Η ΖΩΗ ΜΑΣ… ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Δεν ήταν ένα σύννεφο που θα έφερνε μπόρα αυτό που φάνηκε χθες το μεσημέρι να έρχεται από τη Σαλαμίνα μεριά, από εκεί που έρχονται συνήθως οι καταιγίδες που κουβαλάει ο νοτιάς και τρομάζουν που και που την ανοχύρωτη πόλη οι κάτοικοι της οποίας, το μόνο που ξέρουν καλά πια είναι να διαμαρτύρονται κατόπιν εορτής για όσα δεινά πέφτουν στα κεφάλια τους αλλά ότι έχουν μέσα το δικό τους κεφάλι μοιάζει να μην έχει κανένα βάρος.

Το κίτρινο σύννεφο που ήρθε χθες το μεσημέρι πάνω από την παραλυμένη από τον καύσωνα Αθήνα δεν έφερε καμιά βροχή αλλά ήταν το προμήνυμα μιας ανυπολόγιστης καταστροφής από πυρκαγιά σε ένα κοντινό θέρετρο των Αθηναίων, την Κινέττα όπου έγιναν παρανάλωμα ένα σωρό σπίτια και κτίρια και από τις πλαγιές των Γερανείων όπου ολόκληρες περιοχές και δάση έγινα μέσα σε λίγε ώρες στάχτη. Αργότερα προς το απόγευμα οι καπνοί πύκνωσαν καθώς νέες φωτιές αναγγέλθηκαν στα δελτία και ως το βράδυ ένα μεγάλο μέρος της Ανατολικής Αττικής έγινε κι αυτό στάχτη και στον απολογισμό δυστυχώς τα ανθρώπινα θύματα μετριούνται σε δεκάδες και το ίδιο συμβαίνει για ζώα και σπίτια.

Δεν το περίμενε κανένας αυτό το κακό που μήνυσε το κίτρινο σύννεφο. Ούτε στις περιοχές που σάρωσε η φωτιά περίμεναν να είναι τόσα άγρια, τόσο αδυσώπητη και μπροστά της θα υποχωρούσε και ο πιο τέλειος αμυντικός σχεδιασμός για ένα τέτοιας κλίμακας φαινόμενο. Όλα υποχώρησαν μπροστά στη μανία της και πάνω από τη στάχτη επαναλαμβάνονται σήμερα τα ίδια ερωτήματα που ακούστηκαν και στις προηγούμενες καταστροφές ενώ από πλευράς κυβέρνησης και αρμοδίων ειπώθηκαν τα συνηθισμένα. Οι ευθύνες όμως για κάθε τέτοια περίπτωση είναι εκατέρωθεν και πολλές. Κάποιοι λίγοι τις αναλαμβάνουν, τις κουβαλάνε λίγο καιρό στην πλάτη τους και όσο απομακρυνόμαστε από το γεγονός και ατονεί το ενδιαφέρον, πέφτουν αθόρυβα σαν φύλλα του φθινοπώρου και ξεχνιούνται. Τόσο από την πλευρά αυτών που πλήττονται από κάθε καταστροφή, όσο και αυτών που αναλαμβάνουν, με το αζημίωτο εννοείται, να την αποτρέψουν. 

Έτσι φτάνουμε στην επόμενη συμφορά, με διαρκείς παραχωρήσεις πάνω σε κάθε τι που αφορά τη ζωή μας, με την απαξίωση της πρωτοβουλίας, με την σπίλωση των ικανών και τη χλεύη σε όποιον έχει καλές προθέσεις. Με κάθε τρόπο και όπως βόλευε τον καθένα, αφήνουμε τη διαχείριση των πάντων στους άλλους και επιλέγουμε την ιδιώτευση αλλά την ώρα της ανάγκης κλαιγόμαστε για την απουσία του κράτους και την ολιγωρία των υπηρεσιών του αλλά ξεχνάμε να υπολογίσουμε πόσες φορές κάναμε υποχωρήσεις ή ακόμα πόσες φορές καλοπιάσαμε με κάθε τρόπο το θηρίο της αποκάλυψης που λέγεται Εξουσία.

Όπως είδαμε χθες το σύννεφο από την φωτιά της Κινέττας να σκεπάζει την πόλη αδιάφορα έτσι μπορεί μετά από κάποια χρόνια να το δούμε πάλι και να κάνουμε μετά συγκρίσεις ποια φωτιά ήταν η μεγαλύτερη ή ποια είχε τους περισσότερους νεκρούς χωρίς πάλι να μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε κάτι να μην ξανασυμβεί το κακό. Και το χειρότερο, από την πλευρά μας να μην έχουμε κάνει τίποτα να την αποτρέψουμε γιατί την αρμοδιότητα την έχουμε δώσει στους άλλους χωρίς να ελέγξουμε αν είναι ικανοί ή άχρηστοι…   

ΑΘΗΝΑ, 2507217, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.