Η μουσική ήταν μέσα στην ζωή τους και τα γλέντια ένα απαραίτητο κομμάτι της.Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, στα ορεινά Θολάρια της Αμοργού όπου πάντα ζούσε ένας παλιότερος που δίδασκε μουσική και ένα τσούρμο ευαίσθητων νεαρών Αιγιαλιτών που μαγεύονταν από τα βιολιά και τα σαντούρια και ήθελαν να τα κρατήσουν κι αυτοί στα χέρια τους και να μιλήσουν με τους ήχους τους, για τη ζωή, τη θάλασσα, τον έρωτα και τον όμορφο τόπο τους.
Ο Νικόλας Θεολογίτης θήτευσε κοντά στο Βαγγελάκι (Βαγγέλης Βεκρής), έναν ιδιαίτερο άνθρωπο που συνδύαζε αρμονικά τα σύνεργα του ψαρά με το λαγούτο και στο Ταρανάκι (Γεώργιο Στεφανίδη) από τη Λαγκάδα που έπαιζε με μοναδικό τρόπο βιολί και λαγούτο. Σεβόμενος πάντα τα καθιερωμένα, ακολούθησε μια άγραφη, τοπική παράδοση και από νωρίς επιχείρησε να γράψει δικούς του στίχους και έτσι καθιερώθηκε και ως ποιητής. Με απλά λόγια, τραγουδά την Αμοργό και τους ανθρώπους της, ενώ δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να σχολιάσει και την παρουσία επωνύμων ξένων και ευειδών γυναικών στα Θολάρια και ιδιαίτερα στην ιστορική ταβέρνα «Πανόραμα». Εκεί κάθε βράδυ κατά τους καλοκαιρινούς μήνες τραγουδά, με συνοδεία τον Μιχάλη Βλαβιανό στο λαγούτο και το γιο του Μιχάλη στο βιολί. Επειδή μάλιστα φρόντισε από νωρίς να εμπνεύσει στα παιδιά του αγάπη προς τη μουσική, πολλές είναι οι φορές που και ο άλλος του ο γιός, ο Βούλης (Παρασκευάς) ανεβαίνει και αυτός στο πάλκο και γίνεται χαμός. Είναι όπως λένε οι φίλοι της Αιγιάλης, το «Πανόραμα» η πιο αληθινή γωνιά της Αμοργού και ο Νικόλας, ο ποιητής που τους τραβάει κοντά του και δεν λογαριάζουν αν πέφτουν συνεχώς θύματα του οίστρου του!
ΥΓ. Το κείμενο για το Νικόλα δεν είναι βεβαίως σημερινό, αλλά το τράβηξα από το αρχείο της Ελευθεροτυπίας που είχε δημοσιευτεί πέρσι και σας εγγυώμαι πως από τότε μέχρι σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου