Ο Τυμφρηστός ή Βελούχι (όπως το λένε οι γείτονες Καρπενησιώτες κυρίως) είναι από τα ψηλότερα βουνά της Ρούμελης και φημίζεται για την ομορφιά του η οποία μόνο από την πλευρά της Φθιώτιδας διακρίνεται σωστά και την οποία συμπληρώνει ο ήμερος ποταμός Σπερχειός που πηγάζει από τα σπλάχνα του και μαζεύει όλα τα νερά από τις βορειοανατολικές πλαγιές του σώματός του να τα πάει στο Μαλιακό κόλπο.
Ο Τυμφρηστός είναι όμορφος όλο το χρόνο και πιο πολύ θα έλεγα κατά το μήνα Ιούνιο που ολόκληρο το βουνό μοσχομυρίζει από τα άπειρα λουλούδια και φυτά. Κάποια δε από αυτά είναι μοναδικά και τον καθιστούν ένα παράδεισο της βοτανικής.
Απ’ όλα τα λουλούδια του Τυμφρηστού, το πιο ωραίο που ανοίγει και τον κύκλο της ανθοφορίας στο βουνό αμέσως μόλις λιώσουν τα χιόνια, είναι τα δακράκια (ένα είδος κίτρινου ηράνθεμου) που το λένε έτσι γιατί πολλοί πιστεύουν επειδή τυχαίνει να ανθίζει την περίοδο του Πάσχα, ότι είναι τα δάκρυα της Παναγίας για τη σταύρωση του Χριστού που έπεσαν στη γη και έγιναν λουλούδια.
Τα δακράκια φυτρώνουν σε χωματώδη εδάφη, στα σύνορα των ελατοδασών με την αλπική ζώνη σε πυκνούς σχηματισμούς και καλύπτουν το έδαφος με ένα κατακίτρινο χαλί και μοσχομυρίζει ο τόπος απ’ αυτά όταν φυσάει αεράκι από τις κορυφές.
Με αυτά συνήθιζαν τα παλαιότερα χρόνια να στολίζουν τους επιταφίους στα χωριά του Τυμφρηστού και γι’ αυτό πήγαιναν την Μεγάλη Πέμπτη με τα πόδια στο βουνό ομάδες παιδιών να τα μαζέψουν και να κάνουν τα κορίτσια του χωριού στεφάνια.
Η ωραία αυτή εκδρομή σταμάτησε να γίνεται αφού τα λουλούδια από τα ανθοπωλεία είναι πιο φανταχτερά και δεν θέλουν κόπο, χώρια δε που μέσω αυτών κάποιος μπορεί να δείξει και πλούτο.
Φέτος όμως που η άνοιξη έχει καθυστερήσει να έρθει σε όλη την Ελλάδα κατά δέκα μέρες περίπου και στον Τυμφρηστό χιόνισε πάλι μόλις την περασμένη εβδομάδα, κανένας δεν περίμενε να τα δει να ανθίζουν αυτές τις μέρες γιατί κάνει ακόμα κρύο.
Κι όμως, στη μεγάλη μεσημβρινή πλαγιά στο Πικροβούνι, απέναντι ακριβώς από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων που ο αέρας δεν αφήνει ακόμα και το καταχείμωνο ούτε ένα χιλιοστό χιόνι να μείνει εκεί που έπεσε και χάρη στο λαμπερό ήλιο των τελευταίων ημερών που ζέστανε κάπως το έδαφος και φέτος τα δακράκια άνθισαν στο τέλος όμως της Μεγάλης Εβδομάδας χωρίς να προλάβουν να στολίσουν κανένα επιτάφιο…
Ηλία, μου φέρνεις μνήμες της γιαγιάς μου από το Στένωμα Καρπενησίου. Έτσι ακριβώς μου τά'λεγε όταν ήμουν μικρός. Χρόνια Πολλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου Λιακο αντε ρε να ξαναβγουμε στον Κοκκοτο να δεις δακρακια ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ βρε παιδιά. Άνοιξε η ψυχή μου σαν τα είδα να έχουν ανθίσει δειλά - δειλά προχθές στο Πικροβούνι. Αντε Πάνο, θα τα προλάβουμε μέσα στο Μάη και στα Άγραφα...
ΑπάντησηΔιαγραφή