ΕΝΑ ΑΛΩΝΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ…

Η Αμοργός είναι ένα νησί που αγαπώ ιδιαίτερα, την επισκέπτομαι συχνά έχω γράψει στο παρελθόν και θα γράφω συνέχεια διάφορα πράγματα γι’ αυτή και τους ανθρώπους της στις εφημερίδες και στα περιοδικά μέχρι να κλείσουν, αλλά προσπαθώ αυτό το έργο σιγά – σιγά να το εντάξω στο δικτυακό χώρο έτσι ώστε ορισμένα κείμενα να μείνουν στο αρχείο και να είναι παράλληλα προσιτά σε όποιον ενδιαφέρεται να μάθει για το νησί.

Οι λόγοι για τους οποίους μου αρέσει η Αμοργός είναι πολλοί αλλά σε τούτο το σημείωμα σήμερα θα σταθώ μόνο στην καλλιέργεια και το αλώνισμα της φάβας. Και τούτο όχι ως φολκλόρ ή στοιχείο της τουριστικής προβολής του νησιού αλλά ως βασικό στοιχείο της αγροτικής της παραγωγής η οποία μπορεί μεν να ελαττώθηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε όπως σε άλλα νησιά. Τούτο έγινε γιατί οι Αμοργίνοι άργησαν λόγω αποστάσεως να γίνουν τουριστικός προορισμός και να ασχοληθούν αποκλειστικά με αυτόν και επειδή βεβαίως το γεωφυσικό της ανάγλυφο δεν επέτρεπε άλλου είδους καλλιέργειες. Για τον ίδιο λόγο πάλι, στην Αμοργό και ιδιαίτερα στην Αιγιάλη, οι άνθρωποι συντηρούν ένα μεγάλο αριθμό γαιδουρομούλαρων κι έτσι εξυπηρετούνται στις αγροτικές δουλειές και στις μεταφορές.

Το θέμα λοιπόν είναι ότι στην Αμοργό η παραγωγή φάβας δεν σταμάτησε καθόλου και τα τελευταία χρόνια μάλιστα παρατηρήθηκε μια αύξηση που έχει να κάνει με την προβολή του πολύτιμου αυτού προϊόντος και βεβαίως την τιμή του η οποία δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη. Παράλληλα δε με τη φάβα, στην Αιγιάλη που γνωρίζω καλά, οι άνθρωποι καλλιεργούν ένα σωρό άλλα πράγματα, έχουν ελιές, αμπέλια, μελίσσια, πράγματα πάλι που σε άλλα νησιά τα έχουν σχεδόν ξεχάσει και έχουν αφοσιωθεί μόνο στον τουρισμό.

Έτσι, οι Αμοργίνοι που δεν αφομοιώθηκαν εντελώς από τον τουρισμό, σε σχέση με άλλα νησιά είναι αυτοί που θα θιγούν και λιγότερο από μια ενδεχόμενη πτώση της τουριστικής κίνησης ιδιαίτερα από πλευράς των Ελλήνων, γιατί πολύ απλά, κράτησαν την αγροτοκτηνοτροφική τους παράδοση και τούτο είναι το καλύτερο θεμέλιο για την αρχή μιας άλλης εποχής που θα δώσει πάλι περισσότερο βάρος στην πρωτογενή παραγωγή και την επάρκεια σε προϊόντα που αποτελούν και τη βάση της διατροφής του ανθρώπου…