Το πρωί έγραψα για ποιους πάνε στο Σύνταγμα και ανέφερα χοντρικά τρεις κατηγορίες που ξεχωρίζουν ανάμεσά τους: Την «Πάνω Πλατεία» με τους φανατικούς που όλη την ώρα (που τη βρίσκουν την αντοχή;) φωνάζουν συνθήματα και χτυπάνε τις κατσαρόλες, την «Κάτω Πλατεία» που νέοι κυρίως οργανώνουν, μιλάνε, συσκέπτονται και τους «περαστικούς», που στεγάζει μια τεράστια γκάμα ανθρώπων, από περίεργους μέχρι βαρεμένους και τουρίστες.
Δεν θα επιχειρήσω να προσεγγίσω περισσότερο το φαινόμενο ούτε να βγάλω διάφορα συμπεράσματα γιατί απλά είναι πάρα πολύ νωρίς να πούμε οτιδήποτε για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες και τους δρόμους της χώρας.
Θα σταθώ απλά σε μια φωτογραφία, από την «Επάνω Πλατεία» αλλά από το ρεύμα της Αμαλίας κοντά στις σκάλες που έχει και καμιά εικοσαριά μέτρα απόσταση από το «μέτωπο» προς τον Άγνωστο Στρατιώτη με τις κατσαρόλες και τις σημαίες και τα συνθήματα.
Η φωτογραφία η οποία έγινε κατά τύχη ομολογώ γιατί δεν είναι και εύκολο να κινηθείς κάποιος μέσα σε τόσο πλήθος και να σηκώνεις ψηλά τη μηχανή, δείχνει αυτό που πραγματικά λείπει από την Ελλάδα και το λόγο των πολιτών της:
Κόσμο που να βλέπει με σοβαρότητα τα πράγματα που γίνονται μπροστά του. Κόσμο που τη ματιά του δεν σκιάζει καμιά σημαία και το κεφάλι του δεν καπελώνει κανένα κομματικό πανό, κανένα σύνθημα. Κόσμο που θέλει να ακούει και να βλέπει την αλήθεια και μετά να αποφασίζει τι θα κάνει όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τον διπλανό του.
- Το μόνο πλακάτ ανάμεσά τους κραυγάζει με το γνωστό σύνθημα και υπογραμμίζει αυτό που πιστεύουν όλοι κατά βάθος για τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ. Δεν είναι και τυχαίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου