ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ...



Πρώτη φωτογραφία στο στρατό όπου μοιάζω σαν σαστιμένος και χωρίς φυσικά να ξέρω να δένω
σωστά ακόμη τα κορδόνια στις αρβύλες και τα κουμπιά της στολής αγγαρείας.

Ήρθαν κάπως χθες τα πράγματα και με οδήγησαν 41 χρονια πίσω! Σαν σήμερα, στις 20 Μαρτίου το 1978, αφού πέρασα από τη Νομική σχολή και χαιρέτησα μια αγαπημένη φίλη, πήρα από το Σταθμό Υπεραστικών στον Κηφισό το λεωφορείο από την Αθήνα και κατά το απογευματάκι παρουσιάστηκα κληρωτός στρατιώτης στο 11^ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κόρινθο όπου τότε παρουσιάζονταν οι απόφοιτοι Γυμνασίου και Ανωτέρων Σχολών. Εγώ μόλις είχα τελειώσει το Γυμνάσιο και μη έχοντας τι άλλο να κάνω θεώρησα καλό να πάω αμέσως στο στρατό που τότε ήταν 28 ολόκληρους μήνες και έτσι να απελευθερωθώ από αυτή την υποχρέωση που δύσκολα μπορούσε να την αποφύγει κάποιος τότε.

Σκοπιά στην πύλη της μονάδας στο Μέγα Δέρειο. Δεν επιτρέπονταν να καπνίζουμε όταν φυλάγαμε
σκοπιά αλλά εκεί που ήμασταν ποιος έδινε σημασία σε κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

Φυσικά και δεν είχα κάτι τέτοιο στο νου μου, πήγα με καλή διάθεση αλλά από την πρώτη ημέρα άρχισαν τα δύσκολα και τις κατηγορίες πολιτικών φρονημάτων και τα οφθαλμολογικά, χώρια που ήταν και η πρώτη φορά που απομακρυνόμουν από το σπίτι και το χωριό και τούτο μου φαίνονταν πολύ βαρύ. Τέλος πάντων μου έβαλαν μια ειδικότητα αποθηκαρίου αφού είχαν ήδη καταργηθεί αυτή του ημιονηγού, πήγα για εκπαίδευση στο Γύθειο και στη Σπάρτη, με έκαναν και λοχία παρακαλώ επειδή ήμουν καλό παιδί και άντεχα στις δουλειές και να, πήρα την πλέον δυσμενή μετάθεση για τον περίφημο Δ’ Λόχο Διανομών στο Μέγα Δέρειο, στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα όπου πέρασα θαυμάσια. Από εκεί πήρα μετάθεση για τη Λαμία, απ’όπου και απολύθηκα τον Απρίλιο του 1980 έχοντας υπηρετήσει μάλιστα και σαράντα μέρες φυλακή!

Το Μέγα Δέρειο κατοικούνταν από Πομάκους οι οποίοι είναι Μουσουλμάνοι και το σχολείο
που είχε μάλιστα πολλά παιδιά εκείνα τα χρόνια  ήταν ένα κτίριο που ξεχώριζε.

Τι τα θυμάμαι τώρα όλα αυτά; Απλά γιατί όπως προανέφερα ήταν η πρώτη μεγάλη έξοδος από το χωριό και το σπίτι και κατά συνέπεια δεν είχα κανέναν έλεγχο και ήμουν υπεύθυνος εγώ για τις πράξεις μου. Εντάξει, τα καταλάβαινα καλά όλα αυτά αλλά εκείνο όμως που με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν ότι θα μπορούσα να καπνίζω ελεύθερα και να μην κρύβω τα τσιγάρα σε διάφορα απίθανα σημεία για να μη τα δουν οι δικοί μου. Φυσικά και ήξεραν ότι κάπνιζα αλλά στο χωριό επικρατούσε η αντίληψη ότι μπορείς να καπνίζεις και μπροστά στον πατέρα σου ή στο καφενείο με τους άλλους ηλικιωμένους μόνο σαν επέστρεφες από το στρατό. Έτσι ήταν τα πράγματα τότε και προσπαθούσε να τηρούμε την παράδοση γιατί να μη ξεχνάμε το ίδιο απαγορευτικό καθεστώς είχαμε βιώσει και στα σχολεία, την περίοδο της δικτατορίας όπου τέτοια παραπτώματα είχαν σοβαρές κυρώσεις και ποινές.

Έτσι λοιπόν χάρηκα πολύ που δεν θα με έλεγχε κανένας πια αν καπνίζω - για τους αξιωματικούς ήταν παντελώς αδιάφορο και μάλιστα νομίζω πως με τον τρόπο τους μας προέτρεπαν να καπνίζουμε ή να δοκιμάσουμε το τσιγάρο. Μη ξεχνάμε επίσης πως το κάπνισμα ήταν και μια υπόθεση που είχε ως προϋπόθεση και χρήματα, πράγμα όχι και τόσο εύκολο ακόμη και έτσι το «ατσίγαρος» και οι «τράκες» ήταν στην καθημερινή διάταξη.

Όλα αυτά γίνονταν πριν από 41 χρόνια και σήμερα, έχοντας καπνίσει σίγουρα δυο - τρία φορτηγά με τσιγάρα, καλούμαι να κάνω τα τελευταία τσιγάρα και να περάσω στο εξής χωρίς κάπνισμα. Για λόγους υγείας φυσικά και με αφορμή μια προειδοποίηση της καρδιάς πέρσι, ο καρδιολόγος του Ταμείου μας, αφού είδε τις σχετικές εξετάσεις μου ανακοίνωσε χθες ότι τέλειωσαν τα ψέματα και αν θέλω να συνεχίσω να ανεβαίνω βουνά και να περπατάω νησιά πρέπει να σταματήσω να καπνίζω. Το σκεφτόμουν κι εγώ να κόψω το κάπνισμα και μπορούσα μάλιστα να περάσω και πολλές ημέρες χωρίς τσιγάρο αλλά σίγουρα χρειάζονταν και η γνωμάτευση του γιατρού η οποία δεν λειτούργησε τόσο εκφοβιστικά αλλά την άκουσα σαν τη γνώμη ενός φίλου που δείχνει ενδιαφέρον για μένα και την υγεία μου. 

Έτσι λοιπόν,από σήμερα περνάω στο αντικαπνιστικό μέτωπο και θα διεκδικήσω το δικαίωμα αυτό να ζήσω καλύτερα και περισσότερα χρόνια. Με την ευκαιρία πρέπει να σας πω ότι θα μπορούσα να είχα πάθει μεγάλες ζημιές από το κάπνισμα αλλά με έσωσε το ότι άρχισα να καπνίζω συστηματικά μετά τα 18 μου χρόνια, περίοδο που είχαν διαμορφωθεί πλήρως τα πνευμόνια μου και ακόμη, ότι μέχρι τότε είχα ζήσει σε ένα καθαρό περιβάλλον. Επίσης,  η  τρέλα μου να ανεβαίνω σε βουνά και να περπατάω ώρες παντού, τρέλα που μετά από την αποχώρησή μου από την Ελευθεροτυπία έγινε η κύρια δουλειά μου,ήταν που «έκαιγε» τα τέσσερα πακέτα Rothmas Internatonal που κάπνιζα τότε κάθε μέρα.

Εύχομαι και στη δική σας απελευθέρωση από το τσιγάρο - ο γιατρός σας θυμίζω πως μπορεί να σας βοηθήσει πάρα πολύ- και σας περιμένω σε κορφές και νησιά να περπατήσουμε όπως περπατούσαμε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία...

ΑΘΗΝΑ, 20032014