ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ή ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Με την μάνα μου, στην ψησταριά του σπιτιού κάποια καλύτερα χρόνια...

Μιας και σηκώνει η μέρα αναδρομές (από τα Πατήσια φέτος) σε περασμένες Πασχαλιές, ας πούμε δυο λόγια ακόμη και να σας συστήσω και την κυρά Κούλα, τη μάνα μου που έξι - επτά δεκαετίες τώρα κρατούσε την παράδοση στις εορτές και όχι μόνο, αλλά και ένα σπίτι ανοιχτό στο χωριό και συνέβαλλε όσο μπορούσε στην πρωτογενή παραγωγή αυτού του τόπου μέχρι το θάνατο του πατέρα πρόπερσι που τις αφαίρεσε όλες τις δυνάμεις. 

Λέω συνέβαλλε, γιατί πλέον δεν μπορεί να φτιάχνει όσους κήπους μπορούσε αφού την εγκαταλείπουν σιγά – σιγά οι δυνάμεις τους. Ούτε και το κοπάδι με αρνοκάτσικα που είχε κάποτε έχει, μόνο κάτι κότες κράτησε να έχει αβγά και να ασχολείται. Έτσι, το 2011 ήταν και η τελευταία φορά που βάλαμε στην ψησταριά αρνί από το δικό της κοπάδι. Τα χρόνια που ακολούθησαν λόγω των απωλειών ανάμεσα στους συγγενείς ούτε καν άναψε κανένας κάρβουνα, η ατμόσφαιρα ήταν αρκούντως μελαγχολική αλλ' όμως η αίσθηση του Πάσχα ήταν παρούσα στο σπίτι και χαρακτήριζε τη συμπεριφορά της.

Τέλος πάντων, το Πάσχα είναι μια ημέρα και περνούσε. Κατά κανόνα όμως για μένα αποτελούσε μια δοκιμασία, στη σχέση μου με τους δικούς μου και φυσικά με τον τόπο γιατί ένιωθα πως δεν είχα και πολύ σχέση πλέον με αυτή τη γιορτή από τότε που για διάφορους λόγους εγκατέλειψα το χωριό και δεν συνέβαλα καθόλου στην λειτουργία της κοινότητας και πρωτίστως στην οικονομία του σπιτιού. Έτσι ήμουν πάντα επιφυλακτικός απέναντι σε κάθε έκφραση που μύριζε εορταστική επιστροφή στη γενέτειρα και πολύ περισσότερο δε από την περίοδο που αυτή η επιστροφή ταυτίστηκε με το life style της εποχής της επάρκειας και της προβολής του νεοπλουτισμού με άδηλους μάλιστα πόρους.  

Αναλογιζόμενος από καιρό όλα αυτά και καθώς παρατηρώ στα ταξίδια μου και στη γνωριμία μου με την ύπαιθρο μια εξάντληση, των πρωτογενών δυνάμεων των ανθρώπων και την απουσία της πείρας που διέθεταν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν να αναστηθεί πάλι ο τόπος, προτίμησα να απουσιάσω και να μετρήσω με ειλικρίνεια τις δυνάμεις μου, για την συμμετοχή μου στο μέλλον σε μια προσπάθεια  που θα έχει ως στόχο την ανάσταση του τόπου σε όλους τους τομείς.

Το κυριότερο που με απασχολεί και αυτό μπορεί να φαίνεται σαν πολιτικός λόγος, είναι ότι καθώς αποσύρεται η γενιά των γονιών μου και όσων συνομηλίκων τους δεν εγκατέλειψαν τις πατρογονικές εστίες τα περασμένα χρόνια -γενιά που γνώριζε πολύ καλά τον αγώνα για την επάρκεια των αγαθών σε κάθε σπίτι -αγώνας που φυσικά προϋπόθετε και μια ισχυρή βάση ελευθερίας και μειωμένης εξάρτησης από την αγορά- δεν υπάρχει μια μεγάλη γενιά που να τους διαδεχθεί και να συνεχίσει και να αναστήσει πάλι τον τόπο.

Και τούτο, γιατί όσα λέμε για την επιστροφή στο ύπαιθρο για να μην βρεθούμε σε πολύ δυσκολότερες καταστάσεις από αυτές που ζούμε, αν αυτή την υπαγορεύει η έκτακτος ανάγκη της εποχής μας, είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να καρποφορήσει όπως η διαρκής ανάγκη ή ανάγκη με μέτρο που κυριαρχούσε στη ζωή της Ελλάδας τα μεταπολεμικά χρόνια και η οποία ανάστησε την κατακαμένη από δέκα χρόνια πολέμου και ταραχών Ελλάδα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 16042012