Γενικά δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τις κατσίκες γιατί αποτελούν τον υπ’ αριθμό ένα εχθρό της ελληνικής χλωρίδας, τη στιγμή μάλιστα που χωρίς κανένας πια να τις προσέχει, λυμαίνονται κάθε σπιθαμή των νησιών αλλά και πολλές περιοχές της ηπειρωτικής χώρας.
Επί πλέον, λόγω της ασυδοσίας τους οι κατσίκες, καταστρέφουν με τις οπλές τους τις ξερολιθιές που με κόπο πολύ και υπομονή έχει καταφέρει να υψώσει ο άνθρωπος εδώ και αιώνες στις πλαγιές την άνυδρων νησιών του Αρχιπελάγους για να κρατήσει λίγο χώμα για τις καλλιέργειές του και να δεσμεύσει το σπάνιο νερό για να δροσίζει τα σπαρτά του.
Έτσι, έργα αιώνων και ανεπανάληπτα κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από το πρόσωπο των νησιών εξαιτίας αυτής της απαράδεκτης κατάστασης που καμιά αρχή και δύναμη δεν μπορεί να περιορίσει και να υποχρεώσει τους κτηνοτρόφους να σεβαστούν στο ελάχιστο τα μεγάλα έργα των προγόνων τους ώστε να τα βρουν και οι επόμενες γενιές.
Από τον κανόνα της αντιπάθειας προς τις κατσίκες εξαιρούνται προς το παρόν μόνο αυτές που βόσκουν στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού και στις γειτονικές με αυτόν εξοχές γιατί κατά κάποιο τρόπο, είναι οι δευτεραγωνιστές στο σχετικό βιβλίο που επιτέλους έφτασε στο τέλος του. Κι ακόμα, γιατί όταν επισκέπτομαι τον οικισμό, μερικές φορές είναι τα μόνα ζωντανά που δηλώνουν πως η συνέχεια της αγροτοκτηνοτροφικής παράδοσης συνεχίζεται έστω και αν οι ιδιοκτήτες τους σπάνια διαμένουν όλη την ημέρα εκεί.
Έτσι συγχωρώ και το μεγάλο τράγο του Νικόλα Βαζαίου που μαθαίνει στον μικρότερο που τον ακολουθεί, ισορροπία πάνω στον πανάρχαιο τοίχο αδιαφορώντας αν θα βρεθεί κάποτε άνθρωπος να σηκώσει ψηλά τις πέτρες που έπεσαν από το πέρασμά τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου