Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΩΝ

Έγραψα χθες κάτι λίγα για τον περίφημο πλάτανο της Γόρτυνας, ένα μνημείο της φύσης, της Ευρώπης και αν δεν κάνω λάθος και όλου του κόσμου, συνοδεύοντάς το με μια φωτογραφία που δείχνει την πινακίδα με τις αφελείς πληροφορίες καρφωμένη στον κορμό του. Δεν νομίζω πως με αυτό τον τρόπο εκθέτω την αρμόδια «Δασική Υπηρεσία» αλλά καθένας μας, ας το δει με τον τρόπο που ξέρει ή θέλει…

Ο πλάτανος της Γόρτυνας ήταν ένας σταθμός στο ταξίδι γνωριμίας μου με την Κρήτη και εξαιτίας του είδα και ένα κομμάτι του αρχαίου ελαιώνα που βρίσκεται εκεί και φυσικά την ιστορική ελιά που κι αυτή έχει κηρυχθεί μνημείο της φύσης αλλά και της ιστορίας της Κρήτης καθώς έχει χωνέψει στον κορμό της ένα ολόκληρο κίονα. Απορώ βέβαια πως και τόσες χιλιάδες χρόνια δεν βρέθηκε κάποιος τολμηρός να κόψει το δέντρο και να τον πάρει, αλλά φαντάζομαι πως οι θεοί αυτού του μοναδικού τόπου τον απέτρεψαν με τον τρόπο που ξέρουν μόνο αυτοί κι έτσι έχουμε σήμερα ένα τέτοιο δέντρο να το καμαρώνουμε εμείς και όλος ο κόσμος.

Δεν περπάτησα πολύ παραπέρα από την προαναφερόμενη ελιά γιατί ήθελα να πάω μέχρι τα Μάταλα (η προηγούμενη επίσκεψη ήταν το 1982 και ούτε θυμάμαι τίποτα) να δω πως είναι και αυτός ο τόπος.

Στη διαδρομή προς τα εκεί και έχοντας στη σκέψη μου τη μοίρα της αρχαίας ελιάς και τις άλλα συνομήλικα δέντρα γύρω της τρόμαξα όταν στην άκρη ενός οικοπέδου, λίγο πριν από τα Πιτσίδια, είδα ένα βουνό από ξεριζωμένες μεγάλα ελαιόδεντρα. Κάτι τέτοιο δεν είχα ξαναδεί πουθενά και πραγματικά συγκλονίστηκα γιατί έμοιαζαν σαν κατακρεουργημένα, από κάποιο διαβολικό όπλο σώματα συγγενών στοιβαγμένα σε νεκροτομείο που περίμεναν κάποιον να τα αναγνωρίσει.

Ομολογώ πως στα νεανικά μου χρόνια μου έχω δουλέψει σαν υλοτόμος και καλός μάλιστα αλλά σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχε ένα όριο στην κοπή των δέντρων και ποτέ, μα ποτέ δεν βγάζαμε τις ρίζες από τα δέντρα γιατί όλα εκτός από τα κωνοφόρα πέταγαν καινούργια βλαστάρια και ξαναγίνονταν εκεί που κόβαμε, πάλι δάσος.

Τέτοιο ανόσιο πράγμα λοιπόν δεν κάναμε ποτέ…

Καταλαβαίνω πάντως τον λόγο που ώθησε τον ιδιοκτήτη κάποιου αρχαίου ελαιώνα να ξεριζώσει τις ελιές για να φτιάξει εκεί ένα άλλο χωράφι με πιο αποδοτικές σίγουρα καλλιέργειες ή ακόμα να χτίσει ξενώνα ή αποθήκη αλλά θεωρώ, πως αυτός ο τρόπος του ξεριζώματος είναι τουλάχιστον προσβολή στον τόπο και την ιστορία του. 

Πιστεύω δε πως θα μπορούσε να βρεθεί ένας άλλο σημείο, από αυτά τα άγονα και τα παρατημένα που βλέπουμε παντού να γίνουν όλες αυτές οι εγκαταστάσεις που χρειάζεται η κοινωνία μας και να αφεθεί ο ελαιώνας να πορεύεται τη δική του ιστορία στο μέλλον και τρέφει αλλά και να διδάσκει τις επόμενες γενιές.

Τέτοια πράγματα όμως θέλουν ψυχή γιατί το μυαλό, δυστυχώς περισσεύει…