Στις παιδικές μας ζωγραφιές, τις θάλασσες ακόμα και αν δεν τις
είχαμε δει ποτέ, τα ποτάμια και τις πηγές επίσης, τις χρωματίζαμε με μπλέ
χρώμα, αλλού βαθύ κι αλλού γαλάζιο και φυσικά πιστεύαμε πως αυτό που
μεταφέρουμε είναι πάντα κάτω από το φως. Τούτο δεν μας το είχε διαδάξει κανένας
νομίζω, ούτε οι δάσκαλοι σκέφτονταν το γιατί χρωματίζαμε τα νερά γαλάζια και
όλοι ακολουθούσαμε την τυπολογία που είχαν οι χάρτες που κρέμονταν στους τοίχους.
Όπως και να έχει το πράγμα ποτέ δεν σκεφτήκαμε να ζωγραφίσουμε το νερό στα
σκοτάδια γιατί μπορεί να θεωρούσαμε αυτονόητο πως είναι μαύρα και ύπουλα.
Οι σκέψεις αυτές πέρασαν από το μυαλό μου χθες το βράδυ, όταν
περνώντας από το Σύνταγμα όπου διάφορα συνεργεία σβήνουν τα ίχνη των «αγανακτισμένων»
και κανέναν δεν είδα να διαμαρτύρεται γιατί σίγουρα και οι πρωταγωνιστές τους τα
έχουν ξεχάσει και οι ίδιοι, είδα τα νερά του ωραίου στρογγυλού συντριβανιού να
είναι βαθιά μπλέ ελεκτρίκ φωτιζόμενα από κάποιους μυστικούς και αδιάβροχους
προβολείς. Τούτο το απλό γεγονός, το απόλυτα κατανοητό από τους νεώτερους και
τα παιδιά,το χρώμα του νερού τη νύχτα δηλαδή, ήταν κάτι αδιανόητο για τα
παιδικά χρόνια των ομηλίκων μου που πολλοί δεν είχαν γνωρίσει το ηλεκτρικό φως
στα σπίτια το διάβασμα και το γράψιμο γινόνταν με λάμπα πετρελαίου και οι
ζωγραφιές μας έπαιρναν χρώμα μόνο σαν ξημέρωνε ο ήλιος...
ΑΘΗΝΑ, 19032014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου