Είναι κάποιες
στιγμές· όταν βλέπεις από κάποιο ψηλό κτίριο προς τη θάλασσα και νομίζεις πως
ολόκληρη η πόλη ετοιμάζεται να κυλήσει στο Σαρωνικό· να
πνιγεί για να γλιτώσει, να πλυθεί από τις αμαρτίες της ή απλά να πάρει το πλοίο
να φύγει για ένα νησί, μια ήπειρο. Άλλες φορές πάλι· όταν
λάμπει μέσα από ένα κενό σύννεφων σαν καθρέφτης ο Σαρωνικός, νομίζεις πως εκεί
πέρα υπάρχει ένα τεράστιο αεροδρόμιο - κοσμοδρόμιο όπου ώρα με την ώρα θα
κατέβει ένα σκάφος που θα μας πάρει και θα μας μεταφέρει πολύ μακριά, με
πολλαπλάσια από τα φως ταχύτητα, σε κάποιο αστέρι στην άκρη του σύμπαντος. Το
ζήτημα όμως είναι αν πρέπει να μας πάρει όλους. Γιατί μαζί , είτε στο βυθό
πάμε, είτε στο αστέρι, πάλι τα ίδια θα κάνουμε. Και το χειρότερο; Δεν θα έχει
μείνει κανένας πίσω για μαγιά για να γίνει ο νέος κόσμος. (Η φωτογραφία πριν
από πέντε χρόνια, στη βεράντα του καφενείου Hondos Center στην πλατεία Αμερικής
γι’ αυτό και ο Σαρωνικός φαίνεται σαν μια απαστράπτουσα λωρίδα θάλασσας ανάμεσα
στον Πειραιά και την Αίγινα. Από ψηλότερα θα φαίνονταν πλατύτερος και θα
δημιουργούσε άλλες σκέψεις).
ΑΘΗΝΑ, 23112017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου