Η σκηνή της φωτογραφίας παίχθηκε χθες το μεσημέρι στην οδό Αδριανού, όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν έναν αλλοδαπό μικροπωλητή που δεν ήθελε να σηκώσει την πραμάτεια του από το πόστο στο δρόμο, απέναντι ακριβώς από το καφενείο «Διόσκουροι».
Είχε προηγηθεί το γνωστό παιχνίδι: κάποιος ειδοποιεί τους μικροπωλητές ότι έσκασαν μύτη οι αστυνομικοί, αυτοί μαζεύουν στα γρήγορα τα πράγματα που έχουν απλωμένα σε ένα σεντόνι, το βάζουν βιαστικά στην πλάτη και φεύγουν ο ένας πίσω από τον άλλο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εκεί κάπου περιμένουν να περάσει η περιπολία και αμέσως εμφανίζονται πάλι στο συγκεκριμένο σημείο και απλώνουν το σεντόνι με τα πράγματα μέχρι να ειδοποιηθούν πάλι ότι έρχονται οι αστυνομικοί και να επαναληφθούν οι ίδιες κινήσεις διαφυγής – επιστροφής.
Αυτό το πράγμα επαναλαμβάνεται άγνωστο πόσες φορές την ημέρα, τόσο που αμφιβάλλω αν προλαβαίνουν από το πήγαινε – έλα οι αλλοδαποί να βγάλουν μεροκάματο αλλά για να επιμένουν τόσο, πάει να πει πως όλο και κάτι κερδίζουν και έτσι έχουν ένα πιάτο φαγητό. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω, στο παιχνίδι αλλοδαπών – αστυνομίας σαφώς και είμαι με τους πρώτους για λόγους ευνόητους και με τον τρόπο μου πάντα τους υποστηρίζω.
Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις, όπως αυτή της φωτογραφίας η οποία τραβήχτηκε με πολλή προσοχή, η βία εκ μέρους των αστυνομικών δεν είναι δα και τόσο προκλητική. Πάντα, όπως στο παρελθόν έχω παρατηρήσει, προσπαθούν να διώξουν τον μικροπωλητή από το πόστο του με τρόπο αλλά όταν αυτός βλέπει να χάνεται το μεροκάματο γι’ αυτό το λόγο, επόμενο είναι να αντιδράσει και μάλιστα δυναμικά. Τότε είναι που αγριεύουν και οι αστυνομικοί και τότε είναι που επιστρατεύονται οι χειροπέδες για τη μεταφορά στην κλούβα.
Έτσι έγινε και χθες και η φωτογραφία που τράβηξα με σεμνό τρόπο ομολογώ για να μη με δει κανένας προοριζόταν να συνοδέψει ένα κειμενάκι που λίγο πολύ θα έγερνε στο μέρος των αλλοδαπών μικροπωλητών συμμεριζόμενος οπωσδήποτε την αγωνία τους για την επιβίωση σε μια πόλη που η φτώχια είναι πλέον πολύ φανερή και η κατάσταση κάθε μέρα επιδεινώνεται όλο και περισσότερο τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους αλλοδαπούς. Κατάσταση που πρέπει να μας υποχρεώσει να βρούμε ένα άλλο τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας μεταξύ μας ώστε να μην επαναληφθούν διάφορα αιματηρά γεγονότα.
Να όμως που αλλιώς το υπολόγισα και αλλιώς μου βγήκε. Η φωτογραφία αυτή είναι και η τελευταία που τράβηξα χθες και πρόλαβα να την βγάλω στον υπολογιστή, από μια μηχανή (Cannon G11) που με βόλευε πολύ λόγω της ποιότητας και του μεγέθους της, την αγαπούσα ιδιαίτερα και τον τελευταίο καιρό είχε τραβήξει μοναδικές φωτογραφίες.
Ήταν η τελευταία φωτογραφία, γιατί πριν από δυο ώρες μου έκλεψαν τη μηχανή μέσα από το τσαντάκι που την κουβαλούσα, στο παστωμένο από επιβάτες τρόλει, στη διαδρομή Πανεπιστημίου – Κεφαλληνίας. Βεβαίως και λυπεί και με εξοργίζει πολύ το γεγονός της κλοπής αλλά εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι πρέπει πλέον να χάσω την οποιαδήποτε άνεση κινήσεων είχα μέχρι σήμερα στην πόλη και να παραδεχτώ πια τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα για όλους μας.
Μια μηχανή βεβαίως όσο ακριβή και αν είναι και μπορεί κάποτε και με κάποιο τρόπο να αντικατασταθεί, αλλά η εμπιστοσύνη που χάνεται κάθε μέρα δεν είναι εύκολο να επανακτηθεί απέναντι σε κανέναν, είτε ιθαγενής Έλληνας είναι αυτός, είτε αλλοδαπός νόμιμος ή παράνομος δεν έχει καμιά σημασία. Λέω εμπιστοσύνη μόνο και δεν χρησιμοποιώ τη λέξη φόβος γιατί δεν θέλω να παρασυρθώ σε άλλου είδους περίεργες σκέψεις και να υιοθετήσω αλλόκοτες συμπεριφορές απέναντι στους συμπολίτες μου στην πόλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου