Ας αφήσουμε απόψε λιγάκι τους πελαργούς και τα προβλήματα που έχουν στον κάμπο του Σπερχειού και ας στρέψουμε την προσοχή μας σε ένα άλλο κόσμο πουλιών, σχεδόν αθέατων και των οποίων την ύπαρξη καταλαβαίνουμε μόνο από το κελαϊδισμά τους.
Πρόκειται για τα αηδόνια, τα οποία αυτή ακριβώς τη στιγμή που πέφτει η νύχτα στη Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού και μαζί και αρκετό κρύο, έχουν αρχίσει τη συμφωνία τους στη μεγάλη πατουλιά, λίγα μόλις μέτρα από το σπίτι των γονιών μου και όπως ακούω σε όλες τις πατουλιές του χωριού.
Οι πατουλιές (πατ’λιές, στα ρουμελιώτικα που κόβονται πολλά φωνήεντα) είναι ένα άτακτο σύνολο από θαμνώδη: αφροξυλιές, τσαπουρνιές, άλλα αγριόδεντρα και φυσικά με πολλούς βάτους, τσουκνίδες και περίεργα χορτάρια που απαντώνται στις άκρες των κήπων και τις οποίες κανένας δεν καταστρέφει γιατί εκτός του ότι εκεί πετάνε πέτρες, ξύλα και άλλα υπόλοιπα της καλλιέργειας, αποτελούν τον οικότοπο, τόσο των αηδονιών και των κοτσυφιών, αλλά και πολλών ερπετών και τρωκτικών που το καθένα απ’ αυτά παίζει το ρόλο του στη διατήρηση της ισορροπίας της φύσης.
Μέσα σε αυτές τις δαιδαλώδεις από τα φυτά πατουλιές φωλιάζουν τα αηδόνια και από την ασφάλεια που τους παρέχουν, μόλις που σουρουπώνει την άνοιξη, αρχίζουν το κελάϊδημα και το κρατάνε ως το πρωί σχεδόν. Αυτά βεβαίως και το κάνουν για να προσελκύσουν τον ερωτικό τους σύντροφο και να φτιάξουν μαζί του φωλιά με αηδονάκια αλλά το κελάϊδισμά τους περισσεύει και για τους ανθρώπους που το χαίρονται πολύ και το απολαμβάνουν ακόμα και αν η νύχτα είναι πολύ κρύα.
Μόλις τα καταφέρουν και φτιάξουν φωλιά, σιγά – σιγά σταματάνε τα κελαϊδίσματα και αφοσιώνονται στην επώαση και το τάϊσμα των μικρών αηδονιών που θα γλιτώσουν βέβαια από τα φίδια, τα ερπετά και τις γάτες ακόμα, και αφού αυτά μεγαλώσουν και πετάξουν, τα αηδόνια σιωπούν. Σε βαθμό μάλιστα που πολλοί πιστεύουν πως χάνονται ή ακόμα και πως δεν υπάρχουν αλλά κάθε άνοιξη διαψεύδονται…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25042011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου