Κανονικά η μέρα ήταν γιορτάσιμη – ότι τέλος πάντων σημαίνει για τον καθένα μας είτε το νιώθει είτε αυτό επιβάλλεται από διάφορα πράγματα όπως η θρησκεία, η οικογένεια κλπ.
Ως γιορτή λοιπόν εμπεριείχε τις ευχές, τη χαρά, τα κεράσματα, το πανηγύρι στο χωριό ή το νησί, ακόμα και στην Αθήνα που αυτές τις μέρες γίνεται η πιο αφιλόξενη πόλη στην Ελλάδα για λόγους τους οποίους κατά καιρούς έχουμε αναφέρει. Μια πόλη που χθες είχαν μείνει ελάχιστοι άνθρωποι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και πολλοί που δεν είχαν τη δυνατότητα είτε να μετακινηθούν από διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, όπως υγεία, γηρατειά, αναπηρία ή απλά επειδή δεν μπορούσαν να ξοδέψουν ούτε ένα λεπτό από το άδειο πορτοφόλι τους και δυστυχώς τον τελευταίο καιρό αυτοί πολλαπλασιάζονται.
Από την ίδια πόλη αυτές τις μέρες δεν έφυγαν η πλειονότητα των αλλοδαπών φυσικά γιατί δεν δύνανται οικονομικά και γιατί δεν έχουν χωριό να πάνε, οι δυνάμεις της αστυνομίας που την προσέχουν υποτίθεται και γυρνάνε στους δρόμους με τις μηχανές μέρα και νύχτα για να προλάβουν το «κακό», οι αδέσποτοι σκύλοι που γίνονται όλο και περισσότεροι και βέβαια οι κολασμένοι της εξάρτησης από τα ναρκωτικά που ο «παράδεισός» τους επεκτάθηκε χθες και στους πάνω από την Ομόνοια δρόμους και μοιράστηκαν ειρηνικά με τους σκύλους τη σκιά στα βρώμικα πεζοδρόμια χωρίς κανένας να τους ενοχλήσει, ούτε καν ο λαθραίος μικροπωλητής που είχε απλώσει ακριβώς απέναντί τους την πραμάτεια του και μάταια περίμενε κι αυτός ο άλλος κολασμένος να περάσει πελάτης μπροστά τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου