Η ΟΜΙΧΛΗ ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ

Δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει ομίχλη στο χωριό και καλύπτει όλους τους ορίζοντές μας,εκτός από τον δυτικό που έχουμε τον Τυμφρηστό να εμποδίζει τους ηπειρωτικούς βοριάδες. Το φαινόμενο είναι πολύ συχνό τους χειμερινούς μήνες αλλά πρωταπριλιά σήμερα να μην μπορούμε να δούμε παραπάνω από 15 μέτρα είναι πρωτόγνωρο…

Το γεγονός με ενθουσίασε γιατί έτσι θα καθόμουν επιτέλους κι εγώ μια μέρα στο σπίτι όπως οι πλειονότητα των Ελλήνων κυρίως στις πόλεις  γιατί στα χωριά, όπως και να΄ναι «σπίτι» εννοούμε πολλά άλλα που συνδέονται με αυτό και με τις δουλειές που έχει. Εννοείται, ένα σπίτι ανοιχτό όλο το χρόνο και όχι μόνο στις διακοπές, όπως είναι και τα περισσότερα πλέον σε όλα τα χωριά της Ελλάδας. 

Έτσι χθες δεν επισκέφτηκα το χωράφι για να κάνω δουλειές αλλά για να το δω τώρα που είναι σχεδόν όλο καθαρό και συμμαζεμένο να ανασαίνει την πολύτιμη υγρασία και να απολαμβάνει τα νερά που το ποτίζουν. Ήδη είδα τις πηγές να αντηχούν από τα νερά, το μεγάλο ρέμα φουσκωμένο και όλα τα ρεματάκια και τα αυλάκια να αφρίζουν από χαρά. Τα λέω αυτά γιατί όλο το χειμώνα φέτος δεν είδαμε ούτε χιόνια, ούτε μια βροχή της προκοπής και το καλοκαίρι προβλέπεται να πούμε το νερό νεράκι. Βέβαια πέντε μέρες βροχής, όπως προβλέπει η Μετεωρολογική Υπηρεσία δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά σίγουρα το μετριάζουν. Αν δε συνεχιστεί έτσι να είναι βροχερή η άνοιξη, τότε σίγουρα θα πάνε καλά οι καλλιέργειες και φυσικά δεν θα γίνει ο τόπος παρανάλωμα της φωτιάς όπως διαισθάνομαι.

Πέρα απ’ αυτό όμως πήγα να δω το χωράφι και τα δέντρα μέσα στην ομίχλη και τα φωτογράφησα τώρα που είναι ακόμη χωρίς φύλλα και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Σαν να περπατούσα σε ένα μαγεμένο μέρος όπου τα δέντρα, αραιά μεταξύ τους όπως πρέπει να είναι και οι άνθρωποι αυτές τις ημέρες φαίνονταν σαν σκιές μέσα στην ομίχλη και καθώς ακουμπούσε τα κλαδιά του ενός στο άλλο, έμοιαζαν με ομάδα φαντασμάτων που πιάνονται χέρι με χέρι να μη χαθούν σε αυτόν τον κόσμο με το γαλακτερό φως. Η μεγάλη και παμπάλαια βελανιδιά στα σύνορα του χωραφιού με το γειτονικό έμοιαζε σαν ακτινογραφία πνεύμονα ενώ κάποια άλλα σημαδιακά δέντρα, έδειχναν άλλες πρωτόγνωρες εικόνες που όσο και αν τις έχω ξαναδεί δεν τις χορταίνω.

Μου άρεσε πολύ αυτή η σειρά των φωτογραφιών και την συμπλήρωσα με λίγες από τον παλιό δρόμο του χωριού και το εικόνισμα (σε αυτό αναφέρθηκα προχθές) που στην ομίχλη έμοιαζε κυριολεκτικά πια σαν φρουρός του χωριού. Ήταν σαν να το έκρυβε με ένα σύννεφο για να μην το δει κανένα κακό ή πονηρό μάτι και μέσα σε αυτό θα μπορούσαν να κινηθούν όσοι ήξεραν τους δρόμους και τα σοκάκια και όσοι φυσικά συνοδεύονταν από ένα χωριανό. Με λίγα λόγια, αυτά που δείχνει η σπάνια φωτογραφία του χωριού μέσα στην ομίχλη είναι σαν μια ανώτερη δύναμη το κάλυψε με ένα σύννεφο να μην φαίνεται κι έτσι το κακό να μην το δει και το προσπεράσει…

ΥΓ. Αυτό με το χωριό που προσπέρασε κάποτε η χολέρα, είναι μια ωραία ιστορία που μου διηγήθηκαν κάποτε στα Άγραφα και για την οποία θα γράψω αύριο λίγα λόγια.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 01042020