Πήγα προχθές, το Σάββατο το μεσημέρι, στην πολιτική κηδεία του Δημήτρη Χρίστουλα, στο Α’ Νεκροταφείο (δείτε σχετικό φωτορεπορτάζ σε προηγούμενη ανάρτηση) και συγκλονίστηκα όταν σε μια γωνιά, μπροστά από το μικρό εκκλησάκι, είδα χαμηλά, κοντά στο χώμα ένα μνημείο (κενοτάφιο θα έλεγα) που ήταν αφιερωμένο στη μάννα της Κατοχής ‘41.
Ομολογώ πως δεν το ήξερα (από πλημμελή προσοχή κατά τις προηγούμενες επισκέψεις μου στο Α’ Νεκροταφείο νομίζω) και ένιωσα ντροπή που δεν είχα μαζί μου έστω ένα γαρύφαλλο, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι συμπολίτες μας που τους περίσσεψαν από εκείνα που αφιέρωσαν στον Χρίστουλα, να το αφήσω πάνω στο αποστεωμένο χάλκινο στήθος της πεθαμένης μάνας που απεγνωσμένα έψαχνε το πεινασμένο βρέφος της αγκαλιάς της. Πρόκειται για ένα έργο του γλύπτη Κ. Βαρσάμη του οποίου η χύτευση και η τοποθέτηση έγινε με δαπάνες του Ελ. Δ. Μουζάκη, ανθρώπων που δεν γνωρίζω το βίο και το έργο και υπόσχομαι ότι θα φροντίσω να μάθω γιατί θεωρώ, πως τούτο εδώ το μνημείο είναι από τα σπουδαιότερα του Α’ Νεκροταφείου και μιας οι καιροί δείχνει να το φέρνουν πάλι στην επικαιρότητα, θα έλεγα πως δεν θα ήταν άσχημο να ανέβει κανένα μέτρο παραπάνω να το βλέπει ο κόσμος ή να σημανθεί με διαφορετικό τρόπο να γίνεται αντιληπτό απ’ όλους.
...είναι εκεί που πρέπει και το βλέπουν αυτοί που ξέρουν να βλέπουν...όσο ψηλά και να το βάλεις πάλι οι ίδιοι θα σταθούν να το δούν...άλλο αν αυτές οι πολυβασανισμένες μάνες κατέχουν θέση ψηλά στην καρδιά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή