Έτσι που το πάω, ούτε αράδα δεν πρόκειται να γράψω για τη δουλειά αλλά όπως κοιτάζω τη σημερινή σοδειά των φωτογραφιών στο Σύνταγμα δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω κι εγώ το λόγο μου για αυτά που φαντάζομαι είδατε και πολλοί από εσάς…
Ένας από τους λόγους που φτάσαμε να συγκεντρωθούμε «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα νομίζω ήταν γιατί η Ελλάδα είχε καταντήσει τα τελευταία χρόνια ένα απέραντο καφενείο και ο καφετζής βαρέθηκε πλέον να του ζητάμε συνέχεια βερεσέ καφέδες, μπύρες, μεζέδες και φυσικά τζάμπα χρόνο για παίγνια, τυχερά ή φιλικά δεν έχει σημασία.
Μεταξύ των παιγνίων βέβαια είναι το τάβλι που κάποτε όταν μας έβλεπαν οι Ευρωπαίοι να το παίζουμε ατέλειωτες ώρες τους άρεσε αλλά από τότε που τους ζητάμε συνέχεια όλο και περισσότερα δάνεια κάτι τους έπιασε και δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για μας και οπωσδήποτε για το καταραμένο τάβλι που μας εξέθεσε δια παντός σε όλο τον κόσμο.
Δεν ξέρω λοιπόν τι τον έπιασε τον συμπαθή συμπολίτη μας να κουβαλήσει το τάβλι στο Σύνταγμα και την παρέα του φυσικά και να στρωθούν στη μέση στο δρόμο και να στρώσουν μια παρτίδα. Γύρω τους αμέσως σχηματίστηκε ένα πηγαδάκι περίεργων και όλοι μαζί έγιναν σε χρόνο μηδέν θέαμα και θέμα για τους φωτογράφους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που όργωναν όλη τη συγκέντρωση και βρουν καλές φωτογραφίες και πόζες.
Δεν σκέφτηκε ο αθεόφοβος πόσοι απ’ αυτούς είναι και κάποιοι πράκτορες και δουλεύουν ποιος ξέρει για ποια αφεντικά, πιθανόν και αυτούς που μας δανείζουν και μπορεί όταν πάμε να τους ζητήσουμε καμιά δόση ακόμα να μας τρίψουν στη μούρη τη φωτογραφία με το εθνικό μας σπορ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου