Ας είναι καλά το Facebook και οι φιλίες που έχουν
αναπτυχθεί στα χρόνια που υπάρχει. Το λέω αυτό, γιατί χάρις στην καλή φίλη
Βιολέττα Παπά και την παρατηρητικότητά που έχει, έβαλε προχθές στον τοίχο της
μια ωραία φωτογραφία που με ενθουσίασε για την εικαστική παρέμβαση ενός
ευαίσθητου (άγνωστου προς το παρόν για μένα ανθρώπου) στην γειτονιά που
κατοικεί, και επί πλέον, την είδα ως ένα καλό οιωνό για τη συμμετοχή μου στις
εκλογές που έχουμε στην ΕΣΗΕΑ και στις οποίες σκοπεύω να
διακριθώ!
Έτσι χθες ξεκίνησα από νωρίς να πάω στο μακρινό για μένα
Χαλάνδρι, όπου στη γωνία των οδών Παπάγου και Διογένους είχαμε ραντεβού με την
Βιολέττα Παπά, να με φωτογραφίσει δίπλα
στον κορμό – μολύβι για να ξεκινήσω την προεκλογική εκστρατεία μου με ένα
μήνυμα που χωρίς πολλές μεταφορές να εκφράζει το γράψιμο της παλιάς εποχής κι
ότι εγώ πρεσβεύω για τη δημοσιογραφία εδώ και τριανταπέντε χρόνια που
ασχολούμαι και απ’ αυτήν έζησα, και απ’ αυτήν συνεχίζω να προσπορίζομαι τα
ελάχιστα ψιχία που επιτρέπει η κατάσταση που επικρατεί στα περισσότερα ΜΜΕ αλλά
και στον εκδοτικό χώρο γενικώς.
Ένας καλός οιωνός ήταν για μένα το μολύβι που έχει να κάνει
με τη γραφή γενικώς και τη συγκαιρία για τη δημοσιογραφία. Γιατί όσο μοντέρνος
μπορεί να είναι ένας δημοσιογράφος σήμερα με τα εργαλεία που δίνει η τεχνολογία,
πρέπει να σέβεται και να τιμά το ταπεινό μολύβι ή την πέννα που θεμελίωσαν αυτή
την τέχνη. Προτομές και αγάλματα για μεγάλους δημοσιογράφους στην Αθήνα είναι
αρκετά αλλά μνημείο για την πέννα (όπως για τη δραχμή για παράδειγμα) όσο
γνωρίζω δεν υπάρχει, αλλά ούτε και για το μολύβι που όλοι έχουν πιάσει στα
χέρια τους και σε κάνα δυο γενιές ούτε που κανείς θα θυμάται γιατί το
πληκτρολόγιο προς το παρόν το έχει αφήσει στο περιθώριο και ποιος ξέρει πως και
πότε η τεχνολογία έχει προετοιμάσει το οριστικό τέλος του. Αυτό το κενό ήρθε να
καλύψει ο άγνωστος για μένα συνδημότης μας ο οποίος πήρε τα εργαλεία του και
μεταμόρφωσε έναν νεκρό κορμό δέντρου, νεραντζιά νομίζω είναι, σε ένα μνημείο
για το μολύβι και βεβαίως έδωσε και περισσότερο χρόνο ζωής σε ένα κούτσουρο που
θα έλιωνε στο πεζοδρόμιο ή θα γίνονταν καυσόξυλα.
ΥΓ. Ευχαριστώ πολύ τον καλλιτέχνη του μνημείου για το μολύβι και
την Βιολέττα Παπά που μπήκε στον κόπο να με φωτογραφίσει δίπλα του.
ΑΘΗΝΑ, 02062017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου