Για να μάθουμε καλά ένα τόπο, είτε πρόκειται για την ορεινή Ελλάδα, είτε για ένα νησί το καλύτερο ξεκινάμε πάντα από ψηλά και αφού διαβάσουμε το ανάγλυφό του και δούμε τις λεπτομέρειες που μας ενδιαφέρουν μετά αρχίζουμε να γνωρίζουμε τα πράγματα και φυσικά τους ανθρώπους.
Έτσι, παρά το κρύωμα που άρπαξα όλες αυτές τις ημέρες από τα κλιματιστικά των πλοίων, χθες το μεσημέρι αποφάσισα να ανέβω την ψηλή κορυφή πάνω από τον Όλυμπο που λέγεται Αϊ Λιάς και έχει υψόμετρο 615 μέτρα – η δεύτερη ψηλότερη κορυφή του νησιού μετά τη Λάστο. Ομολογώ πως μια διαδρομή που άλλες φορές θα την έκανα μία ώρα, χθες την έκανα διόμισι με πολλές στάσεις για να πάρω μια ανα΄σα, αλλά από πείσμα δεν είπα να εγκαταλείψω την προσπάθεια.
Χάλια λοιπόν έφτασα στο εκκλησάκι του Αϊ Λιά και αφού μου πήρε πολύ ώρα να συνέλθω άρχισα να αγναντεύω τον τόπο και προς τις δυο κατευθύνσεις του νησιού. Η νότια δεν ήταν πνιγμένη στην υγρασία του νοτιά αλλά προς το βορά, φαίνονταν καθαρά τα βουνά και η θάλασσα, όπως ακριβώς και στην Αμοργό. Στο τέλος δε των κοντινών κορυφών φαίνονταν ένα κομμάτι από το εγκαταλειμμένο νησί Σαρία το οποίο θα επισκεφτούμε τη Δευτέρα με σκάφος.
Στόχος της ανάβασής μου στην κορυφή ήταν να «διαβάσω» τον τόπο, να δω την πορεία που θα ακολουθήσουμε με τα πόδια το απόγευμα από την Αυλώνα ως τον Αϊ – Γιάννη στη Βουρκούντα όπου και θα διανυκτερεύσουμε στο πανηγύρι και εν ολίγοις να δω τι είναι αυτός ο τόπος που έχει αναπτυχθεί ο Όλυμπος και η γη που έθρεψε τους ανθρώπους της.
Βουνά είναι από τα πιο σκληρά του Αιγαίου, βουνά στεγνά όμως στα οποία κάποτε οι άνθρωποι καλλιέργησαν και το πιο μικρό, το πιο στενό κομμάτι τους και τα έσκαψαν με την αξίνα. Δεν είχαν άλλο τρόπο να ζήσουν κι έτσι διαμόρφωσαν τα ιδιαίτερα στοιχεία του χαρακτήρα τους και ανάμεσα σε αυτά και η συνήθεια των γυναικών να φοράνε την παραδοσιακή φορεσιά τους γεγονός με το οποίο ασχολήθηκαν συστηματικά τα ΜΜΕ τόσο το εγχώρια, όσο και της αλλοδαπής.
Από τα βουνά κατεβαίνουν πολλά ρέματα και υπάρχουν μικρές κοιλάδες που εκεί καλλιεργούσαν τα λαχανικά και τα όσπριά τους ενώ κοντά εκεί είχαν κα τα αμπέλια τους. Όλα αυτά σήμερα ήταν εντελώς στεγνά αλλά την άνοιξη όπως λένε όλη η φύση είναι ένας πίνακας ζωγραφικής μέσα στον οποίο λάμπει το ωραίο χωριό με την δική του ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τα όμορφα στοιχεία που κοσμούν τα σπίτια και όλα τα κτίρια.
Δεν θα γράψω άλλα για την Όλυμπο σήμερα γιατί θα χάσω χρόνο από τη συγκέντρωση στοιχείων και τη φωτογράφηση του οικισμού. Αυτό θα γίνει αργότερα στην Αθήνα όταν με το καλό μαζευτώ κάποια μέρα του χειμώνα για να δουλέψω χωρίς τις προκλήσεις των ταξιδιών το υλικό τούτης αλλά των επόμενων εξόδων του Σεπτέμβρη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου