε από το σύνολο των ΜΜΕ και μείωνε τις ευθύνες τους και αλάφρωνε και τις συνέπειες των πράξεών τους) καθώς από το τμήμα αυτό της Πανεπιστημίου και προς την Ομόνοια ποτέ δεν προστατεύονταν.

Έτσι λοιπόν στην ρημαγμένη είσοδο -σαν παρατημένου κτιρίου σε κάποιο μακρινό προάστιο όπου ανθεί η παρανομία και οι αρχές καθεύδουν- φανερώθηκε μια από τις πιο δυσοίωνες φιγούρες της πόλης, του ατόμου που με ή χωρίς κουκούλα εμφανίζονταν από το πουθενά και βανδάλιζε τα κτίρια ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που η επίθεσή του συνοδεύονταν με βόμβες μολότοφ και άλλα εμπρηστικά υλικά. Το άτομο αυτό μαζί με καμιά δεκαριά ή είκοσι άλλα, ήταν ικανοί τα προηγούμενα χρόνια  να κάψουν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο σχεδόν ανενόχλητοι και τούτο έχει συμβεί πολλές φορές και μάλιστα με θύματα, όπως η περίπτωση της Μαρφίν ή ο εμπρησμός του Αττικόν.  

Η σκοτεινή αυτή φιγούρα που ήταν ο εφιάλτης του κέντρου της πόλης και η «ουρά» στις ποικίλες διαδηλώσεις για μια τουλάχιστον πενταετία, φιλοξενούνταν στην είσοδο του προαναφερόμενου κτιρίου της κλειστής τράπεζας μέχρι πριν από δυο – τρεις εβδομάδες αλλά τελευταία εξαφανίστηκε. Δεν ξέρω τίνος ήταν η πρωτοβουλία να σβήσει αυτή τη σκιά από την είσοδο της τράπεζας και υποθέτω πως θα υπάρξει και συνέχεια με την αποκατάσταση και τη φροντίδα της σιδερένιας πόρτας που άντεξε τόσα χρόνια στις επιθέσεις των βανδάλων και προστάτευσε το κτίριο από το να γίνει μια ακόμη από τις γνωστές καταλήψεις. Τέλος υποθέτω πως αυτή η ενέργεια σηματοδοτεί και μια σειρά άλλων στην οδό Πανεπιστημίου έστω για να φωτίσει λίγο και το τμήμα της προς την Ομόνοια και τους καθέτους προς αυτή δρόμους που αν δεν ληφθούν κάποια δραστικά μέτρα δεν θα μοιάζει πια με δρόμο της Αθήνας αλλά μιας άναρχης πόλης στο πουθενά.

ΑΘΗΝΑ, 04072018