Στην κορυφή ενός ήπιου πετρώδους αυχένα που οριοθετεί το χωριό μου από τα δυτικά, που ακόμα λέμε Κοτρώνι υπήρχαν κάποτε δυο τρία αλώνια που οι χωριανοί άπλωναν τη σοδειά τους και αλώνιζαν όταν φυσούσε αεράκι από την πλαγιά Χαρώνη.
Ο ίδιος βέβαια δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο, (μόνο από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων στη ζωή το έμαθα) αλλά έχω γνωρίσει το Κοτρώνι σαν μικρή πλατεία που σιγά – σιγά μεταμορφώθηκε σε χώρο που παρκάρουν τα αυτοκίνητα των γειτόνων κατά τις εορτάσιμες ημέρες και του καλοκαιριού που οι χωριανοί επισκέπτονται τη γενέτειρα.
Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, το Κοτρώνι είναι εντελώς άδειο και στα παγκάκια που τοποθέτησε εκεί ο Δήμος σπάνια μπορεί να δει κάποιος έναν άνθρωπο να κάθεται και αυτός σίγουρα θα είναι ξένος γιατί από τη γειτονιά όλοι οι γέροντες κρατούσαν ανοιχτά τα σπίτια έχουν αποδημήσει στον ουρανό του θεϊκού Τυμφρηστού.
Κι όμως εκεί, στη σιωπηλή γειτονιά με τα μελαγχολικά πια σπίτια, τούτες τις ημέρες κάποιος που δεν κατάφερα να μάθω ποιος ήταν, τρεις άχρηστες συσκευές τηλεόρασης και μια δίπλα στην άλλη τις τοποθέτησε πάνω στο παγκάκι με τις οθόνες στραμμένες προς το χώρο του παρκαρίσματος όπως σε προθήκη καταστήματος.
Δεν μπορώ να ερμηνεύσω την κίνησή του, υποθέτω μόνο πως έτσι δημιούργησε μια εικαστική «εγκατάσταση» με σκοπό να σχολιάσει την ερημιά και την απουσία του κοινού στο άδειο χωριό. Νομίζω όμως πως θα ήταν καλύτερα να τις είχε και συνδεδεμένες να παίζουν κάποιο πρόγραμμα, να φωτίζουν όλη τη νύχτα την πλατεία και να διώχνουν τα αγρίμια του δάσους που πλησιάζουν μάταια τη γειτονιά να βρουν κάτι να φάνε και φοβούνται ακόμη και αυτά την ερημιά που την πλακώνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου