Είπα απόψε μετά από μια πολύ δύσκολη ημέρα και μια άλλη δυσκολότερη αύριο να αλλάξουμε λίγο θέμα και να απομακρυνθούμε από τα πράγματα και τις ομορφιές ενός νησιού που τώρα γνωρίζω και να πούμε τίποτα άλλο που να ταιριάζει με την ανεμελιά του καλοκαιριού και τα υλικά που προσφέρει για τη σουρεαλιστική ποίηση…
Είναι κι εκείνο το ρουφιανόπουλο που απόψε δεν ξέρω που και τι τσιμπολογάει και το έχω χάσει για να μάθω περισσότερα από τη γλωσοραπτική δραστηριότητα της «χαρούμενης παρέας» κι έτσι καθώς ήμουν έτοιμος να πιάσω κανένα στίχο από τους χθεσινούς που διάβασα να περάσει μέσα στη χαρά η ώρα μας, θυμήθηκα μια εικόνα που είδα το πρωί στο λιμάνι του Αϊ – Στράτη και την επιστράτευσα για μια σουρεαλιστικού ύφους επικοινωνία.
Έβλεπα πως σε τούτο το λιμάνι αλλά και στο νησί ολόκληρο δεν πετούσαν πουθενά γλάροι και έψαχνα ένα άνθρωπο να τον ρωτήσω τι συμβαίνει με αυτό το είδος των πουλιών. Την απορία μου την έλυσε ο 80 χρονος Σπύρος Γιαννιός, ο πρεσβύτερος και ο πλέον έμπειρος όλων των ψαράδων του Αϊ Στράτη σήμερα το απόγευμα στη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης εφ’ όλης της ύλης για την ψαρωσύνη του νησιού.
Τέτοιο καιρό μου είπε, για κάποιο άγνωστο λόγο οι γλάροι φεύγουν από το νησί κι έτσι βρίσκουν ευκαιρία τα κοράκια που ζουν μόνιμα στις εξοχές και τα βράχια του Αϊ Στράτη και κάνουν επιδρομές και στο λιμάνι. Ξεπερνούν δε σε θράσος κατά πολύ τους γλάρους και μπαίνουν σε αυλές, παράθυρα και όπου αλλού μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου για να αρπάξουν κάτι και να χορτάσουν. Έτσι λοιπόν εξηγείται το φαινόμενο της πληθώρας των κορακιών που συμπληρώνουν το κενό που αφήνουν πίσω τους οι γλάροι όταν φεύγουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου