ΕΝΑΣ ΔΕΡΒΙΣΗΣ ΛΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΗΣΕΙΟ

Τα αρχαία, άλλα ορατά στους αρχαιολογικούς χώρους και άλλα κρυμμένα ακόμη κάτω από τα θεμέλια των σπιτιών και των δρόμων γύρω από το Θησείο είναι αυτά που βοήθησαν η γειτονιά να διατηρήσει εν μέρει ως τις ημέρες μας την εικόνα της παλιάς Αθήνας. Από τα παλιά κτίρια, όσα είναι αξιοποιημένα στεγάζουν κυρίως ταβέρνες, σουβλατζίδικα, καφενεία εξυπηρετούν τους περισσότερους μήνες του χρόνου τουρίστες και τα Σαββατοκύριακα ντόπιους που κάνουν τη βόλτα τους στην περιοχή και χαζεύουν στα παλιατζίδικα που βρίσκονται ακόμη στην Ερμού και στους στενούς δρόμους προς του Ψυρρή. 

Βγαίνοντας από τον σταθμό του Ηλεκτρικού στο Θησείο ο επισκέπτης έχει να διαλέξει είτε να περπατήσει προς την Διονυσίου Αρεοπαγίτου να απολαύσει τον περίπατο γύρω από την Ακρόπολη, είτε να στρίψει προς την μικρή πλατεία που πήρε το όνομα από την πολύ όμορφη εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων της οποίας η αυλή και η είσοδος βρίσκονται ένα μέτρο σχεδόν κάτω από την επιφάνεια των δρόμων και συντροφεύεται και σκιάζεται από λίγα ιθαγενή δέντρα, ένα κυπαρίσσι, έναν πλάτανο, δυο - τρεις νεραντζιές, λίγες ελιές. 

Στο χώρο αυτό όσοι διαβάζουν Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη μπορούν να σκιαγραφήσουν το σκηνικό που ο μεγάλος των ελληνικών γραμμάτων, γράφει το εξαιρετικό διήγημά του «Ο ξεπεσμένος δερβίσης». «…Το καφενείον αντικρύ του Θησείου. Η ταβέρνα δίπλα εις το καφενείον. Και τα δύο αντικρύ του παλαιού σταθμού Α. Π. Παραπέρα από το καφενείον,  η σήραγξ εσκάπτετο, είχε σκαφεί». Με λίγη δε φαντασία μπορεί να ακολουθήσει τα βήματά του στη σήραγγα κάτω από το Θησείο όπου  εκείνη την πεπρωμένη νύχτα του 1896 «…Ο ξένος μουσουλμάνος είχε παγώσει εκεί όπου εκάθητο κι ενύσταζε. Διά να ζεσταθεί, έβγαλε το νάϊ του και ήρχισε να παίζει τον τυχόντα ήχον, όστις του ήλθε κατ’ επιφοράν εις την μνήμην» και  να ακούσει «Το Νάι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον. Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον, εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα ρύακος εις το ρεύμα, φωνή εκ βαθέων αναβαίνουσα, ως μύρον, ως άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος, μελωδία, ανερχομένη επί πτίλων αύρας νυκτερινής, αιρομένη μετάρσιος, πραεία, μειλιχία, άδολος, ψίθυρος, λιγεία, αναρριχωμένη εις τας ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας, χαιρετίζουσα το αχανές, ικετεύουσα το άπειρον, παιδική, άκακος, ελισσομένη, φωνή παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου, λαχταρούντος την επάνοδον του έαρος».

Το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής στο παρκάκι της μικρής πλατείας των Αγίων Ασωμάτων έκατσε ένας άλλος αλλοδαπός που έμοιαζε δερβίση να μαζέψει ήλιο. Με μακριά γένια, φορούσε ρούχα που φανέρωναν μεγάλο ταξίδι, μαζί του είχε μια σακούλα με λίγα πράγματα και ένα σλήπιγκ μπαγκ μέσα στο οποίο περνούσε τη νύχτα. Από πού είχε έρθει, κανένας δεν ήξερε να πει. Προς τα που πήγε όταν έφυγε ο ήλιος και έπιασε μια παγωνιά, κανένας πάλι δεν έδωσε σημασία κι έτσι ο νέος δερβίσης, που δεν αποκλείεται και να ήταν δερβίσης αλλά δεν είχε  ναϊ να παίξει κι έτσι να τον προσέξουν οι περαστικοί, καταγράφηκε απλά ως επισκέπτης της Κυριακής στο Θησείο  όπως ένα σωρό άλλοι… 

ΑΘΗΝΑ, 04022019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ.37.