Μου αρέσει να βλέπω στην κακομοίρα πόλη μας πουλιά να πετάνε εδώ κι εκεί γιατί μου θυμίζουν εξοχή και χωριό – ακόμα και τα άθλια περιστέρια που βρωμίζουν διαρκώς το μικρό μου μπαλκόνι μου προκαλούν κάποιες στιγμές συμπάθεια αλλά είναι φευγαλέα...
Αυτά όμως που με ενθουσιάζουν και μπορεί να μείνω αρκετή ώρα να τα παρακολουθώ είναι τα μικρά σπουργίτια και μάλιστα όταν αυτά νοιώθουν πως έφτασε η ώρα να πρωτοπετάξουν και αρχίζουν να γράφουν τις πρώτες τροχιές τους στον αέρα της πόλης.
Ξέρω επίσης πως αρκετά σπουργίτια φωλιάζουν στα κεραμίδια του κτιρίου «Κωστή Παλαμά», γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού και παρακολουθώ συνήθως από τα τραπεζάκια του «Προδόρπιου» ή απλά «Σουβλάκια» όπου κάποιες στιγμές μεταφέρω εκεί το γραφείο!
Τα παρακολουθώ λοιπόν να πετάνε από τα κεραμίδια και να έρχονται κοντά στα τραπέζια να τσιμπήσουν κανένα ψίχουλο, να το διεκδικούν στο πεζοδρόμιο από τα πανβρώμικα περιστέρια που κυκλοφορούν κι αυτά εκεί για τον ίδιο λόγο και ομολογώ, πως κάποιες στιγμές κατάφερα να πιάσω ένα - δυο τα οποία παραδόξως δεν τρόμαξαν και είδαν τη στιγμιαία αιχμαλωσία σαν κάτι φυσικό και αφού απομακρύνθηκαν λίγο, επέστρεψαν.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τα σπουργίτια της υπαίθρου τα οποία είναι σαφώς πολύ πιο πονηρεμένα από αυτά της πόλης. Ήξερα πως πάντα συμβαίνει αυτό και προχθές απλά επιβεβαιώθηκα παρακολουθώντας τέσσερα ξεπεταρούδια που μεγάλωσαν σε μια φωλιά στα κεραμίδια του ξενώνα το Αμαράντου. Αυτοί οι μικροί δαίμονες μόλις ακούμπησε το πρωί ο ήλιος τη φωλιά τους βγήκαν αμέσως έξω και με μικρά πετάγματα γεμάτα ηχηρά τσιρίγματα ξεκίνησαν να εξερευνούν τη στέγη κι απ’ εκεί άρχισαν να κάνουν δοκιμαστικές πτήσεις αντοχής στα γύρω δέντρα και στα καλώδια των δικτύων.
Το πέταγμά τους το οποίο παρακολουθούσε με προσοχή η μητέρα τους στην αρχή ήταν άτεχνο και μουδιασμένο αλλά καθώς περνούσε η ώρα και ζεσταίνονταν και κατάφερναν να πετάνε όλο και πιο μακριά στα κλαδιά της γυμνής καρυδιάς και του κοντινού πλατάνου. Αυτό όμως που τα εντυπωσίαζε ήταν το φύλλωμα μιας μικρής μουριάς καταστόλιστης με κίτρινα φύλλα στη μέση ενός παρτεριού όπου έμοιαζε να παίζουν κρυφτό ανάμεσα στα διάφανα φύλλα.
Εκεί μόνο καθώς ησύχαζαν λίγο κατάφερα να κάνω μια σειρά ωραίες φωτογραφίες με μια Cannon G11 που δεν υπάρχει πια, τις οποίες σας αφιερώνω σαν μια μικρή υπενθύμιση πως έξω από τα ορατά ή τα αόρατα τείχη της άθλιας πόλης που επιμένουμε να αγαπάμε, υπάρχει ένας άλλος κόσμος που μας περιμένει να τον γνωρίσουμε…
ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ, 18112010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου