Είμαι από τους ανθρώπους που δεν αρκούνται να γνωρίζουν την
Ελλάδα μόνο το καλοκαίρι ή την περίοδο των διακοπών και πάντα μου άρεσε, όταν
εύρισκα ευκαιρία να πηγαίνω σε κάποια μέρη με οποιοδήποτε καιρό –μου άρεσε
μάλιστα να είμαι εκεί σε εξαιρετικές καταστάσεις– και φυσικά έφευγα απ’ με
αρκετές φωτογραφίες και πολλές
σημειώσεις.
Ήταν τότε που κυκλοφορούσαν αρκετά περιοδικά και
φιλοξενούσαν τα κείμενά μου κι έτσι, είχα την άνεση να ταξιδεύω συχνά και απ’
αυτή τη δουλειά μου έμεινε ένα σπουδαίο αρχείο από τους τόπους που επισκέφτηκα και
κομμάτια του, άλλα δημοσιευμένα και άλλα αδημοσίευτα, ανακαλύπτω αυτές τις ημέρες
και μου αρέσει να τους δίνω μια ακόμη ευκαιρία ανάγνωσης στο κυρίαρχο πλέον
ΜΜΕ, το διαδίκτυο και να συμπληρώνω όσα είχαν μείνει μισά και ατελή. Δεν κρύβω
ότι απ’ αυτά διαλέγω τα καλύτερα, τα ξανακοιτάζω και τα βάζω σε μια σειρά για
να γίνουν κάποια στιγμή κάποια βιβλία και ως το τέλος του χειμώνα που έβαλα ένα
όριο στην αρχειοθέτηση ελπίζω να τα καταφέρω.
Σκάβοντας κυριολεκτικά στο αρχείο τούτες τις ημέρες, έφτασα
σε ένα κοίτασμα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’90 και βρήκα κάποιες
φωτογραφίες από ένα ταξίδι στη Μεσσηνία και το πέρασμα από το Βάσσες για να δω,
από μακριά λόγω της χιονόπτωσης το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα που μου αρέσει
πολύ και κάποιων λειψάνων της αγροτικής ζωής στην περιοχή. Από εκείνη την έξοδο
είναι και οι φωτογραφίες με την σπάνια ομολογουμένως στιγμή έχει πέσει χιόνι
και να δίνει μια άλλη ομορφιά όχι μόνο στο αξεπέραστο μνημείο αλλά και στα άλλα
ταπεινότερα που είναι γεμάτη η περιοχή.
Είχα πάει αρκετές φορές στον Επικούρειο Απόλλωνα αλλά η φορά
που τον είδα (έστω και κάτω από την τέντα) χιονισμένο μου άρεσε περισσότερο απ’
όλες και δεν τόλμησα να πάω να περπατήσω κοντά του να μη σπάσω τη σιωπή που
επέβαλε ο χειμώνας στο μνημείο.
ΑΘΗΝΑ, 29122016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου