Όταν κάποια έπιπλα ή πράγματα κλείσουν τον κύκλο της ανάγκης σε ένα σπίτι πρέπει να φύγουν και να αντικατασταθούν με άλλα πιο μοντέρνα ίσως, πιο βολικά, πιθανόν και πιο ακριβά. Έτσι όταν έρθει αυτή η ώρα φωνάζουμε συνήθως κάποιον παλιατζή αν έχουν βέβαια κάποια αξία ή αλλιώς τα πετάμε χωρίς δισταγμό στο δρόμο και είναι πλέον στη διάθεση οποιουδήποτε του γυαλίσουν στο μάτι ή απλά τα χρειάζεται…
Εκείνα όμως που δεν γίνεται καν λόγος να κρατηθούν είναι τα στρώματα, πάνω στα οποία περνούν τη μισή τους σχεδόν ζωή οι άνθρωποι και όλα έχουν ποτίσει τη μυρωδιά των ανθρώπων που κοιμήθηκαν πάνω τους ενώ σημάδια από τα υγρά των ερώτων, της ασθένειας αλλά και τις απροσεξίες, δημιουργούν ένα παράξενο «χάρτη» με πολλές, πολλές λεπτομέρειες από τη ζωή των ζευγαριών αλλά και των εργένηδων.
Αυτούς τους μεγάλους «χάρτες» συχνά – πυκνά τους διαβάζουμε στα στρώματα που πετάγονται στους δρόμους της Αθήνας καθώς περιμένουν το φορτηγό του δήμου να αδειάσει τα πεζοδρόμια και από την ανάγνωση αυτή καταλαβαίνουμε πολλά για τους γείτονές μας ή ακόμα και από άγνωστους ανθρώπους αν τα δούμε σε άλλες συνοικίες.
Στην ανάγνωση δε αυτή, πολλές φορές βοηθά και η ποιότητα των στρωμάτων και η αντοχή τους. Έτσι καταλαβαίνουμε αν ο αυτός που κοιμόνταν ήταν εύσωμος ή μικροκαμωμένος, ανάπηρος ή αρτιμελής, ενήλικας, παιδί ή ζευγάρι που έκανε ήσυχο ή ταραγμένο ύπνο. Είναι δε παράδοξο, πως κανένας από αυτούς που τα πετάνε, δεν νοιάζεται αν αυτές οι πληροφορίες γίνουν γνωστές στη γειτονιά, λες και το στρώμα που πετάχτηκε στο πεζοδρόμιο δεν ανήκει ποτέ σε κανέναν και έπεσε ξαφνικά μια νύχτα από τον ουρανό σε κάποιο δρόμο της Αθήνας.
Τι τα λέω τώρα αυτά; Απλά γιατί προχθές περνώντας από μια γωνία του κτιρίου της «Ελευθεροτυπίας», είδα ένα ολόκληρο νοικοκυριό πεταγμένο στο πεζοδρόμιο όπου ένα μεγάλο στρώμα, σχεδόν καινούργιο και κατακάθαρο, χωρίς κανένα «χάρτη» γραμμένο στην επιφάνειά του εμπόδιζε το περπάτημα σε εκείνο το σημείο.
Το ξέχασα, αλλά μου ήρθε στο νου πάλι όταν χθες το πρωί περπατούσα σε κάποιο δρόμο της Χερσονήσου και είδα το συνεργείο του τοπικού δήμου να μαζεύει ένα ολόκληρο φορτηγό από μονά στρώματα που πέταξε το παρακείμενο ξενοδοχείο προκειμένου μάλλον να κάνει εν όψει του καλοκαιριού ανανέωση στα δώματιά του.
Ήταν στρώματα των διακοπών και δεν είχαν να πουν τίποτα, όχι γιατί οι «χάρτες» που ήταν γραμμένοι πάνω τους μύριζαν αντιηλιακό, αλλά γιατί ο ύπνος που στέγασαν, όσο ταραχώδης δεν αφορούσε κανέναν από τη γειτονιά κι έτσι αδιάβαστα θα καταλήξουν στην κοντινή χωματερή να λιώσουν όπως η θύμηση των τουριστών…
Τι μυστικά κρύβουν, τι πάθη, τι αγωνίες, τι έρωτες και πόσες ελπίδες που δεν εγιναν ποτέ πραγματικότητα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είχαν στόμα να μιλήσουν, τρόπο να μας τα πούν... Τελικά μάλλον, ευτυχώς που δεν υπάρχει κώδικας επικοινωνίας... Και ετσι μπορούμε ακόμα ξαπλ΄ώνοντας να ονειρευόμαστε πάνω σ' αυτά.... Πολύ καλό το κομμάτι σου... οπως πάντα αλλωστε.