ΕΝΑΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ο Γιάννης - Όμηρος Ντάφος με τη γυναίκα του Ξανθή στο εργαστήριό τους

Η Ματαράγκα της Καρδίτσας είναι ένας ευλογημένος από τη φύση τόπος, καθώς ο παχύς κάμπος της δίνει σε όποιον τον δουλεύει πλούσια παραγωγή και χάρη σε αυτή γνώρισε λίγα χρόνια πριν από σήμερα, πρωτοφανή ευμάρεια. Οι καιροί όμως άλλαξαν και στη Ματαράγκα και κάποια πράγματα περιορίστηκαν ή έπαψαν να έχουν την παλιά τιμή - όπως το βαμβάκι για παράδειγμα αλλά όποιος θέλει να θεωρείται ακόμη νοικοκύρης βρίσκει τρόπους να αξιοποιήσει τη γη του και όταν μάλιστα καινοτομεί, τότε κάνει θαύματα...

Ένας τέτοιος νοικοκύρης είναι ο Γιάννης - Όμηρος Ντάφος ο οποίος δούλεψε ως ηλεκτρολόγος και τελευταία διατηρούσε κατάστημα με οικοδομικά υλικά και είδη για το σπίτι και σαν το έκλεισε πριν από λίγο καιρό επέστρεψε επέστρεψε στη γη του και ξανάγινε αγρότης, όπως ήταν από παιδί. Φυσικά ποτέ δεν είχε απομακρυνθεί εντελώς από τη γη την οποία έμαθε να δουλεύει και να αγαπά κοντά στους γονείς του αλλά τώρα ένιωσε το κάλεσμά της διαφορετικά και έπιασε τις προκλήσεις των νέων καιρών.

Ο Γιάννης δεν επέστρεψε στη γη του για να είναι ένας ακόμη αγρότης που θα λογίζεται ως παραγωγός στα χαρτιά, ως πλέον επικρατεί, υπηρετώντας την μονοκαλλιέργεια ή εισπράττοντας τις λογής επιδοτήσεις, αλλά για να κερδίσει ένα στοίχημα με τον εαυτό του και το μέλλον και ως φαίνεται το κέρδισε. Έγινε ένας νέος παραγωγός, ιδιαίτερα καινοτόμος με τα είδη που καλλιεργεί και επί πλέον, προχώρησε και στην επεξεργασία των προϊόντων του δίνοντάς τους πολλαπλάσια αξία.

Άνθρωπος της αναζήτησης ο Γιάννης, έψαξε, είδε, εκτίμησε, τόλμησε και έκανε τα 14 στρέμματα της γης του ένα υποδειγματικό χωράφι στο οποίο καλλιεργεί πιπεριές, κολοκύθια, καρότα, ντομάτες, καλαμπόκι, ρεβίθια, χαμομήλι, ρίγανη, προϊόντα τα οποία μεταποιεί στον οικοτεχνικό χώρο που έχει δημιουργήσει δίπλα από το σπίτι του και διαρκώς ψάχνεται να φτιάξει καινούργια πράγματα με τα οποία ικανοποιεί τη δημιουργικότητά του και βεβαίως αυξάνει και τα κέρδη του. Παράλληλα δε με τον τρόπο του, προτείνει και αποτελεί το παράδειγμα.

Να δούμε όμως τι παράγει και τι συσκευάζει ο Γιάννης - Όμηρος Ντάφος στη Ματαράγκα και ας ξεκινήσουμε με την πάπρικα από τις πιπεριές ποικιλίας καρατζόβα την οποία προμηθεύεται από την Αριδαία. Αφού τις μαζέψει, τις αφήνει λίγες μέρες να στεγνώσουν στη σκιά με καλό αερισμό χωρίς τεχνητή θέρμανση και όταν ξεραθούν καλά τις περνάει στο μύλο και τις κάνει σκόνη την οποία βάζει σε σακκουλάκια με το σήμα της οικοτεχνίας του και τις προωθεί στην αγορά. Δεν κάνει πολύ ακόμη, φέτος έφτασε τα 100 κιλά και είναι ικανοποιημένος που καλύπτει την ζήτηση στην τοπική αγορά ενώ μια ποσότητα προωθεί και στην Αθήνα, στα καταστήματα απ' όπου την προμηθεύονται και άλλοι που θέλουν να έχουν στα ράφια τους και αυτό το προϊόν.

Ένα κιλό πιπεριές μας λέει, κάνει στον πάγκο του μανάβη ένα ευρώ. Όταν όμως γίνεται πάπρικα, κάνει στο ράφι 30. Ένα στρέμμα καλλιέργειας πιπεριάς όταν δεν πωληθεί ως νωπό προϊόν αλλά ως πάπρικα φέρνει, αν προστεθεί βεβαίως στον κόπο του καλλιεργητή και ο κόπος και το κόστος της μεταποίησης, τριακονταπλάσια κέρδη. Αυτό στόχευσε και πέτυχε ο Γιάννης - Όμηρος Ντάφος.

Δίπλα σε ότι κάνει ο Γιάννης έχει τη γυναίκα του Ξανθή γιατί λέει, και εκφράζει πολύ κόσμο, πως η δουλειά στο χωράφι αλλά και στο εργαστήριο δεν γίνεται από ένα, θέλει δύο και σαφώς καλύτερα είναι αν οι αυτοί οι δυο είναι και ζευγάρι στη ζωή. Καθώς πιάνουν τα χέρια του απ' όλες τις δουλειές, ο ίδιος έφτιαξε και τα απαραίτητα εργαλεία για την οικοτεχνία του. Οι τελευταίες αλλαγές στη σχετική νομοθεσία μάλιστα του έλυσαν τα χέρια καθώς περιορίστηκαν πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια και αποσαφηνίστηκαν λεπτομέρειες που δίνουν στον αγρότη και επαγγελματία παραγωγό τη δυνατότητα, τηρώντας κάποιους κανόνες και προϋποθέσεις βέβαια, να μεταποιεί τα προϊόντα του στο σπίτι του. Τούτο σημαίνει πολλά στην εξοικονόμηση ενέργειας, χώρου, μετακινήσεων, μεταφορών αλλά κυρίως δίνει και μια άλλη διάσταση στη συνεργασία μεταξύ των μελών μια οικογένειας αγροτών, προάγει τη συνοχή της ενώ καθιστά πάλι το σπίτι το κέντρο των δραστηριοτήτων της οικονομίας τους.

Εκτός από τις πιπεριές που κάνει πάπρικα ο Γιάννης καλλιεργεί και πιπεριές, τις λεγόμενες Φλωρίνης με τις οποίες φτιάχνει μια εξαιρετική, γλυκόξινη πάστα πιπεριάς. Ήθελε να φτιάξει μαρμελάδα, όπως κάνουν στην Ισπανία αλλά ο Κώδικας Τροφίμων στην Ελλάδα δεν το επιτρέπει και γι' αυτό το προϊόν του λέγεται πάστα. Φτιάχνει επίσης μαρμελάδα παντρεύοντας δυο άλλα προϊόντα του χωραφιού του, τις κολοκύθες και τα καρότα. Γι' αυτή τη μαρμελάδα συνεργάστηκε με το ΤΕΙ Καρδίτσας και πέρσι στη έκθεση Oikotrofellia πήρε το πρώτο βραβείο. Για τη δημιουργία αυτής της μαρμελάδας ο Γιάννης - Όμηρος Ντάφος έδωσε τα προϊόντα, διέθεσε την εγκατάστασή του, πρόσθεσε και τη χορηγία του και έτσι υπήρξε το ωραίο αποτέλεσμα. Αυτή τη μαρμελάδα ο Γιάννης ξεκίνησε να τη φτιάχνει μόνος του και με μεγάλη μάλιστα επιτυχία. Καλλιεργεί ένα μεγάλο μέρος του χωραφιού του με κολοκύθες curcubita moscata και καρότα και όλη η παραγωγή περνάει από τα χέρια του.

Δεν μένει όμως στις πάστες της πιπεριάς, την πάπρικα και την μαρμελάδα. Φέτος δοκίμασε να ξεράνει ντομάτες, μια ποικιλία από τα Γρεβενά μεγάλη σαν καρδιά. Παράγει επίσης χαμομήλι, ένα εύκολο προϊόν όπως λέει που σπέρνει στο χωράφι και του οποίου η απαίτηση είναι μόνο στη συλλογή η οποία γίνεται με το χέρι και την ξήρανση με καλό αερισμό για να μη μουχλιάσει που γίνεται στο σκοτάδι για να μη χάσει το χρώμα του. Το συσκευάζει και το προωθεί στην αγορά όπως κάνει και με τη ρίγανη που επίσης καλλιεργεί στο χωράφι του. Με το σιτάρι που επίσης καλλιεργεί στα χωράφια του φτιάχνει τραχανά, ξινό και γλυκό καθώς και πληγούρι ενώ πολύ σύντομα σχεδιάζει να βγάλει στην αγορά και ένα δικό του αλεύρι στηριγμένο στα όσπρια.

O Γιάννης – Όμηρος Ντάφος τόλμησε να δουλέψει με διαφορετικό τρόπο το χωράφι του και να επεξεργαστεί ο ίδιος τα προϊόντα του και κέρδισε. Κατάφερε μαζί με τη γυναίκα του Ξανθή να έχουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα, εννοείται με καθημερινή απασχόληση τις περισσότερες ημέρες του χρόνου και αυτή είναι διαφορά πλέον με την εκμετάλλευση της γης για όποιον θέλει να είναι νοικοκύρης στη νέα εποχή… 

Τα προϊόντα του Γιάννη με την ετικέτα «Παραδοσιακόν» μπορεί να βρει όποιος τα αναζητήσει στον ίδιο στη Ματαράγκα, (τηλ: 6979185665 και ntafosg@gmail.com), στην Καρδίτσα στο Παντοπωλείο «Αμάραντες γεύσεις» του Αντώνη Παπαδάκου στην κεντρική αγορά (τηλ: 24410 20991 και amarantesgefseis@yahoo.gr - www.amarantesgefseis.gr )και στο ebloco (Κηφισού 18, Άγ. Ιωάννης Ρέντης, τηλ. 2104819880 και www.ebloco.gr). 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 29102016

ΠΑΖΑΡΙ ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΑΘΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…

Ο Σπερχειός που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Σπερχειάδα προσφέρει και μάλιστα δωρεάν, αγκαλιές ολόκληρες από καναπίτσες από τις οποίες φτιάχνουν όσοι ξέρουν, και αυτοί που ξέρουν καλύτερα απ’ όλους είναι οι τσιγγάνοι, κάθε λογής καλάθια και καλαθάκια τα οποία τις τελευταίες δεκαετίες παραμερίστηκαν από τα πλαστικά ανάλογα είδη, αλλά ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσουν να βάζουν μέσα σε αληθινά καλάθια διάφορα πράγματα ή να στολίζουν με αυτά τους χώρους τους κι έτσι σώθηκε αυτή η αρχαία τέχνη…

Στο παζάρι της Σπερχειάδας προχθές είδα αρκετούς τσιγγάνους να έχουν καλάθια προς πώληση αλλά ένας που κρατούσε ένα στρογγυλό καλάθι, σαν το εξωτερικό μιας μπάλας μου κίνησε το ενδιαφέρον και τον ακολούθησα ως το «μαγαζί», ήτοι το αυτοκίνητο το οποίο ήταν εκτός από μεταφορικό μέσο, αποθήκη των καλαθιών, κρεβατοκάμαρα και κουζίνα μαζί. Εκεί, ο Γιώργος Ζαφειρόπουλος με σύστησε στη γυναίκα του Παναγιώτα η οποία εκείνη τη στιγμή έψηνε καφέ στη γκαζιέρα και έβαλε φλυντζάνι και για μένα και ομολογώ, τον ευχαριστήθηκα παρέα με το ωραίο ζευγάρι, την κόρη τους Μαρία και την πανέξυπνη εγγονή τους Παναγιώτα. 

  

Εκεί ακουμπώντας στο αυτοκίνητο πιάσαμε κουβέντα για τα καλάθια, το πώς τα φτιάχνουν και αν έχουν ζήτηση και φυσικά, συμφωνήσαμε πως η φύλαξη ορισμένων αγαθών είναι καλύτερα να γίνονται σε καλάθια γιατί αυτά αερίζονται και δεν μουχλιάζουν. Εκεί μιλήσαμε και γι’ αυτά που θέλω εγώ για τα δικά μου προϊόντα και κανονίσαμε να πάω την άνοιξη ως την Καμηλόβρυση, έξω από τη Λαμία που κατοικούν όταν δεν είναι στα ποτάμια και τα παζάρια και να παραγγείλω αυτά που θέλω, καλαθάκια δηλαδή αλλά και κόφες για να απαλλαγώ από τα καφάσια που παρά την αντοχή τους δεν ενδείκνυνται για τη διατήρηση αγαθών. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31102016

ΤΑ ΑΓΑΘΟΕΔΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ

O Τάκης Αλατάς  στην έκθεση "Κοιλάδα Σπερχειού"

Τα χέρια της μάνας πάντα φτιάχνουν τα καλύτερα για το οικογενειακό τραπέζι αλλά και για όποιον άλλον φτάσει στο σπίτι, οι γεύσεις θα μείνουν αξέχαστες. Τα χέρια της μάνας, Αγαθής Αλατά και η πείρα της ήταν που ξεκίνησαν στη Σπερχειάδα ένα εργαστήριο με χειροποίητα παραδοσιακά εδέσματα και όλα τα υπέροχα προϊόντα που βγαίνουν απ' αυτό πήραν το όνομα Αγαθοεδέσματα!!!

O Τάκης Αλατάς (δεξιά) με την Αποστολία Καρανίκα και τον Θανάση Βουζά στην έκθεση "Κοιλάδα Σπερχειού"

Τα «Αγαθοεδέσματα» τα οποία γνωρίσαμε στην έκθεση «Κοιλάδα Σπερχειού» είναι χειροποίητες χυλοπίττες με ντόπια αυγά και γάλα και αλεύρι από το μύλο του Γερμανού στη Μακρακώμη καθώς και με αλεύρι από δίκοκο σιτάρι και ολικής αλέσεως, τραχανάδες κάθε είδους και παραδοσιακές πίτες που στεγνώνουν με φυσικό τρόπο χωρίς υψηλές θερμοκρασίες. Στα «Αγαθοεδέσματα» συμπεριλαμβάνονται επίσης ωραία γλυκά κουταλιού, μαρμελάδες και γευστικά λικέρ με φρούτα από την περιοχή ενώ διαθέτουν επίσης και τσάι και ρίγανη από τα Βαρδούσια. Σημειώνουμε πως όποιος θέλει μπορεί να πάει στο εργαστήριο στην Σπερχειάδα και να διαλέξει ότι προϊόν επιθυμεί ενώ στα τηλέφωνα 6981737511 και 2236045192 μπορεί να ζητήσει πληροφορίες και να κάνει παραγγελίες.    

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31102016

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΚΑΣ ΣΤΑ ΚΡΑΣΙΑ «ΟΙΝΩΝ ΦΘΙΑΣ»

Ο Γιώργος Μάκκας με τα κρασιά "Οίνων Φθίας"

Ο Γιώργος Μάκκας, με ρίζες από τον Κρέντη Ευρυτανίας μεγάλωσε και εργάστηκε στην Αυστραλία όπου και εκπλήρωσε κι ένα όνειρό του, να σπουδάσει αμπελουργία και οινοποιία και τις γνώσεις και την εμπειρία του τις μετέφερε στην Ελλάδα και στην μικρή του πατρίδα επιχείρησε να συστήσει μια οινοποιία και να φτιάξει ωραία αμπέλια.

Εδώ και δυο χρόνια όμως ο Γιώργος άφησε την Ευρυτανία και κατέβηκε στον κάμπο, συγκεκριμένα στην Τσούκα, κοντά στην Μακρακώμη και συνεταιρίστηκε με τον ήδη γνωστό στην περιοχή για τα ωραία βιολογικά αμπέλια και την καλή οινοποιία, Γιώργο Καρανίκα και μαζί ξεκίνησαν να δώσουν μια άλλη πνοή στο πολύτιμο αυτό προϊόν της Δυτικής Φθιώτιδας του οποίου όλον τον κύκλο, από το αμπέλι ως το μπουκάλι είναι πλέον υπεύθυνος και μεταφέρει πολλά από την εμπειρία του στα κρασιά της Αυστραλίας.

Ο Γιώργος Μάκκας και ο Γιάννης Κατσίκας με τα κρασιά "Οίνων Φθίας"

Τον Γιώργο Μάκκα τον είδαμε προχθές στην έκθεση «Κοιλάδα Σπερχειού» και δοκιμάσαμε μαζί του εξαιρετικά κρασιά με την ετικέτα «Οίνων Φθίας» καθώς και αποστάγματα και του ευχηθήκαμε, με την δική του εμπειρία και προσοχή να φθάσουν μια μέρα τα κρασιά της Δυτικής Φθιώτιδας ως την Αυστραλία και σε όλον τον κόσμο. Για όποιον θέλει να γνωρίσει τα κρασιά «Οίνων Φθίας» μπορεί να απευθυνθεί στον Γιώργο, στο τηλέφωνο 6973710137. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29102016  

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ ΜΙΑΣ ΦΥΡΙΚΙΑΣ

Αυτό το μήλο μοιάζει σαν μικρή πανσέληνος χλωμής νύχτας· στιγμές που ο ουρανός είναι πλημμυρισμένος με ταραγμένα σύννεφα και τον φωτίζουν λάμψεις από απανωτές αστραπές δεν είναι ένα τυχαίο, ένα οποιοδήποτε μήλο. Είναι το μοναδικό μήλο που είχε απομείνει από την φετινή παραγωγή στα κλαδιά της μεγάλης φιρικιάς που στέκει ακόμη όρθια στη σιωπηλή πατρογονική γη, δίπλα από το στεγνό ρέμα. 

Στο δέντρο αυτό που η ηλικία του πρέπει να ξεπερνάει τα 200 χρόνια, ο πρόγονος του οποίου δεν διασώζεται πλέον το όνομα αλλά συχνά μνημονεύεται για την ενέργειά του αυτή, φρόντισε να εμβολιάσει πάνω στο άγριο υποκείμενο δυο ειδών βλαστάρια φυρικιάς η ποικιλία της οποίας πρέπει να εκτιμάτο πολύ εκείνη την εποχή και ο καρπός της να είχε και μεγάλη εμπορική αξία. Ο λόγος που έβαλε δυο διαφορετικά βλαστάρια και ο οποίος έγινε κατόπιν συστηματικής παρατήρησης ήταν να έχει σίγουρη καρποφορία γιατί αυτά τα δέντρα τα οποία εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν στον τόπο χωρίς καμία παρέμβαση ήθελαν μετά από μια χρονιά καρποφορίας να ξεκουραστούν για να την επαναλάβουν την επόμενη. Την εγγενή αυτή σοφία των δέντρων αφαίρεσαν οι άνθρωποι στις ημέρες μας με τεχνικά μέσα και με το πρόσχημα της μεγάλης παραγωγής και το γεγονός τα κατέστησε αρκετά ευάλωτα σε διάφορες αρρώστιες – ακόμα και ψυχικές λένε κάποιοι ειδικοί.

Πρέπει να σημειώσουμε, πώς τότε οι άνθρωποι πήγαιναν μήλα στον κάμπο και άλλους καρπούς που παρήγαγε η γη του Τυμφρηστού και τους αντάλλαζαν με δημητριακά, λάδι και καπνό κι έτσι πορεύονταν όλοι. Με τα χρόνια όμως αυτή η τέχνη της ζωής ξεχάστηκε ή μάλλον παραμερίστηκε από νέες και το δέντρο έπαψε να δέχεται όχι μόνο περιποιήσεις αλλά ούτε την ηδονή της συγκομιδής γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια.Παρ’ αυτά, το ευλογημένο αυτό δέντρο το οποίο συνεχίζει να ακούει από κάποιους οικείους στο όνομα «Η Φυρικιά» δεν παύει να καρπίζει κάθε χρόνο πότε από το ένα της κλαδί, πότε από το άλλο και να κρατάει όσο μπορεί καρπούς μέχρι αργά το φθινόπωρο, καρποί τους οποίους πλέον γεύονται μόνο τα άπειρα τρωκτικά γιατί πουλιά πλέον δεν υπάρχουν να τους τσιμπολογήσουν. 

- Αυτό το μήλο λοιπόν είναι το τελευταίο που κρατιέται ακόμα από τα κλαδιά της «Φυρικιάς» και είναι ζήτημα χρόνου να πέσει στο έδαφος που αν δεν φαγωθεί από κάποιο περαστικό ζώο θα σαπίσει και μπορεί να χαλάσει ο σπόρος του.
- Αυτό το μήλο όμως μπορεί να είναι και το τελευταίο γιατί αν για κάποιο λόγο η «Φυρικιά» κοιμηθεί φέτος το χειμώνα και δεν ξυπνήσει την άνοιξη, το είδος της θα χαθεί για πάντα αφού κανένας δεν φρόντισε να μπολιάσει ένα άγριο δέντρο με την ποικιλία της.

Για το γεγονός πιθανόν κανένας δεν θα στεναχωρηθεί εκτός ίσως από τη σκιά του προγόνου που στιγμές – στιγμές νοιώθω να περιφέρεται στα χωράφια και να κρατάει συντροφιά στα παρατημένα δέντρα καθώς μόνο αυτό μπορεί σε ένα κόσμό που δεν αγαπά τα δέντρα να κάνει…

.....

Το κείμενο γράφτηκε πριν από πέντε χρόνια, το 2011 και η φυρικιά (ένα κούτσουρο δηλαδή ήταν ακόμη όρθια) αλλά εκείνο το χειμώνα υπέκυψε στη μοίρα της και ξεψύχησε πέφτοντας από τον αέρα στο έδαφος. Πρόλαβε πάντως ο πατέρας μου και κράτησε ένα μπόλι απ' αυτή και το κέντρωσε σε μια μικρή άγρια η οποία μάλιστα καρπίζει αλλά τα μήλα της δεν μπορούν να πλησιάσουν σε γεύση εκείνα της παλιάς μηλιάς...

ΟΚΤ 2011

ΤΟ ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΤΩΝ ΧΑΛΙΩΝ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ

Οι Γύφτοι (Ρομά τους λένε ορισμένοι, ατσίγγανους άλλοι) αλλά αυτοί ακούνε και συνδιαλέγονται με τον κόσμο ως Γύφτοι και ούτε ιδρώνει το αυτί τους γι’ αυτό, από την εποχή που πέρασαν από τα κάρα στα αυτοκίνητα εμπορεύονται και με πολύ επιτυχία μάλιστα διάφορα βιομηχανικά προϊόντα που μπορούν να μπουν σε κάθε σπίτι. Τούτο φάνηκε τα προηγούμενα χρόνια με τις πλαστικές καρέκλες που γέμισαν τα σπίτια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε σημείο μάλιστα να μην ασχολούνται καθόλου πια με αυτές καθώς επήλθε κορεσμός. Βρήκαν όμως ένα άλλο προσοδοφόρο, αν κρίνουμε από την έκταση που απλώθηκαν στο παζάρι της Σπερχειάδας, προϊόν που μπαίνει σε κάθε σπίτι.

Αυτό είναι τα χαλιά, κάθε είδους, μεγέθους και ποιότητας. Αμέτρητα χαλιά ήταν στοιβαγμένα και απευθύνονταν σε κάθε γούστο και πάτωμα σε ένα ολόκληρο δρόμο στο παζάρι της Σπερχειάδας. Από παιδικό δωμάτιο μέχρι κουζίνα και σαλόνι, ακόμη και για πάτωμα εκκλησίας υπήρχαν σχέδιο χαλιού και στο άπλωναν εκεί μπροστά να το δεις, να το πιάσεις, να το πατήσεις, να το χαρείς. Παρακολούθησα λίγο τους διαλόγους και διαπίστωσα πως δεν υπέκυπταν ιδιαίτερα στα παζάρια που έκαναν οι πελάτες καθώς γνωρίζουν πως πια σε κανένα σπίτι δεν είναι όπως κάποτε στημένος αργαλιός για να φτιάχνουν οι νοικοκυρές όλα εκείνα τα χρειαζούμενα να καλύπτουν τα παγωμένα πατώματα. Γνωρίζουν πολύ καλά πως ούτε κουρελούδες φτιάχνουν πια και σε αυτή την πληροφορία στηρίζεται το ιδιαίτερα ανθηρό εμπόριό τους με τα χαλιά και τα συναφή είδη.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29102016

ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ…

Στη φωτογραφία με την Όλγα Χαϊδή, στις 27 Οκτωβρίου 2008 στο Βασιλέσι της Πρασιάς 

όπου πήγαμε με τον αείμνηστο Κώστα Τσιάμη θυμάμαι σε όλα τα σπίτια που φαίνονταν από τον καπνό 

του τζακιού και μιλήσαμε με τους ανθρώπους που μας άνοιξαν την πόρτα. 

Από εκείνη την γεμάτη ιστορίες και αφηγήσεις ημέρα στο Βασιλέσι, μόνο ο Κώστας Κουκουράβας

 (επάνω) και ο Μήτσος Κακός (κάτω) είναι πια εκεί να τις συνεχίσουμε απ’ εκεί 

που τις αφήσαμε και να μνημονεύσουμε όσους μας ακούνε από τον ουρανό. 

Αφότου έφυγα από την «Ελευθεροτυπία» και άρχισα να δουλεύω στα περιοδικά είχα την ευχέρεια – κι αυτός ήταν εξάλλου ο κύριος λόγος που εγκατέλειψα την εφημερίδα- να γυρίζω την Ελλάδα και να γράφω για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Ορισμένα μέρη της πατρίδας με ενθουσίαζαν, άλλα με άφηναν αδιάφορο αλλά παντού, εκείνο που μου άρεσε περισσότερο ήταν να γνωρίζω ανθρώπους κάποιας ηλικίας φυσικά και οι οποίοι ήταν μόνιμοι κάτοικοι ή άντε να έφευγαν λίγο καιρό το χειμώνα στις πόλεις και στον κάμπο.

Απ’ αυτούς τους ανθρώπους ζητούσα να μου αφηγηθούν τη ζωή τους, από τότε που θυμούνταν τον κόσμο μέχρι τις ημέρες μας και δεν θυμάμαι κανένας να αρνήθηκε. Κάποιες γερόντισσες έκαναν στην αρχή τις δύσκολες αλλά σαν άρχιζαν, χτύπαγαν το δίωρο! Ρωτούσα κυρίως πράγματα της απλής ζωής, της καθημερινότητας και του αγώνα της επιβίωσης αλλά σαν έρχονταν και η ώρα των πολέμων που έλειπαν οι άνδρες από τα χωριά και έπρεπε να κάνουν αυτές κουμάντο με το σπίτι και τα χωράφια, τα πράγματα τότε άλλαζαν και οι φωνές τους γίνονταν πιο υπεύθυνες, πιο σταθερές. Για τα χρόνια του Εμφυλίου που όλες τον έζησαν στον ανθό και στην ακμή τους, μια μελαγχολία βάραινε τις λέξεις και ένα παράπονο σκίαζε τα πρόσωπά τους για όσα δεν έζησαν όταν έπρεπε κι ένας θυμός γι’ αυτά που η ιστορία έμελλε να τα φέρει να συμβούν μπροστά στα μάτια τους.

Με τους άντρες ήταν διαφορετικά. Πιο περπατημένοι, είχαν να πουν διάφορα και για πράγματα που έζησαν μακριά από τον τόπο τους, στον πόλεμο αλλά κυρίως στο αντάρτικο και στον εμφύλιο και συνήθως έδιωχναν την κουβέντα μακρύτερα από συμβάντα, ιδίως όταν αυτά ποτιστεί με το αίμα των συγχωριανών τους. Έμοιαζε σαν να τα είχαν ξεχάσει, τα μπέρδευαν και επ’ ουδενί θα μπορούσαν να θεωρηθούν υλικό για δημοσίευση αν προηγουμένως δεν προσπαθούσα να διασταυρώσω τα λεγόμενα με άλλες αφηγήσεις.

Τα θυμήθηκα σήμερα αυτά που πλημμύρισε το διαδίκτυο με αφηγήσεις πολεμιστών κυρίως από το 1940 μέχρι και το 1950 αλλά πουθενά δεν είδα (μπορεί και να υπάρχουν όμως και να μου διέφυγε) αφηγήσεις για τον πόλεμο που έκαναν στα χωριά τα γυναικόπαιδα που οι πατεράδες, τ’ αδέρφια και οι γιοί ήταν στα μέτωπα ή στο κλαρί ή τις μάχες που έδωσαν κατόπιν στη ζωή σαν κάποιος δεν γύρισε στο σπίτι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον για την καταγραφή τέτοιων αφηγήσεων, αλλά, όπως και να έχει, προτιμήθηκαν εκείνες των ανδρών ή από την πλευρά των γυναικών, αυτών που ξεχώρισαν στην περίοδο της Αντίστασης και του Εμφυλίου και οι περισσότερες είχαν να κάνουν πάλι με πόλεμο και άλλα συναφή της πολιτικής που υπηρετούσαν παρελκόμενα...

ΑΘΗΝΑ, 29102016

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ

Είναι από τις πιο εύφορες περιοχές της Ελλάδας η κοιλάδα του Σπερχειού, ήτοι η λεκάνη του ποταμού Σπερχειού στη Δυτική Φθιώτιδα που μαζί με τις ήμερες πλαγιές των γύρω βουνών της συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο, κατάλληλο για κάθε είδους καλλιέργειες ενώ ιδανική είναι επίσης για την κτηνοτροφία και η ανάπτυξη των κορυφογραμμών, του Τυμφρηστού, της Γραμμένης Οξυάς, του Γουλινά, της Όθρυος που στεφανώνουν την περιοχή και την προφυλάσσουν από τους αέρηδες, τον βοριά κυρίως ενώ το άνοιγμά της προς τον Μαλιακό κόλπο της δίνει τη δυνατότητα της επικοινωνίας με τα πέρατα του κόσμου.

Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι σε όλες τις εποχές της ιστορίας, οι άνθρωποι της Δυτικής Φθιώτιδας, χάρη στην σύνθετη αλλά ήπια φύση, το ανάγλυφο και την γονιμότητα του εδάφους ξεχώριζαν για την προκοπή τους και συνεχίζουν και σήμερα να είναι ένα από τα πιο νοικοκυρεμένα κομμάτια της ελληνικής υπαίθρου ενώ σημαντική είναι και η παραγωγή σε διάφορα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα καθώς και στην μεταποίηση πολλών από αυτά.

Παρά ταύτα όμως παρατηρείται μια διστακτικότητα σε σχέση με άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη δυναμική στη σύγχρονη οικονομική πραγματικότητα και τούτο είναι το ζητούμενο που απασχολεί μια σειρά ανθρώπων της περιοχής που θέλουν να δουν τον τόπο τους να παίζει ένα δυνατό ρόλο στην τοπική αλλά και στην εθνική οικονομία.

Οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζουν τις δυνατότητες της περιοχής και αποτελούν ένα κύκλο που προωθεί ένα άλλο λόγο για τα πράγματα και τις ενέργειες των συντοπιτών τους που αναζητούν αυτό το νέο ρόλο της Δυτικής Φθιώτιδας με την έκθεση «Προϊόντων και δράσεων της Σπερχειού» η οποία για Τρίτη χρονιά οργανώθηκε στη Σπερχειάδα παράλληλα με το ιστορικό παζάρι της Σπερχειάδας και προκάλεσε το ενδιαφέρον τόσο των ντόπιων αλλά και των επισκεπτών που αυτές τις ημέρες πέρασαν από τη Σπερχειάδα.

Η έκθεση ήταν χωρισμένη σε τρεις ενότητες, την παραγωγή της γης, την επιχειρηματικότητα και την πολιτιστική ζωή του τόπου και φέτος έγινε σε ειδικές σκηνές από την προίκα του «Ποδηλατικού Άθλου» που όπως μας είπε ο Γιάννης Κατσίκας θα χρησιμοποιηθούν στη φετινή διοργάνωση η οποία προβλέπετε εντυπωσιακή.

Η προσπάθεια είναι ακόμη στην αρχή και απομένει ακόμη αρκετός δρόμος ώστε η «Κοιλάδα Σπερχειού» να αποτελέσει το κέντρο της προβολής των εξαιρετικών προϊόντων της Δυτικής Φθιώτιδας και μια έκθεση που θα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των καταναλωτών αλλά και των εμπόρων που θα ενδιαφερθούν για τα προϊόντα που παράγει αυτός ο ευλογημένος τόπος. Φέτος έγινε ένα ακόμη βήμα, αρκετοί ήταν οι παραγωγοί, οι επαγγελματίες αλλά και οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν αλλά και πολλοί εκείνοι που απουσίαζαν. Του χρόνου τέθηκε ως στόχος να είναι όλοι εκεί γιατί πράγματι, το αξίζει το τόπος και οι άνθρωποι που τον δουλεύουν. 

Φωτογραφίες: Φωτο Κλικ - Αντώνησ Βλαχογιάννης.

Περισσότερα: https://web.facebook.com/koiladasperxeiou/?pnref=story

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28102016

ΜΙΑ ΓΛΥΚΕΙΑ ΔΙΑΔΟΧΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΕΚΑ

Ο παππούς Δημήτρης Φέκας καμαρώνει τις εγγονές του και το μέλι του. 

Ο Δημήτρης Φέκας (1933) ήταν και παραμένει ένας πολύ καλός μελισσοκόμος ο οποίος είχε τις κυψέλες στα Μάρμαρα και από εκεί μέχρι τα Αργύρια και την Κολοκυθιά οι μέλισσές του συνέλεγαν το νέκταρ του δάσους και των λουλουδιών της πλούσιας ρουμελιώτικης φύσης. Όλη του τη ζωή ο Δημήτρης την πέρασε κοντά στα μελίσσια και τώρα, στο γέρμα της ζωής του τα άφησε στα εγγόνια του που τα αγαπούν όπως ο ίδιος, ο οποίος, μπορεί πλέον να μην σηκώνει τη βαριά δουλειά και την φροντίδα τους αλλά η πείρα του είναι πολύτιμη και φυσικά πιο γλυκιά καθώς απευθύνεται σε δικά του πρόσωπα. 

Τον είδαμε στο παζάρι να στέκεται μαζί με τη γυναίκα του Δήμητρα πίσω από την εγγονή του Πένη Μαγκλάρα και την ξαδέλφη της Δήμητρα να βλέπει τον κόσμο που έρχονταν για το μέλι του και με πολύ χαρά να συστήνει τα εγγόνια του που συνεχίζουν τον γλυκό αγώνα του. Σημειώνουμε επίσης ότι οι δραστηριότητες της Πένης δεν περιορίζονται στα μελίσσια αλλά  διατηρεί και το ωραίο Καφέ – Παντοπωλείο «Πριγκηπέσσα» στον Άγιο Σώστη κοντά στην Σπερχειάδα όπου ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει όλα τα είδη της ψησταριάς.

- Για όποιον θέλει να γνωρίσει το μέλι του Φέκα και τις νοστιμιές της «Πριγκηπέσσας» μπορεί να απευθυνθεί στην Πένη Μαγκλάρα στο 6970672966.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28102016

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΟΜΟΡΦΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΞΥΛΟ

Ο Κώστας Παπασταμάτης από τα Λουτρά Υπάτης που χαρήκαμε σαν τον είδαμε στην έκθεση "Κοιλάδα Σπερχειού" που λειτούργησε παράλληλα με το παζάρι της Σπερχειάδας, διαλέγει ότι παράξενο και περίεργο ξύλο πέσει στην αντίληψή του, το ξύνει, το τρίβει, το γυαλίζει και το μεταμορφώνει σε ένα χρήσιμο αντικείμενο ή σε ένα ωραίο διακοσμητικό. Τα μαζεύει από το βουνό, από την Οίτη και το ποτάμι, κέδρους και πλατάνια καθώς και δρυς και στο εργαστήριο του τους δίνει μια άλλη μορφή και χρήση και είναι πολλοί αυτοί που τους αρέσουν. Ο Κώστας φαίνεται να δυσκολεύεται με την επεξεργασία των ξύλων γιατί τα τελευταία δυο χρόνια είναι, συνεπεία ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος, υποχρεωμένος να είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά αυτή η δημιουργία είναι που τον γεμίζει χαρά και τον κάνει να μην νιώθει ανενεργός και χρήσιμος για τον εαυτό του και την περιοχή του.

- Τα αντικείμενα και τα διακοσμητικά που φτιάχνει ο Κώστας μπορεί όποιος θέλει να τα δει στο εργαστήριό του στα Λουτρά Υπάτης με ένα ραντεβού στο 6977006688.

ΑΘΗΝΑ, 27102016

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑΣ

Ανέκαθεν τα παζάρια ήταν ένα γεγονός που εκτός από την οικονομική κατάσταση κάθε περιοχής φανέρωνε και το πόσο η πόλη ή το κεφαλοχώρι που ετελούντο ήταν δημοφιλής, πράγμα που έπαιρναν αρκετά σοβαρά οι άνθρωποι των παλαιότερων εποχών και για τούτο η Σπερχειάδα δεν είχε κανένα παράπονο. Στο κέντρο των μεγάλων ιστορικών οδών της Ρούμελης που ένωναν την Αιτωλία και τη Φωκίδα με τη Θεσσαλία και τη Φθιώτιδα με την Ευρυτανία ήταν για όλους ένας αγαπημένος προορισμός για εμπορικές συναλλαγές αλλά και διασκέδαση.

Από τότε που ξεκίνησε το παζάρι της Σπερχειάδας πήγαιναν οι ντόπιοι και πουλούσαν τα προϊόντα τους και από τους εμπορευόμενους που συνέρρεαν εκεί από κάθε γωνιά της Ελλάδας αγόραζαν τα χρειώδη που δεν μπορούσαν να παράξουν ή να κατασκευάσουν οι ίδιοι ή οι συγχωριανοί . Τα προϊόντα της περιοχής, ήταν γεωργικά και κτηνοτροφικά, κυρίως καρύδια και κάστανα, όσπρια, μέλι, κρασί, τσίπουρο, τυρί, βούτυρο, μαλλί και δέρματα ενώ αυτά που αγόραζαν ήταν πάσης φύσεως εργαλεία, αντικείμενα για το σπίτι, ρούχα, παπούτσια καθώς και διάφορα είδη πολυτελείας θα λέγαμε όπως ζάχαρη, καφέ, μπαχαρικά, εσώρουχα και άλλα που δεν μπορούσαν να προμηθευτούν από τα μικρομάγαζα των χωριών τους.

Η επίσκεψη στο παζάρι της Σπερχειάδας ήταν για μέχρι πριν κάνα δυο δεκαετίες και η πιο μακρινή έξοδος ορισμένων χωριανών από τα χωριά τους ενώ για πολλούς ήταν και η αφορμή να επισκεφτούν διάφορους επαγγελματίες, όπως σιδηρουργούς, σαμαράδες, πεταλωτές, αλλά και τους γιατρούς, ακόμη και τους δικηγόρους καθώς και διάφορους συγγενείς που ζούσαν εκεί. Παράλληλα το παζάρι ήταν και η αφορμή για αρκετές διασκεδάσεις για τους μεγάλους και παιχνίδια για τα παιδιά που είχαν την τύχη να τα πάρουν μαζί τους οι γονείς τους στην Σπερχειάδα. Εκείνο όμως το οποίο έκανε ξεχωριστό ήταν οι πάμπολλες ψησταριές που ήταν φορτωμένες με ψητά, κοκορέτσια, σπληνάντερα και λουκάνικα (και σουβλάκια πλέον) και κανένας δεν έφευγε αν δεν δοκιμάζε ένα μεζεδάκι και έπινε ένα ποτηράκι μέσα σε ένα πυκνό σύννεφο κνίσας που κάλυπτε τους χώρους που γειτόνευαν με τις ψησταριές.

Έτσι περπάτησε μέχρι σήμερα το παζάρι και παρά το γεγονός ότι η ορεινή και πεδινή ενδοχώρα της Σπερχειάδας κυριολεκτικά ερημώθηκε από κόσμο και πολλά αγαθά είναι διαθέσιμα πλέον σε απόσταση αναπνοής από την πόλη μέσα σε τερατώδη σε όγκο καταστήματα ενώ κάποια άλλα φθάνουν μέχρι το πιο απομακρυσμένο σπίτι, ο κόσμος συνεχίζει να το επισκέπτεται και να αγοράζει διάφορα πράγματα ενώ και κάποιοι λίγοι ντόπιοι, επιμένουν να φέρνουν τα προϊόντα τους και δίνουν το χρώμα της παράδοσης σε ένα παζάρι που πιέζεται από παντού και κυρίως με προϊόντα και αγαθά που έχουν τη σφραγίδα της ασύδοτης παγκοσμιοποίησης.

Ο κύριος όγκος των αγαθών που απλώθηκαν αυτές τις ημέρες στο παζάρι της Σπερχειάδας ήταν οι λεγόμενες λαϊκές μόδες ή καλύτερα κάποια προϊόντα που ο καταναλωτής τα βρίσκει φθηνότερα από τα καταστήματα και αυτά ήταν κυρίως είδη ένδυσης και υπόδυσης χωρίς βέβαια να λείπουν και τα προϊόντα "μαϊμούδες" τα οποία διακινούν αλλοδαποί κυρίως, όπως σπορ παπούτσια που αρέσουν στα νέα παιδιά και τα οποία είχαν μεγάλη ζήτηση. Πολλά ήταν επίσης τα καταστήματα που πούλαγαν γυναικεία εσώρουχα, τολμηρά και σε απίστευτη ποικιλία καθώς και κάλτσες, άπειρες κάλτσες και φυσικά είδη προικός τα λεγόμενα.

Υπήρχαν όμως και πολλά καταστήματα που προσέφεραν σε καλές τιμές ρούχα και παπούτσια της δουλειάς, πράγματα που έχουν σίγουρη και σταθερή πελατεία καθώς οι άντρες προτιμούν να αγοράζουν αυτά τα πράγματα στα παζάρια και όχι στα καταστήματα και είναι αρκετές οι περιπτώσεις εμπόρων και πελατών που γνωρίζονται πολλά χρόνια, εκτιμούνται και εκτιμούνται αμοιβαία. Το ίδιο συνέβαινε και για τα καθημερινά γυναικεία ρούχα, ρόμπες, νυχτικιές καθώς και σε μεγάλη ποικιλία είδαμε και φανέλες, μάλλινες που αγαπούν ιδιαίτερα όσοι δουλεύουν στα χωράφια γιατί τις θεωρούν πολύ υγιεινές και ανθεκτικές. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα προϊόντα, ασφαλώς και υπήρχαν και άλλα ωραία πράγματα που χωρίς αυτά δεν νοείται παζάρι και φυσικά αναφέρομαι στο χαλβά Φαρσάλων και για τον οποίο δεν υπάρχει επισκέπτης που να φύγει χωρίς να τον δοκιμάσει.

Έτσι πέρασε κι εφέτος το παζάρι της Σπερχειάδας, με την κίνηση κάπως υποτονική γιατί όπως όλοι ομολογούν τα χρήματα στην τσέπη των καταναλωτών ήταν πολύ λίγα και ως εκ τούτου και η διάθεση για κατανάλωση περιορισμένη αλλά πάλι όλοι έδωσαν το παρόν τους και με τον τρόπο τους βοήθησαν έτσι ώστε του χρόνου να είναι καλύτερο – βοηθούντων βεβαίως και των οικονομικών όλης της χώρας, τη βελτίωση των οποίων όλοι ευχόμαστε να δούμε κάποια μέρα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ρεπορτάζ για το φετινό παζάρι της Σπερχειάδας θα συνεχιστεί με ειδικές και θεματικές αναρτήσεις του Ακτήμονα.  

ΑΘΗΝΑ, 27102016

ΜΙΑ ΚΟΛΟΚΥΘΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Το έχω δει σαν σπορ θα έλεγα, φέτος το σήκωμα της κολοκύθας και μπορώ άνετα να υποψιαστώ πως με πήραν είδηση και βάζουν συνέχεια μπροστά μου κολοκύθες για να δουν από καμιά γωνία, μπορεί και με κάμερα αν θα καταφέρω να τις σηκώσω...

Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο μήνα από την τεράστια στρογγυλή κολοκύθα που έχει ο Γιώργος Τσώνος μπροστά στο κρεοπωλείο και την βιτρίνα με τα υπέροχα λουκάνικα στον Άγιο Γεώργιο. Την σήκωσα, 42 κιλά και 150 γραμμάρια ήταν εκείνη και ακολούθησε μια άλλη μεγάλη και ακρόστενη στην Καρδίτσα που ζύγιζε 32 κιλά την οποία μάλιστα κατάφερα και την ανέβασα και πάνω από το κεφάλι. Χθες τρίτωσε το σήκωμα κολοκύθας με μια άσχημη και κακομεγαλωμένη που είδα μπροστά στο περίπτερο του Κώστα Μαργαρίτη με τα ωραία κηπευτικά του και ο οποίος φέτος ατύχησε με τις κολοκύθες.
Δεν ξέρουμε πόσα κιλά ήταν, υπολογίσαμε ότι μπορεί να είναι πάνω από είκοσι - τίποτα δηλαδή μπροστά στις προηγούμενες-  και με δυο κινήσεις κατάφερα και την σήκωσα πάνω από το κεφάλι μου και χάρηκα κι εγώ και χάρηκε και ο κόσμος που ήταν εκεί ένα θέαμα που σπάνια πια βλέπει, καθώς έπαψαν οι πλανόδιοι βιοπαλαστές που έκαναν, όπως ο Σαμψών κάποτε, στις πλατείες των χωριών απίστευτα πράγματα και παλληκαριές ενώ το γεγονός πρόλαβε να αποθανατίσει ο καλός φίλος Αντώνης Βλαχογιάννης.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό με τα θεάματα. Γλυκάθηκα με τις μεγάλες κολοκύθες και του χρόνου έχω προγραμματίσει να φυτέψω μια δρακογενιά από αυτές σε χωράφια που ήδη έχω αρχίσει να ετοιμάζω και να λιπαίνω καλά. Ελπίζω να καταφέρω να σπάσω τα ρεκόρ σε μέγεθος και βάρος αλλά να εξηγούμαστε από τώρα, δεν είμαι βέβαιος πως θα συνεχίσω να τις σηκώνω ψηλά όπως φέτος...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24102016

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΊΔΑ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΣΠΕΡΧΕΙΑΔΑΣ

Με τον Γιάννη Κατσίκα και την Ελπίδα στο παζάρι της Σπερχειάδας

 

Ότι η τραγουδίστρια Ελπίδα (Καραγιαννοπούλου) που τα χρόνια του '70 ακούγαμε με ενθουσιασμό στο ραδιόφωνο και οι δίσκοι της ήταν από τους πρώτους της ελληνικής ποπ που βάλαμε στα πρωτόγονα πικάπ μας ήταν και συμπατριώτισα, από τη Σπερχειάδα, ήταν κάτι που μας έκανε ιδιαίτερα περήφανους και ονειρευόμασταν να την ακούσουμε και κάποια ημέρα από κοντά. Θυμάμαι μάλιστα πως έγινε χαμός στο χωριό (Άγιο Γεώργιος) όταν το περιοδικό "Φαντάζιο" κυκλοφόρησε με αφίσσα της και εξαντλήθηκε αμέσως καθώς όλοι μας θέλαμε να το έχουμε στα δωματιά μας και με την έγκριση των γονέων και των καθηγητών που δεν έβλεπαν με καλό μάτι να μας αρέσουν κάτι άγριοι μαλλιάδες... 

Σήμερα που εκείνη η εποχή αποτελεί πλέον μια ωραία ανάμνηση και φυσικά την έχουμε δει και την ακούσει αρκετές φορές, είναι πολύ εύκολο να τη συναντήσουμε, όπως έγινε και χθες στο παζάρι, στη Σπερχειάδα, την οποία αγαπά πολύ και μένει αρκετό καιρό της.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24102016

Ο ΤΖΙΜΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΡΑΦΤΗ

Τα παζάρια δεν έχουν πόρτα να μπαίνει και να βγαίνει ο πελάτης, ούτε και δοκιμαστήριο για ρούχα διαθέτουν, αν χρειαστεί, αλλά τούτο είναι το λιγότερο για έναν έμπειρο πωλητή που κόβει το μάτι του και βεβαίως τηρεί το τυπικό της αγοραπωλησίας που τον θέλει να παίρνει επάνω του όλες τις ευθύνες (ακόμη και για το γούστο του πελάτη) για το προϊόν που διαθέτει.

Έναν τέτοιο πωλητή γνώρισα χθες στη Σπερχειάδα, τον Τζίμη Βαρθολομαίο, από την Τσαριτσάνη Λάρισας, ο οποίος με έκοψε που ετοιμαζόμουν να πατήσω το κλικ τη στιγμή που μετρούσε τη μέση ενός συμπατριώτη για να του πει τι νούμερο παντελόνι πρέπει να φορέσει και μου έδωσε κατά κάποιο τρόπο την άδεια να συνεχίσω. Ήταν μια ωραία σκηνή την οποία δεν ήθελα να χάσω και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να περάσω στην φωτογραφία και τη φιλική διάθεση που είχαν οι δυο άντρες μεταξύ τους.
Γνωρίζονταν από χρόνια μου είπε μετά ο Τζίμης για τον συντοπίτη καθώς τον έχει πελάτη πάνω από τρεις δεκαετίες στο παζάρι και είναι απ' αυτούς που το έχουν έθιμο να παίρνουν κάθε χρονιά ένα - δυο παντελόνια καθημερινά καθώς και πουκάμισα και σακάκι κάθε δυο χρόνια και τούτο αποτελεί και δείγμα πως τα ρούχα της φίρμας "Ira's" είναι εγγυημένα. Και δεν είχαν στο πάγκο τους μόνο ρούχα για καθημερινή χρήση αλλά και επίσημα και γιορτινά από την ίδια φίρμα και είναι ευχαριστημένοι από την προτίμηση που τους δείχνει ο κόσμος, όχι μόνο στο παζάρι της Σπερχειάδας αλλά και όπου αλλού γίνονται στην Ελλάδα.

Κάθησα αρκετή ώρα στον πάγκο με τα ρούχα και είδα πως αρκετοί άνδρες απ' όλες τις ηλικίες έδειχναν την προτίμησή τους για τα ρούχα που πουλούσε ο Τζίμης και οι συνεργάτες του και έφυγα με την υπόσχεση να πάω κάποια στιγμή στην Τσαρίτσανη όπου κατοικεί,να μιλήσουμε για τη θητεία του στα παζάρια, θητεία που ξεκίνησε το 1970 και μετά από τόσα χρόνια έχει τόσα να μου πει για τον παμπάλαιο αυτό εμπορικό θεσμό.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24102016

　

ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ

Καλό και ωφέλιμο απ’ όλες τις πλευρές να ασχολούμαστε με την ιστορία μας και να περπατάμε τα μονοπάτια, τις κορφές και τα ποτάμια που βάδισαν άνθρωποι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι και να αναζητούμε νέα στοιχεία και παλιά ντοκουμέντα…

Εκεί όμως που περπατάμε πρέπει να έχουμε το νου μας γιατί κι άλλοι άνθρωποι, το ίδιο μοναδικοί και σίγουρα κι αυτοί ανεπανάληπτοι κάνουν ακόμη πράγματα μας ξαφνιάζουν. Όπως ο κυρ Σπύρος Μάγαλος και η γυναίκα του Βασιλική που είδα σήμερα το πρωί να τρυγάνε μαζί με λίγους συγχωριανούς, το αμπέλι τους στη Λαζινιά της Αράχωβας Ναυπακτίας δίπλα στο δρόμο που οδηγεί στην Ευρυτανία.

Φυσικά και δεν είναι ο μόνος ο κυρ Σπύρος που έχει αναβιώσει το αμπέλι με τη ντόπια ποικιλία κοσμάδες και σιδερίτες και συνεχίζει την παράδοση που θέλει το αραχωβίτικο κρασί, «μπρούσκο και τσουχτερό» όσοι το θυμούνται αλλά στη θωριά του σήμερα εκεί στις πλαγιές της Αράχωβας είδα την ατέλειωτη σειρά των προγόνων που κάθε ένας με τον τρόπο του πάλεψαν να κρατήσουν όρθιο και ζωντανό αυτό τον τόπο και η ιδέα πως μπορεί κανένας να μην συνεχίσει μου πόνεσε την καρδιά και μου βάρυνε την ψυχή...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 24102010