Δεν πολυκατάλαβα σήμερα τη ζέστη όσο ήμουν στο σπίτι γιατί είχα μάλλον το μυαλό μου στην Αμοργό στην οποία ξεκίνησα επιτέλους να κάνω το τελευταίο ταξίδι πριν την έκδοση του βιβλίου την ερχόμενη εβδομάδα, αν βεβαίως δεν συμβεί πάλι τίποτα το τρομερό…
Τη ζέστη την κατάλαβα για τα καλά στο λιμάνι, αλλά είχα προετοιμαστεί για να την αντιμετωπίσω καθώς από το πρωί ήταν από τις πρώτες ειδήσεις που έβγαιναν σε όλα τα δελτία. Από τις άλλες ειδήσεις που έπαιζαν πολύ ήταν το τι θα γίνει με την κατάσταση που επικρατεί στο Σύνταγμα, ένα ζήτημα που απασχολεί σοβαρά τον Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και τον οποίο άκουσα πως όταν πάρει απόφαση να ξεκινήσει, με πολλή χαρά θα τον βοηθήσει στο έργο και ο υπουργός Προστασίας του Βουλευτή, Χρήστος Παπουτσής,
Πως θα τον βοηθήσει, δεν χρειάζεται και πολύ να το ψάξουμε. Απλά, κάποια στιγμή, τώρα που λιγόστεψε κάπως ο κόσμος της Κάτω Πλατείας και οι «αγανακτισμένοι» της Πάνω έχουν όπως δείχνει κουραστεί και πήραν δρόμο για τα βουνά και τις παραλίες, θα στείλει λίγες διμοιρίες ΜΑΤατζήδων (μπορεί να είναι και ίδιοι που έριξαν τα χημικά την περασμένη εβδομάδα και ξέρουν και το δρόμο) να υποστηρίξουν με όποιο τρόπο θα κρίνουν εκείνη τη στιγμή και ανάλογα την αντίδραση, τα συνεργεία του Δήμου που θα μαζέψουν τις σκηνές.
Έτσι θα ικανοποιηθούν μεταξύ των άλλων και οι μεγαλοξενοδόχοι ξενοδόχοι που μιλάνε συνέχεια για χασούρα και κατηγορούν την πλατεία ότι αυτή φταίει που δεν έχει κίνηση η Αθήνα. Δεν τους πειράζουν τόσα άλλα σε αυτή την άθλια πόλη, βρήκαν αυτό να λένε και να ζητάνε και οικονομική υποστήριξη από την κυβέρνηση για να τα βγάλουν πέρα.
Τόσο καιρό, χρόνια δηλαδή δεν τους πειράζει που μεσοτοιχία με τον σπουδαιότερο αρχαιολογικό μουσείο του κόσμου, το Αρχαιολογικό στην Πατησίων, λειτουργεί όλο το 24ωρο μάλιστα η μεγαλύτερη πιάτσα ναρκωτικών στην Ελλάδα. Αυτό δεν νοιάζει ούτε και τον υπουργό Πολιτισμού που μπορεί να βλέπει από το παράθυρο του υπουργείου του αυτό το χάλι αλλά δεν είδαμε μέχρι τώρα να τον απασχολεί σοβαρά αυτό το πράγμα.
Κάπως έτσι γνώρισα τη ζέστη σήμερα στην Αθήνα και περνώντας μπροστά από το παραιτημένο παρκάκι πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, αναρωτήθηκα για μια άλλη μια φορά, αν υπάρχει κανένας σε αυτή την πόλη που δουλειά του είναι να μαζεύει καμιά φορά το μήνα, τα νεράτζια. Όχι γιατί ενοχλούν, έτσι για σπάσιμο σε όσους μόνο βαρύγδουπα λόγια ξέρουν να λένε και να εκμεταλλεύονται διάφορες καταστάσεις, ακόμα και τη ζέστη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου