Δεν με κατείχε, ομολογώ, σήμερα ο ενθουσιασμός των προηγούμενων χρόνων για την καθιερωμένη βόλτα στην «εορταστική» Αθήνα και βγήκα λίγο αργά το μεσημέρι· ώρα που οι περισσότερες ωραίες στιγμές της πόλης είχαν ήδη τσαλαπατηθεί από το πλήθος που αφού επί ώρες περπάτησε σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον στο λεγόμενο «εμπορικό κέντρο» χαζεύοντας και κοιτάζοντας τις βιτρίνες, άρχισε να μπαίνει στην ουρά μπροστά στα σουβλατζίδικα ενώ κάποιοι, πιο άνετοι στην τσέπη και στο ύφος, δρασκέλισαν και την πόρτα των μαγαζιών στου Ψυρρή– όπως γίνονταν και στα χρόνια της ευμάρειας.
Για να μην αδικώ όμως την ημέρα καταγγέλλοντάς την ότι δεν
είχε εικόνες, εξομολογούμαι: τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αρκετά και η
ματιά μου απέναντι στα πράγματα και δεν με ενθουσιάζουν όπως άλλοτε τα «ανθρώπινα»
ή τα «εορταστικά» στιγμιότυπα της πόλης γιατί προφανώς δεν μου λένε τίποτα.
Είναι τόσο αναμενόμενα ώστε δεν μου προκαλούν καμιά έκπληξη ενώ πάλι με
τρομάζει η συμπεριφορά του πλήθους που ποδοπατεί
όποιον τολμήσει να κάνει κάτι διαφορετικό ή στην χειρότερη περίπτωση, τον
υποχρεώνει να χορέψει μόνο στο νταούλι που ακούνε όλοι. Έτσι σήμερα περπάτησα
λίγο την πόλη, προς το Μοναστηράκι, χωρίς φωτογραφική μηχανή και με τα χέρια στις
τσέπες και το ευχαριστήθηκα που γύρισα σπίτι χωρίς εικόνες από την «εορταστική»
Αθήνα – όπως τότε που δεν κυνηγούσαμε το γεγονός να το καταγράψουμε αλλά για να
το ζήσουμε.
Για να μην μείνει όμως στεγνή από φωτογραφία τούτη η
ανάρτηση, επιστρατεύω μια από το 2012 που μου θύμισε το Facebook, που σαν σήμερα μια καταιγίδα
έγδαρε την πόλη και όσοι μούσκεψαν απλώθηκαν στον ήλιο να στεγνώσουν κι αυτό
ήταν το θέμα της ημέρας…
ΑΘΗΝΑ, 18122016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου