Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΣΤΡΟΥ

Οι λούστροι, ήταν κατά τα παρελθόντα χρόνια κάποιοι συμπολίτες μας που έκαναν αυτή τη δουλειά από ανάγκη, αλλά κατά κάποιο τρόπο ξεπερνούσαν την ταπεινωτική φύση της και μάλιστα το διασκέδαζαν κάπως, γιατί με αυτό τον τρόπο κέρδιζαν και πελάτες οι οποίοι έπρεπε να νιώθουν όπως σε οικείο κουρείο ή ακόμη σαν σε γνωστό τους ραφτάδικο όταν τους γυάλιζαν τα παπούτσια.

Όλα αυτά την εποχή βεβαίως που οι άντρες φορούσαν παπούτσια που ήθελαν γυάλισμα και οι οποίοι, ενώ θα μπορούσαν να το κάνουν σπίτι τους προτιμούσαν να ανεβάσουν τα πόδια τους στο κασελάκι του λούστρου και να αφήσουν τις βούρτσες του να περιποιηθούν και να τα κάνουν να λάμπουν σαν καθρέφτης. Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες…

Και ήταν και οι λούστροι διαφορετικοί, ορισμένοι μάλιστα ήταν πολύ καλοί επαγγελματίες και είχαν και συγκεκριμένη πελατεία και έβγαζαν και καλό μεροκάματο. Υπήρχαν όμως και άλλοι που έκαναν αυτή τη δουλειά περιστασιακά ή όταν βρίσκονταν στη μεγάλη ανάγκη. Ήταν εν ολίγοις μια δουλειά που απέφερε σε όποιον την έκανε ένα εύκολο αλλά μικρό μεροκάματο. Σήμερα που ελάχιστοι άνδρες φοράνε όλο το χρόνο παπούτσια που θέλουν γυάλισμα, οι λούστροι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από κάθε γωνιά της πόλης, όπως και τα ωραία κασελάκια τους από τα οποία τα περισσότερα έγιναν διακοσμητικά στοιχεία στα σαλόνια και στα επιτηδευμένα καταστήματα διασκέδασης και στα καφενεία της μόδας.    

Έτσι, ο λούστρος που εμφανίστηκε σε μια εσοχή του εγκαταλελειμμένου ΑΚΡΟΝ – ΙΛΙΟΝ – ΚΡΥΣΤΑΛ στην οδό Σταδίου, δίπλα στον ΙΑΝΟ, μοιάζει σαν να έπεσε από τον ουρανό στο πουθενά μιας νεκρής σε κέρδος απασχόλησης και τούτο φαίνεται και από το πρόχειρο κασελάκι του αλλά δυστυχώς και από την διαρκή έκφραση της απόγνωσης στα μάτια του.

Τον έβλεπα κάθε μέρα τελευταία όλο και κάτι να κουτσοκαταφέρνει, αλλά χθες ως φαίνεται δεν έκανε τίποτα, κάθονταν βαριά πάνω σε ένα πλαστικό τελάρο και κρύψει το πρόσωπό του με το ένα χέρι του. Έτσι άρπαξα την ευκαιρία να βγάλω τη φωτογραφία που βλέπετε. Είμαι βέβαιος πως δεν με είδε γιατί δεν ήθελα να δω κι εγώ τα μάτια του, γιατί δεν θα είχα τι να του πω και γιατί τον φωτογραφίζω. Δεν ήθελα να νιώσει πως θα τον βάλω να παίξει κι αυτός ο δύστυχος ένα ρόλο στο τσίρκο που βγάζουν μεροκάματο οι λογής – πονηροί επαγγελματίες των ΜΜΕ και οι παχύδερμοι της πληροφόρησης που επενδύουν ποικιλοτρόπως στο θέαμα της φτώχειας με απροκάλυπτες κάποιες φορές φωτογραφίες.    

Αυτό που έχω να κάνω όμως και δεν με πειράζει να σας το πω, είναι ότι θα φορέσω ότι παπούτσια έχω και θα περνάω κάθε μέρα από το πόστο του να τα γυαλίζει. Για να δώσω λίγο νόημα σε ένα επάγγελμα που το κύριο στοιχείο του, είναι η ταπείνωση που οδηγεί η ανάγκη και η αλληλεγγύη που πρέπει να δείχνουμε ακόμη και για εκείνα που μπορεί να θεωρηθούν περιττά στη ζωή μας γιατί από αυτά εξαρτάται η ζωή ενός ανθρώπου.