Ακούω πίσω από το θόρυβο του ανεμιστήρα πως έξω σήμερα κάνει φοβερή ζέστη και ούτε από περιέργεια δεν θέλω να δω πως είναι να περπατάς τούτη τη στιγμή στην Πατησίων για παράδειγμα, ή στην Ακαδημίας...
Ο βασικός όμως λόγος που δεν θέλω να βγω στην πόλη σήμερα είναι ότι εξαιτίας μιας καινούργιας δουλειάς που ξεκίνησα να κάνω μετά το βιβλίο της Αμοργού, ταξιδεύω στις Μικρές Κυκλάδες μέσα από φωτογραφίες που τράβηξα από το 1988 έως σήμερα. Μια ολόκληρη ζωή δηλαδή και αυτό που παρατηρώ, είναι ότι εκείνο το μαγικό νησί δεν υπάρχει πια και τούτο το κατάλαβα και προχθές το πρωί που επιστρέφοντας από τα Κατάπολα, το πλοίο πέρασε και από το Κουφονήσι και είδα το λιμάνι γεμάτο κότερα και τον ορίζοντα του νησιού πηγμένο στα καινούργια σπίτια.
Αρχίζω να ξακρίζω λοιπόν κάποιες φωτογραφίες από όλα αυτά τα χρόνια και σιγά – σιγά θα της μοιραστώ μαζί σας για να θυμηθούμε, να συγκρίνουμε και βεβαίως να σχολιάσουμε. Και αρχίζω με ένα αυλάκι με κρυστάλλινα νερά που βρίσκεται ανάμεσα από τα βράχια προς το Πωρί που οδηγεί κατευθείαν στη πιο γαλάζια θάλασσα των Κυκλάδων και στην μαγική Κέρο.
Ο λόγος γι’ αυτή τη φωτογραφία είναι ότι το συγκεκριμένο αυλάκι καθώς και ορισμένα άλλα σημεία στην ακτή είναι τα μόνα πια που θυμίζουν πως ήταν το Κουφονήσι και τα μόνα που δεν πρόκειται να χαθούν ποτέ εκτός βέβαια αν κάνουν όλο το νησί γύρω ένα λιμάνι για να δένουν περισσότερα πλοία!
Το πάλαι ποτέ έρημο Πορί έχει κτιστεί κι αυτό πια.
ΑπάντησηΔιαγραφή