Μια και αναφέρθηκα σήμερα στον Θανάση Διάκο και τον κρυμμένο από τις πολυκατοικίες τάφο του στην μικρό οδό της Λαμίας, θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ αυτή τη μεγάλη μέρα που γιορτάζει ο άγιος στρατηλάτης Γεώργιος που είναι και ο άγιος όλων των αγωνιστών της Ρούμελης και όχι μόνο, και σε ένα άλλο καπετάνιο που ο ανδριάντας του βρίσκεται λίγα μέτρα παραπέρα, στην πλατεία Λαού.
Πρόκειται για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση τον βάφτισαν κι αυτόν και Κλάρα τον έλεγαν στο επίθετο) που δεν αξιώθηκε να βρει τάφο αλλά το κορμί του που άφησαν οι Έλληνες διώκτες του, αφού του έκοψαν το κεφάλι και το κρέμασαν στο φανοστάτη των Τρικάλων, το παράτησαν να το πάρει ο Αχελώος και ο μέγιστος των Ελλήνων ποταμών το πήρε και το έκρυψε για πάντα στα νερά του.
Δεν αξιώθηκε λοιπόν ο πρωτοκαπετάνιος Άρης ούτε ένα κενοτάφιο στην πόλη που τον γέννησε, μεγάλωσε και τίμησε με τον αγώνα του. Στην πόλη που άκουσε τον περίφημο λόγο του μετά τα Δεκεμβριανά -λόγος προφητικός που σήμερα ακόμη δικαιώνεται. Στην πόλη που τον έκλαψε και δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσει…
Έχει όμως τον ανδριάντα του που στήθηκε μετά από πολλούς αγώνες ενάντια στους αντιπάλους του και σε όσους φοβούνται ακόμα να αναφέρουν το όνομά του, στην πλατεία του Λαού με τα πολλά πλατάνια κι έτσι τον θυμούνται και όσοι περνάνε απ’ εκεί και μπορούν μια στιγμή έστω, να σταθούν κάτω λίγο από τον ίσκιο του και να μετρηθούν για τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα του Τόπου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου