Είναι γενική η εντύπωση πως κάτω από τις πέτρες πάντα κάτι ύποπτο κρύβεται και κατά κανόνα αυτό μπορεί να προξενήσει κακό σε όποιον τολμήσει να τις ανασηκώσει και μάλιστα όταν επιχειρήσει να το κάνει με γυμνά χέρια. Για τον ίδιο λόγο πάλι, πρέπει να προσέχει και όποιος θελήσει να ακουμπήσει μια πέτρα ή να κάτσει πάνω σε αυτή.
Και είναι λογικό, γιατί κάτω από τις πέτρες κρύβονται και έχουν τις φωλιές τους τα φίδια, τα οποία έχουν δεν έχουν δηλητήριο πάντα αυτά με φοβίζουν, διάφορα άλλα ερπετά, σαύρες κάθε είδους καθώς και όλες οι κατηγορίες των εντόμων, ωφέλιμων και ανωφελών, πάσης φύσεως ασπόνδυλα σκουλήκια και ένα σωρό άλλα περίεργα είδη που το τι είναι το καθένα και πως λέγεται το γνωρίζουν μόνο λίγοι άνθρωποι και αυτοί λέγονται εντομολόγοι.
Όλος αυτός ο κόσμος που ζει κάτω από τις πέτρες και ο οποίος θα μπορούσε να γεμίσει τη μισή Κιβωτό αν έρχονταν πάλι η στιγμή του κατακλυσμού, την ημέρα, ούτε που φαίνεται γιατί εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων κοιμάται στη φωλιά του και μόνο σαν πέσει η νύχτα βγαίνει από το σημείο που είναι κρυμμένος αναζητώντας τροφή ή ερωτική συντροφιά.
Στις εξαιρέσεις, τον πρωτεύοντα ρόλο παίζουν οι άπειρες μικρές καφετιές σαύρες που κυκλοφορούν ανάμεσα στις πέτρες οι οποίες δείχνουν μεν να φοβούνται και τρέχουν να κρυφτούν μόλις αντιληφθούν κάποια κίνηση, αλλά πάντα κοντοστέκονται, βρίσκουν ένα σημείο που θεωρούν πως δεν διακρίνονται κι απ’ εκεί στέλνουν ένα ανεπαίσθητο χαιρετισμό στο διαβάτη που μόλις αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται, προχωρά άφοβα.
Είναι αυτές οι μικρές σαύρες, τα μόνα ζωντανά που αψηφούν τον καυτό ήλιο του μεσημεριού και κάνουν συντροφιά στο διαβάτη της Μεγάλης Στράτας που οδηγεί από την Αιγιάλη στη Χώρα της Αμοργού και τον επισκέπτη του οικισμού του Ασφοντυλίτη με τις άπειρες πέτρες που από κάτω τους έχουν τις φωλιές τους αυτά τα χαριτωμένα ερπετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου