Ανάμεσα
στα άλλα, εορταστικά ή μη, που κάνω αυτές τις ημέρες στο χωριό, σχίζω και ξύλα
για να μπαίνουν καλύτερα στο τζάκι και αυτό είναι μια τέχνη που ξέρω καλά καθώς
έχω ασχοληθεί με την υλοτομία από τα παιδικά μου χρόνια. Έτσι λοιπόν σήμερα,
προσπαθώντας να σκίσω με σφήνες ένα μεγάλο κομμάτι ξύλου ξερής καστανιάς, σαν
αυτό έγινε δυο κομμάτια είδα με έκπληξη πως διατάραξα την ησυχία ενός μεγάλου,
ωραίου και λαμπερού κανθάρου (από το είδος φαντάζομαι που αποδομεί το ξύλο) ο
οποίος αφού ροκάνισε ένα τούνελ μέσα στο ξύλο, έφτιαξε για τον εαυτό του ένα
καταφύγιο ή πιθανόν και χώρο επώασης των αυγών των απογόνων του. Ο κάνθαρος
μόλις βρέθηκε έτσι ξαφνικά στο φως, έμεινε για λίγο ακίνητος και μετά, σιγά -
σιγά και τελετουργικά βγήκε από το καταφύγιό του και απομακρύνθηκε αναζητώντας
άλλο ξύλο να αρχίσει να σκάβει καινούργιο τούνελ για να χωθεί μέσα,
συλλογιζόμενος ίσως πως χάρη στο σκίσιμο του ξύλου γλύτωσε από την περίπτωση να
γίνει ψητός στο τζάκι…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 26122014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου