ΜΙΑ ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΑΠΟ ΚΟΥΡΕΛΙΑ

Για μια σειρά ωρίμων στην ηλικία και με βιωμένη πείρα στη ζωή, ένα σχισμένο ρούχο αποτελεί μια οδυνηρή κατά κανόνα ανάμνηση και πολλές φορές αυτή συνοδεύεται και με την πίκρα ενός μαλώματος από τη μητέρα και ακόμη, την αφορμή για τον αποκλεισμό από κάποια δημόσια εμφάνιση όπου απαιτείτο καλή εικόνα και στοιχειώδης τουλάχιστον και ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του καθενός ευπρέπεια στην εμφάνιση.

Έτσι ήταν τα πράγματα για τις γενιές των νέων μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20 αιώνα πριν η μόδα αρχίσει να προβάλλει διάφορα ακραία θέματα και με τη δύναμή της να επιβάλλει παράξενους τρόπους και ιδιαίτερες συμπεριφορές σε όλους τους ανθρώπους. Η δύναμής της εκφράστηκε και με το ρούχο και ως ήταν επόμενο, φορέθηκε και αποτέλεσε και τον άτυπο κήρυκά της στην αγορά και του προστάγματός της στην κοινωνία.  

Ήταν αδιανόητο λοιπόν να φορεθεί πριν από λίγα χρόνια ένα σκισμένο παντελόνι με τα υφάσματα να χάσκουν σε διάφορα σημεία και να φαίνεται το δέρμα ή να ανεμίζουν τα κουρέλια στο βάδισμα. Τούτο αν δεν εθεωρείτο σημάδι φτώχειας ή εξαθλίωσης, μιας και τα κουρέλια ήταν αυτά που ξεχώριζαν τους επαίτες και τους ζήτουλες από τον υπόλοιπο κόσμο, μπορούσε να εκληφθεί ως εκκεντρικότητα και σχολιάζονταν ανάλογα. Τα σκισμένα ρούχα επίσης δεν είχαν θέση ούτε και στους χώρους της δουλειάς, στις οικοδομές, στα χωράφια, στα εργοστάσια γιατί πάλι γιατί η εικόνα που δημιουργούσαν έφερνε το άτομο προς το αδιάφορο και το αλήτικο. Αντιθέτως, το μπαλωμένο ρούχο δημιουργούσε την εντύπωση του ανθρώπου που εξαντλούσε κάθε περιθώριο αντοχής σε ένα ρούχο και κατά συνέπεια σε ένα νοικοκυριό που είχε οργανωμένη ζωή και προτεραιότητες. Αυτός ο άνθρωπος με τα μπαλωμένα ρούχα συνήθως είχε στη ντουλάπα του ένα καλύτερο παντελόνι, ένα σακάκι, ένα πουκάμισο, μια γραβάτα τέλος πάντων για τις στιγμές που έπρεπε να κυκλοφορήσει στην πόλη, να πάει κάπου και να μην ξεχωρίζει αρνητικά και να τιμά έτσι και τους άλλους που μοιράζονταν το ίδιο κοινωνικό γεγονός ή απλά μια βόλτα.

Με την πάροδο του χρόνου και τις μόδες που κυκλοφορούν και υιοθετούνται συλλήβδην από τους νέους αλλά και τους ωριμότερους ανεξάρτητα αν τους πάνε ή δεν τους ταιριάζουν, αυτές οι αρχές ξεχάστηκαν· το σχισμένο ρούχο αποτέλεσε και παραμένει  ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο ντύσιμο ενός μεγάλου ποσοστού της κοινωνίας. Είναι δε μια μόδα που μετράει όσα χρόνια και η κρίση στην Ελλάδα και πολλοί κοινωνιολογούντες θεωρούν πως κρύβει ένα μήνυμα αλλά δεν έχει βρει τον αποδέκτη του ακόμη ενώ από την άλλη, έχει κι αυτή ένα σημαντικό κόστος γιατί το σκίσιμο και τα κουρέλια στο ρούχο τα έχει κάνει κάποιος εμπνευσμένος. Έτσι παρατηρούμε πως ένα κουρελιασμένο παντελόνι να είναι ακριβότερο από ένα κανονικό και μάλιστα ο έχων στην περίπτωση να διαθέτει και δυο – τρία να μην σκοτώνετε όλη τη μέρα στο πλυντήριο να τα πλένει και να τα… σιδερώνει.   

ΥΓ. Η φωτογραφία της απλωμένης ανδρικής μπουγάδας που μου κίνησε την απορία για την ανάγκη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος από τεσσεράμισι κουρελιασμένα παντελόνια είναι από ένα μπαλκόνι της Αχαρνών και τραβήχτηκε μόλις τις προηγούμενες ημέρες.

ΑΘΗΝΑ, 05072018 - Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.