Πέρασα από την ψαραγορά στη Βαρβάκειο να κόψω κίνηση. Ψόφια πράγματα και το εμπόρευμα στους πάγκους λίγο πριν τη σήψη καθώς δεν περισσεύει ούτε λέπι από τις ψαριές να φτάσει στην Αθήνα. Οι καλοί πελάτες εξάλλου βρίσκονται στα νησιά και ως είθισται, εκεί καταναλώνουν τα πρώτα ψάρια όπως βέβαια και ο λαός τα δεύτερα…
Έτσι τίποτα το φρέσκο και εντυπωσιακό ήταν σήμερα στους πάγκους αλλά οι τιμές ήταν τέτοιες που τις χαίρονταν ο κόσμος - αλλοδαποί στην πλειονότητά που κυκλοφορούσαν εκεί πέρα. Βλέποντας όμως τα καταψυγμένα χταπόδια μέσα στον πάγο το μυαλό μου πέταξε στα παλιότερα χρόνια τότε που το χταποδάκι ήταν λαϊκός μεζές και το άπλωμά τους στον ήλιο να στεγνώσουν μια συνηθισμένη ωραία εικόνα από τα νησιά που χάθηκε γιατί από την υπεραλίευση αυτό το είδος έχει αρχίσει να σπανίζει στις ελληνικές θάλασσες.
Κάποιοι βέβαια μαγαζάτορες συνεχίζουν να απλώνουν χταπόδια στον ήλιο για να κρατάνε το «χρώμα» και να προσελκύουν πελάτες αλλά τα περισσότερα προέρχονται από άλλες θάλασσες και έρχονται στην Ελλάδα κατεψυγμένα. Αυτά λοιπόν, τα οποία είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από τα ελληνικά θα λέγαμε (και το λέμε ακριβώς γιατί τα χταπόδια ζουν μόνιμα σε ένα μέρος και δεν ταξιδεύουν όπως άλλα είδη) οι επιτήδειο τα ξεπαγώνουν και τα κάνουν έτσι ώστε να μοιάζουν πως ψαρεύτηκαν μόλις χθες και τα πουλάνε ακριβά.
Ωχ… παραστράτησα και γκρινιάζω, αντί να πω πως τα χταπόδια που βλέπουμε στη φωτογραφία δεν πρέπει να είχαν κανένα παράπονο σήμερα που λιώνει ο κόσμος από τη ζέστη αφού μέχρι να βρεθούν στη φωτιά της σχάρας, η δροσιά πάντα θα τα συνοδεύει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου