Το τι βλέπω όταν περπατώ την Αθήνα, δεν λέγεται. Και όταν λέμε «βλέπω», δεν εννοώ μόνο αυτά που συμβαίνουν σήμερα αλλά και την κατάσταση που έχουν περιέλθει κάποια πράγματα από εποχές που ασφαλώς περίσσευε η αισιοδοξία ή αν θέλετε, η αδιαφορία για το τι θα επακολουθήσει της εποχής των παχιών αγελάδων και της ανοιχτής καρδιάς...
Όπως αυτής της μεγάλης φακελωμένης κόκκινης καρδιάς που βρίσκεται μέσα στην περίκλειστη με ψηλά κάγκελα αυλή του συγκροτήματος του Βρεφοκομείου που βλέπει προς την οδό Πειραιώς, στην πλατεία Κουμουνδούρου. Δεν λέω, μπορεί αυτό το «έργο» τέχνης να περικλείει κάποια βαθύτερα νοήματα του καλλιτέχνη που έχουν να κάνουν με την υγεία της καρδιάς ή απλά να υπονοεί την καρδιά της ίδιας της Αθήνας αλλά έτσι όπως είναι μέσα στη φραγμένη αυλή, αμφιβάλω αν μπορεί όποιος θέλει να την ακούσει να χτυπάει να την πλησιάσει γιατί να τη νιώσει, είναι λόγω της απόστασης και του θορύβου αδύνατον…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου