ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΤΑ ΒΑΡΙΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ…

Το είχα σταμπάρει από μέρες στο ράφι και είπα στον μέγιστο Γιώργο Τσάκαλο του βιβλιοπωλείου «Ναυτίλος» (Χαριλάου Τρικούπη 28, τηλ. 2103616204) να μου το κρατήσει στην άκρη μέχρι να ευκολυνθώ να το αγοράσω. Η μεγάλη στιγμή ήρθε χθες το απόγευμα που πέρασα από εκεί και έγινε δικό μου το πολύτιμο έργο του Fernand Braudel «Υλικός Πολιτισμός, Οικονομία και Καπιτάλισμός (15^ος – 18^ος αιώνας)», σε μετάφραση της Αικατερίνης Ασδραχά, έκδοση του Μορφωτικού Ιδρύματος της Αγροτικής Τράπεζας, 1995. Τη χαρά δεν μοιράστηκα με τον καλό φίλο και συνάδελφο Βασίλη Καλαμαρά, τον οποίο μετά τη ζημιά που έπαθε κι αυτός με την «Ελευθεροτυπία» τον είδα αισιόδοξο!

Το ογκώδες έργο χωρίζεται σε δυο τόμους και έχει σύνολο 1534 σελίδες με μικρό γράμμα και πυκνό διάστιχο και το οποίο θέλω να διαβάσω μια πρώτη φορά σε μια δόση και συνέχεια και κατόπιν αν ανατρέχω σε αυτό όπου μου χρειάζεται. Κάτι τέτοιο ασφαλώς θέλει το χρόνο του και οπωσδήποτε μια απομάκρυνση από τα ποικίλα εγκόσμια, άλλα σοβαρά και άλλα της καθημερινότητας και γι’ αυτό βάζω μέρα νύχτα μπροστά να τελειώσω ότι εκκρεμότητες έχω μέσα στις επόμενες εβδομάδες και να πάω μετά σε μέρος απόμακρο και δροσερό να το διαβάσω – 50 σελίδες την ημέρα υπολογίζω. Με αυτή την ιδέα λοιπόν σας ανακοινώνω από τώρα πως ο Ακτήμων αποσύρεται από την πρώτη Ιουλίου για ένα μήνα για διάβασμα και η σελίδα θα εμφανίζεται, για να μην ξεχαστούμε, με παλιές δημοσιεύσεις μέχρι να αρχίσω πάλι καινούργιες οι οποίες σίγουρα θα επηρεαστούν από την ανάγνωση του Braudel!

ΥΓ. Ευχαριστούμε τον Γιώργο Τσάκαλο που μας επιφυλάσσει τέτοιες εκπλήξεις στο βιβλιοπωλείο του καθώς και την Γαρυφαλιά που της διακόψαμε την αναζήτηση βιβλίων εκείνη τη στιγμή να μας φωτογραφίσει. 

ΑΘΗΝΑ, 31052017

ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ…

Είναι που είναι ολόκληρη η πόλη ένας απέραντος μαυροπίνακας, με λογής - λογής γκράφιτι και άπειρες μουντζούρες, έρχεται και ο άνθρωπος που οχύρωσε το οικόπεδο με το ερείπιο σε έναν θλιβερό παράδρομο της Αχαρνών με ένα τείχος από σίτες και αποτελειώνει όποιον έχει την αυταπάτη ότι οι περισσότεροι σε αυτόν τον τόπο γνωρίζουμε στοιχειωδώς και γράφουμε ορθώς την ελληνικήν. 

Και μη πάει ο νους σας ότι στην περιοχή που αναφέρομαι σχολιάζω την επικράτηση των ασιατικών γλωσσών, πράγμα που φαίνεται και από τις πινακίδες των καταστημάτων αλλά να, οι τελευταίοι συμπατριώτες που επιμένουν να ζουν εκεί, ούτε το Δημοτικό σχολείο δεν έχουν βγάλει και επομένως, τι μας κόφτει που ο ιδιώτης έγινε ΗΔΗΟΤΗΣ; 

ΑΘΗΝΑ, 30052017

ΟΙ ΑΜΟΡΓΙΝΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΙΝΑΡΟ

Η Κίναρος και τα Λέβιθα είναι δυο μικρά νησιά στο μέσο ακριβώς του Αιγαίου, ανάμεσα στην Αμοργό και την Κάλυμνο και η επικοινωνία τους με αυτά είναι δύσκολη καθώς η θάλασσα σε αυτά τα μέρη σπάνια είναι ήσυχη. Την Κίναρο είχα επισκεφθεί πριν από οκτώ χρόνια με φίλους από την Αμοργό που πήγαν να κάνουν λειτουργία στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και τότε γνώρισα το ζευγάρι της Ειρήνης Θηραίου και του Μικέ Κατσοτούρχη τους μοναδικούς τότε κατοίκους του απόμακρου νησιού. 

Η Κίναρος έγινε γνωστή στο Πανελλήνιο πέρσι τον Φλεβάρη για μια άτυχη στιγμή με την πτώση ενός ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού μας και τον θάνατο τριών αξιωματικών, του ανθυποπλοίαρχου Τουλίτση Αναστάσιου (κυβερνήτης), Πανανά Κωνσταντίνο (συγκυβερνήτη) και του μηχανικού, ανθυπασπιστή Ευαγγέλου Ελευθέριο. Από τότε πολλαπλασιάστηκαν και οι επισκέψεις στην Κίναρο καθώς και οι αναφορές σε αυτή. Τον άλλο καιρό στο λιμανάκι του νησιού δένει κάθε εβδομάδα εκτελώντας χρέη ταχυδρομείου το πλοιάριο του «Παναγία Χοζοβιώτισα» ο Κωνσταντής Χάλαρης με το γιo του Αντώνη.

Την Κίναρο που έχουν στην καρδιά τους και προσέχουν οι Αμοργιανοί γιατί Αμοργιανοί ήταν και οι άνθρωποι που έζησαν σε αυτό το νησί όλα τα χρόνια επισκέφτηκαν το περασμένο Σάββατο με την «Παναγία Χοζοβιώτισα» είκοσι και πλέον άτομα για να φτιάξουν ιστό και να κρεμάσουν τη ελληνική και την βυζαντινή σημαία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου και το λιτό μνημείο στη μνήμη των τριών αξιωματικών.

Την πρωτοβουλία είχε ο Πολιτιστικός Σύλλογος «ΣΗΜΩΝΙΔΗΣ» ο οποίος ανέλαβε και τα έξοδα για την κατασκευή του ιστού και την αγορά των σημαιών και στην εκδρομή στην Κίναρο συμμετείχαν πολλοί Αμοργινοί από τη Χώρα αλλά και άλλα μέρη του νησιού καθώς και ο παπα Γιάννης Νομικός, εφημέριος της Κάτω Μεριάς ο οποίος έψαλε και το τρισάγιο. Στεφάνια κατέθεσαν ο πρόεδρος του «ΣΗΜΩΝΙΔΗ» Περικλής Γρίσπος και εκ μέρους του Δήμου Αμοργού ο Λευτέρης Συνοδινός και η Ειρήνη Θηραίου η οποία συνεχίζει μετά τον θάνατο του άντρα της Μικέ να μένει στην Κίναρο όπου πηγαίνει για ένα μεγάλο μέρος του χρόνου ο γιός της Γιώργος για να της κάνει συντροφιά και να τη βοηθά στις δουλειές.

Για την επόμενη επίσκεψη στην Κίναρο, οι Αμοργίνοι σκέφτονται να ασχοληθούν και να κατασκευάσουν ένα ωραίο καμπαναριό δίπλα στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου όπου θα τοποθετηθούν οι δυο καμπάνες, πράγμα που απαιτεί και μεγαλύτερη κινητοποίηση καθώς η μεταφορά των υλικών που θα χρειαστούν δεν είναι εύκολη.

https://web.facebook.com/xalarapsaras/videos/pcb.1335734833184681/1335722933185871/?type=3&theater

Το βίντεο με την κατάθεση στεφανιού από την Ειρήνη Θηραίου.

ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα στο Facebook  του Πολιτιστικού Συλλόγου "Σημωνίδης" και οι πληροφορίες από την Ιωάννα Πάσσαρη που συμμετείχε στην εκδρομή. Τους ευχαριστώ και υπόσχομαι την επόμενη φορά να είμαι μαζί τους.

ΑΘΗΝΑ, 29052017

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ ΤΟΠΟ

Σκιάχτρων μονομαχία, σε φρεσκοκαλλιεργημένο χωράφι στο Φορτώσι -συνοικισμό της Δέσης Τρικάλων- που κανείς, εκτός ελαχίστων ρομαντικών ή ρεαλιστών τεχνοκρατών θέλει να πιστεύει πως υπάρχει. Η μοναδική επιζώσα παλαιά Κοινότητα Συνελλήνων, αφού πληρώθηκε, άρα και δέχθηκε να παραδώσει τη γη των προγόνων της στην ανάπτυξη του φράγματος της Μεσοχώρας, επιμένει ως την ημέρα που τα νερά θα πλημμυρίσουν τον Τόπο να την καλλιεργεί. Στον καταδικασμένο Τόπο, όλα μια ημέρα θα πνιγούν, κανείς σε λίγα χρόνια δεν θα θυμάται τους ανθρώπους, πόσο μάλιστα τα σκιάχτρα που μονομαχούσαν στον κήπο με τις πατάτες...

[ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ, "ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ" - 03/06/2000]

Η ΒΡΟΧΗ ΣΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΩΡΑΙΑ

Η βροχή που πέφτει από τη νύχτα στις περισσότερες περιοχές της χώρας δεν πτόησε τους φίλους από τον ΕΟΣ Καρδίτσας να ξεκινήσουν να περπατήσουν και να εγκαινιάσουν σήμερα το μονοπάτι Αγ. Νικόλαος Βλασίου - κορυφή Καζάρμα (Ζυγουρολίβαδο (1977μ.) - Εννέα Βρύσες - πέτρινο γεφύρι Καμάρας – Ανθοχώρι. Με τη διαφορά όμως ότι λόγω της βροχής και της ομίχλης που έχει σκεπάσει σήμερα τα Άγραφα θα παραλείψουν την ανάβαση στην κορυφή της Καζάρμας και τις 9 βρύσες και θα περιοριστούν μόνο στην προσεκτική κατάβαση από τον Άγιο Νικόλαο Αργιθέας ως το Ανθοχώρι. Η ωραία αυτή διαδρομή η οποία υπό βροχή μπορεί να δημιουργεί κάποιες δυσκολίες θα είναι οπωσδήποτε πιο ενδιαφέρουσα και θα έχει ιδιαίτερες εκπλήξεις, θα διαρκέσει περί τις πέντε ώρες και όταν φτάσουν με το καλό το απόγευμα στο Ανθοχώρι, και στεγνώσουν γιορτάσουν την επιτυχία ενός σπουδαίου έργου για το οποίο μόχθησαν πολύ καιρό τώρα για να το επιτελέσουν. 

ΑΘΗΝΑ, 28052017

ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑ

Πέρσι σαν σήμερα είχαμε πάει με τον Δημήτρη Παπαδιά και τον Θανάση Πλούμπη, φίλοι καλοί και οι δυο, να χαρούμε μαζί με τους φίλους από τη Στεφανιάδα το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στο Αετοχώρι (Μαρκελέσι) και μετά δεν παραλείψαμε να σταθούμε λίγο και να απολαύσουμε την εκπληκτική ομορφιά της λίμνης Στεφανιάδας. 

Πρόκειται για τη νεώτερη και βαθύτερη λίμνη της Ελλάδας στην αγκαλιά των βουνών της Αργιθέας η οποία έχει επιφάνεια 173 στρέμματα και βάθος πάνω από 154 μέτρα και δημιουργήθηκε όταν το 1963 κύλησε μια πλαγιά από το βουνό και έφραξε τον μικρό ποταμό Στεφανιώτη.

Προς ανάμνηση αυτής της ωραίας στιγμής αλλά και να σας προκαλέσω να την επισκεφθείτε κάποια στιγμή όλοι σας δημοσιεύω σήμερα λίγες φωτογραφίες που τραβήξαμε πέρσι.Όπως και να έχει όμως, αν δεν την δει κανείς από κοντά και την περπατήσει στις όχθες της, ειλικρινά δεν γεμίζει η ψυχή του ομορφιά…

Ο Θανάσης Πλούμπης στη λίμνη Στεφανιάδα.

ΑΘΗΝΑ, 28052017

ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΠΑΤΣΕΣ

Έγραψα το πρωί ένα σημείωμα που άκρες μέσες περιέγραφα το κομμάτι ενός έργου που έχει να κάνει με την ύπαιθρο χώρα και κυρίως με αυτό που λέμε επάρκεια ή καλύτερα τον αγώνα για την επάρκεια αγαθών σε ένα παραδοσιακό νοικοκυριό της ορεινής Ελλάδας και ανέφερα, ότι ασχολήθηκα ο ίδιος για δυο χρόνια με τα αγροτικά κυρίως για να έχω – γιατί πέρασαν αρκετά χρόνια που ήταν μια μένα καθημερινή υποχρέωση- μια σωστή εμπειρία.

Γι’ αυτά, με τη μορφή ανακοινώσεων έχω γράψει αρκετά στο παρελθόν και δεν θα τα επαναλάβω πριν μπουν στη βάσανο των τελικών κειμένων. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ λίγο, μετά από την ωραία πρόκληση που μου έκανε ο καλός φίλος Δημήτρης Παπαδιάς σήμερα το πρωί με μια φωτογραφία από μια ωραία έξοδό μας στα βουνά της Πρασιάς πριν από λίγα χρόνια που με δείχνει να σηκώνω ένα δεμάτι μπάτσες που είχε κόψει ο Δημήτρης Κριτσιάνης για να τις βάλει στο παχνί του κοπαδιού του.  

Ναι μπάτσες, (κλαδιά ελάτου για όσους αγνοούν το πράγμα ή το έχουν ξεχάσει) που με αυτές έτρεφαν τα γίδια αργά την άνοιξη και πριν ανοίξουν τα κλαριά και βρουν τα πράματα κάτι να βάλουν στο στόμα τους. Αυτές ήταν το καταφύγιο του μικροκτηνοτρόφου στην ορεινή Ελλάδα και εξαιτίας τους πολλές φορές έρχονταν αντιμέτωπος με τον δασικό της περιοχής ο οποίος ήταν εντεταλμένος να προστατεύει το δάσος από τους ακτήμονες και καθόλου σπάνια τους έστελνε στο κοντινό δικαστήριο να πληρώσουν τη ζημιά.

Αυτό το πράγμα ήταν και η κυριότερη αιτία για την εγκατάλειψη της αιγοτροφίας από τους πληθυσμούς της ορεινής Ελλάδας και την μαζική εσωτερική μετανάστευσή τους που εκδηλώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στους κάμπους και στις πόλεις της Βοιωτίας και της Φθιώτιδας όπου αναπτύσσονταν οι βιομηχανίες της εποχής και ήθελαν χέρια ανειδίκευτων εργατών για να είναι και πιο φθηνά τα μεροκάματα που πλήρωναν.

 Έτσι χέρια που ήξεραν μόνο να σκάβουν, να θερίζουν, να κόβουν μπάτσες και κλαριά κλήθηκαν από την ανάγκη να μάθουν να δουλεύουν διάφορα εργαλεία και να χειρίζονται μηχανές και κατά γενική εκτίμηση, πρόκοψαν και συνταξιούχοι πλέον αποτελούν και τους κύριους αφηγητές μου για το έργο που προανέφερα. Χαίρομαι πολύ να τους συναντώ και να μιλάμε και για τα χρόνια που έζησαν στα βουνά αλλά και για τα χρόνια που πέρασαν στα εργοστάσια. Σε αυτών των ανθρώπων τις αφηγήσεις στηρίζεται όλο το έργο και χάρη στην καλή τους διάθεση, προχωράμε ικανοποιητικά και σύντομα θα το χαρείτε κι εσείς! 

ΑΘΗΝΑ, 27052017

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΧΑΜΕΝΗ

Ξεκίνησα πρόπερσι να «αναστήσω» τα πατρογονικά χωράφια στο χωριό· να τα προλάβω να μην γίνουν δάσος γιατί είχαν περάσει σχεδόν δυο δεκαετίες αφότου λόγω αδυναμίας οι γονείς μου δεν μπορούσαν να τα φροντίζουν και να εκτιμήσω τις δυνατότητες που μπορεί να έχουν αυτά να αποδώσουν πάλι αγαθά για την επαρκή συντήρηση μιας οικογένειας σε ένα ορεινό χωριό.

 Ένας λόγος που έκανα αυτή την απόπειρα, ήταν μαζί με την προσπάθεια για την ανάσταση να κρατήσω μια σειρά σημειώσεων για το πώς μπορεί σήμερα ένα αγροτικό νοικοκυριό της δεκαετίας του ’50 να είναι αυτάρκες σε βασικά είδη διατροφής. Δεν την έχω ζήσει ενεργά αυτή τη δεκαετία αλλά ο απόηχός της ήταν πολύ νωπός και οι πρωταγωνιστές της είχαν ακόμη πολύ χρόνο μπροστά τους να διανύσουν ενώ είναι οι ίδιοι που αργότερα, στα ώριμά τους χρόνια, είδαν το είδος που καλούμε νοικοκύρη να σβήνει μαζί με την ελληνική ύπαιθρο και τα έργα τους να αποσαθρώνονται από την δυναμική των νέων καιρών. Επίσης, παράλληλα με αυτό το έργο ήθελα να τιμήσω τους τελευταίους νοικοκυραίους της Ελλάδας και να κρατήσω ως παρακαταθήκη τον τρόπο με τον οποίο ανέστησαν την Ελλάδα μετά από την τραγική δεκαετία 1940 – 1950 και η γενιά τους την κράτησε, όσο μπορούσε όρθια.

Το τι κατάφερα εγώ με τα χωράφια στο χωριό, είναι μια σειρά αποτυχιών ομολογώ που έχουν να κάνουν με ένα σωρό πράγματα τα οποία ναι μεν ήξερα πως θα αντιμετωπίσω αλλά δεν είχα υπολογίσει σωστά τη δυναμική τους και κυρίως την υποβάθμισή τους μέσα στα προηγούμενα χρόνια. Τα κυριότερα, και στα οποία απλά παραθέτω χωρίς σχολιασμό, πράγμα που θα ακολουθήσει ως σκιά των γεγονότων στο έργο είναι: Η έλλειψη της οικογένειας ή συντρόφου που να μοιράζεσαι έστω ένα κρεβάτι, η απουσία της γειτονιάς έστω και με ένα γείτονα που δεν αλλάζεις ούτε καλημέρα και τέλος η ύπαρξη μιας κοινότητας η οποία να μπορεί, στοιχειωδώς να λέγεται χωριό.

Οι σημειώσεις αυτής της περιόδου, οι οποίες προήλθαν από τις προσωπικές εμπειρίες στα χωράφια, στο δάσος, στο βουνό και κυρίως στη διαλυμένη κοινότητα, τις πληροφορίες από άντλησα από τη μάνα μου και τους συγχωριανούς μου συμπληρώθηκαν με ποικίλα στοιχεία που συγκέντρωσα από ηλικιωμένους ανθρώπους πολλών χωριών στην Φθιώτιδα, την Ευρυτανία και κυρίως την Καρδίτσα και σιγά – σιγά θα γίνουν ένα βιβλίο που μπορεί να μην αποτελέσει «εγχειρίδιο επιβίωσης» ή «οδηγός επιστροφής στο χωριό», όπως πολλοί νομίζουν αλλά σίγουρα θα αποτελεί φόρο τιμής στους τελευταίους νοικοκυραίους και την ηρωική από πολλές πλευρές πρώτη μεταπολεμική γενιά! 

ΑΘΗΝΑ, 27052017

ΟΙ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΕΤΕΙΟ

Καλά, μπήκαμε στην 6η επέτειο από την κατάληψη του Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους» και δεν βλέπω καμιά κίνηση που να μας θυμίζει τι έγινε τότε, ποιοι κέρδισαν και ποιοι έχασαν, ποιοι πήραν θέσεις και ποιοι έκατσαν σε καρέκλες. Νομίζω πως όλοι θέλουν να ξεχάσουν, κάθε ένας για τους δικούς του λόγους γιατί η περίπτωση «βρωμάει» και πολλοί θέλουν να μην δίνουν αφορμές, ιδιαίτερα από τους πρωταγωνιστές της Κάτω Πλατείας και τους έρωτες που ανέπτυξαν τότε με τους άλλους, της Πάνω Πλατείας και οι οποίοι όπως είδαμε ολοκληρώθηκαν μπροστά στην κάλπη.

Ο Ακτήμων ήταν εκεί, σχεδόν όλες τις νύχτες και υπάρχουν πάμπολλες σημειώσεις και δημοσιεύματα στο αρχείο και από το οποίο αρχίζει από σήμερα να μας θυμίζει εκείνο το καλοκαίρι που ενώ όλος ο κόσμος περίμενε κάτι σημαντικό να γίνει, διαπίστωσε τα χρόνια που ακολούθησαν πως μετά από το χειρότερο, ακολουθούν καμαρωτά τα χειρότερα!

ΑΘΗΝΑ, 26052017

ΕΝΑ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟ ΔΡΑΜΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Έτυχε πριν από πέντε χρόνια να είμαι τέτοιες ημέρες στην Αμοργό όπου συνέλεγα τα τελευταία στοιχεία για το βιβλίο που έφτιαξα για τον Ασφοντυλίτη και ο καιρός ήταν βροχερός, όπως αυτός που ζούμε φέτος. Εξαιτίας της βροχής μάλιστα, το μικρό πανηγυράκι που γίνεται στον Ασφοντυλίτη έγινε στο πανηγυρόσπιτο της εκκλησίας της Ανάληψης στον Ποταμό και περάσαμε πολύ ωραία.

Έτσι έμεινα στον Όρμο περιμένοντας να πέσει το σκοτάδι στο λιμάνι κουβεντιάζοντας με τους φίλους και από εκεί είδαμε ξαφνικά στον αιθέρα να περνάνε δυο μαύρα σύννεφα που έμοιαζαν να κυνηγάει το ένα το άλλο. Το μπροστινό έμοιαζε με ένα πλάσμα που έτρεχε τρομαγμένο, σαν καρικατούρα ανθρώπου ήταν με τα ρούχα του να ανεμίζουν πίσω του και να το ακολουθεί ένα άλλο που έμοιαζε με μέγα θηρίο, αλόκοτο λιοντάρι ή άλλο μυθικό πλάσμα έτοιμο να τον αρπάξει και να τον κατασπαράξει. Η τρομερή σκηνή στον ουρανό δεν κράτησε πάνω από μισό λεπτό, φύσηξε αέρας εκεί ψηλά και την διέλυσε κι έτσι μείναμε χωρίς να γνωρίζουμε τη συνέχεια ενός δράματος ανάμεσα σε δυο σύννεφα!  

ΑΘΗΝΑ, 25052017

TA ΒΑΛΤΟΝΕΡΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟ!

Φωτογραφία από την σελίδα της ομάδας που δείχνει πως περνάνε με τα τζιπ από τα βαλτονέρια 

μιας άλλης περιοχής χωρίς να τους νοιάζει τίποτα άλλο από τη διασκέδασή τους.

Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι σε άτομα και ομάδες που κάνουν κάτι που τους αρέσει· εκτός κι αυτό κάνει κακό στους άλλους, προσβάλλει τους αδύναμους και ποδοπατεί κάποια πράγματα και αρχές που πρέπει να ισχύουν για όλους μας ώστε να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε στον κόσμο μαζί με κάποια άλλα είδη που θέλουν την προστασία μας.

Ο λόγος για μια δημόσια πρόσκληση από μια ομάδα οδηγών ειδικών αυτοκινήτων (τετρακίνητων τζιπ για να είμαστε πιο σαφείς για την διάσχιση το Σαββατοκύριακο των αλπικών οροπεδίων της Μουσουνίτσας, της Σαράνταινας και των Κοκκαλίων, από τα Βαρδούσια ως τις Ράχες Τυμφρηστού πράγμα που σημαίνει, το ανελέητο τσαλαπάτημα από τα λάστιχα των θηριωδών αυτοκινήτων των λιβαδιών με ότι συνέπειες έχει αυτή η «εναλλακτική διασκέδαση» για την ευαίσθητη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής και την ρύπανσή της από διάφορα υλικά. Τούτο, αν και απαγορεύεται αυστηρά, είναι κάτι που γίνεται συχνά καθώς λογής – λογής οδηγοί, ντόπιοι και ξένοι αρέσκονται να κινούνται και να κάνουν επιδείξεις ικανοτήτων τους καθώς και των δυνατοτήτων των αυτοκινήτων τους εκεί χωρίς να τους ενδιαφέρει σε τι κατάσταση αφήνουν πίσω τους τα λιβάδια.

Το πιο ενδιαφέρον όμως αυτής της πρόσκλησης, είναι η αναφορά στο «πέρασμα από τα βαλτονέρια της περιοχής» Κεδρόραχη πράγμα που όπως γράφουν «αποτελεί θέαμα μοναδικό»!  Για τους μη γνωρίζοντες τι σημαίνει βαλτονέρια, σημειώνουμε πως είναι διάφορες φυσικές λεκάνες του οροπεδίου όπου στραγγίζουν τα νερά από τις πλαγιές και εμπλουτίζονται από τα νερά της βροχής και στα οποία ενδημούν διάφορα είδη απαραίτητα για το λεπτό ορεινό οικοσύστημα, όπως πουλιά, βατράχια, ερπετά, έντομα και στα οποία βρίσκουν νερό και πίνουν και τροφή άλλα ανώτερα είδη καθώς και τα κοπάδια των κτηνοτρόφων που βρίσκονται στην περιοχή. Σημειώνουμε επίσης πως το νερό σε αυτό το οροπέδιο είναι λίγο και καθώς προχωρεί το καλοκαίρι γίνεται λιγότερο και τα «βαλτονέρια», όπως τα αποκαλούν οι προκλητικοί ιππότες των τετρακίνητων τζιπ και φυσιολάτρες των πολλών κυβικών, είναι το καταφύγιο για την επιβίωση όλων των ειδών.

Η ανακοίνωση της ομάδας μαζί με μια παρατήρησή μου η οποία φαίνεται

 πως ενόχλησε και για τούτο αφαιρέθηκε από τον διαχειριστή της…

Αυτά λοιπόν τα «βαλτονέρια» προσκαλούν δημόσια και προκλητικά να απολαύσουν (να τα τσαλαπατήσουν δηλαδή και να τα διαλύσουν) οι εραστές της «εναλλακτικής διασκέδασης» και είναι βέβαιοι, πως δεν θα βρεθεί κανένας να τους εμποδίσει – στην περίπτωση αρμόδια είναι τα Δασαρχεία της Σπερχειάδας και του Καρπενησίου καθώς και οι τοπικές αστυνομικές αρχές που πρέπει να προστατεύσουν, ως ορίζει ο νόμος και επιβάλλει ο σεβασμός στη λειτουργία της φύσης και τα ορεινά λιβάδια και τα «βαλτονέρια»!   

ΥΓ. Κάτι ανάλογο έγινε και το χειμώνα στην παγωμένη λίμνη του Καλλιδρόμου και η καταστροφή της από μια ομάδα τέτοιων οδηγών και το θέμα έφτασε στη δικαιοσύνη. 

ΑΘΗΝΑ, 25052017

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΕΙΤΕ ΣΤ’ ΑΓΡΑΦΑ!

Κυκλοφοριακές κατευθύνσεις για πεζοπόρους στα Άγραφα!  Οι φίλοι στον ΕΟΣ Καρδίτσας δουλεύουν αρκετά εδώ και χρόνια στην ανάδειξη και διάδοση του φυσικού κάλος των Αγράφων αλλά και όλης της Καρδίτσας, και ήρθε η στιγμή της ηθικής δικαίωσης: Την Κυριακή 28 Μαΐου εγκαινιάζουν το μονοπάτι Αγ. Νικόλαος Βλασίου - κορυφή Καζάρμα (Ζυγουρολίβαδο (1977μ.) - Εννέα Βρύσες - πέτρινο γεφύρι Καμάρας – Ανθοχώρι.

Σήμερα Τετάρτη έπεσαν οι τελευταίες πινελιές με εργασίες σε σημεία της διαδρομής. Για να φτάσει ένα μονοπάτι να διέρχεται με ασφάλεια από κόσμο απαιτούνται δεκάδες ως εκατοντάδες ώρες εθελοντικής εργασίας. Η αξιοποίηση της τεχνολογίας και της πληροφορίας από τους κατοίκους της κάθε περιοχής και η διάθεση των μελών και φίλων του συλλόγου μας γεμίζουν περισσή χαρά σε κάθε τους εκδήλωση και τα αποτελέσματα είναι ορατά σε όλο το Νομό. Χωριουδάκια καταλαμβάνονται τα Σαββατοκύριακα με φίλους τις πεζοπορίας από διάφορα μέρη της χώρας, αλλά και τη μακρινή Κρήτη και τη Κύπρο. Λουτρά Σμοκόβου, Καστανιά, Ραχούλα, Ανθοχώρι, Πετρίλια, Πευκόφυτο, Μουζάκι, Αμάραντος Νεράιδα, Καροπλέσι, Ανθηρό, Μολόχα, Μούχα, Νεοχώρι,Φυλακτή, Μοσχάτο, Ανάβρα, κ αλ, δέχθηκαν φιλικές επιθέσεις πεζοπόρων και έφυγαν με τις καλλίτερες αναμνήσεις.

Το μονοπάτι που θα περπατήσουν την Κυριακή στ’ ΄Άγραφα οι φίλοι από το ΕΟΣΚ είναι το πιο όμορφο, ίσως, μονοπάτι των Αγράφων. Αλπικό τοπίο, παλιό καλντερίμι, οξιές, έλατα, παλιά πέτρινα γφύρια, φαράγγι, καταρράκτες θα μας συντροφεύουν στην πορεία μας.

Θα ξεκινήσουν από το διάσελο του Αγίου Νικολάου σε δυο ομάδες, με τη μία να ανεβαίνει στην κορυφή Καζάρμα στα 1977 μέτρα, όπου υπάρχει και το παλιό πυροφυλάκιο, να κατεβαίνει στις Εννιά Βρύσες να συναντάει την άλλη ομάδα που έρχεται από το παλιό μονοπάτι, και σε αρκετά σημεία καλοδιατηρημένο καλντερίμι, να περνά από την ιστορική Καμάρα και μετά ακολουθώντας το πανέμορφο φαράγγι του Ανθοχωρίτη, να καταλήγει στον ανακαινισμένο παλιό νερόμυλο λίγο έξω από το Ανθοχώρι, όπου θα γίνει μια μικρή τελετή εγκαινίασης της σήμανσης του μονοπατιού. Είναι μια διαδρομή που καθάρισε και σηματοδότησε ο ΕΟΣΚ με την υλική συνδρομή του Δήμου Μουζακίου.

Η μετακίνηση θα γίνει με λεωφορείο και για δηλώσεις συμμετοχής στα τηλέφωνα 6972149929 και 6979833766

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΟΣΚ, 24052017

ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ ΔΥΟ ΑΚΡΙΔΩΝ ΣΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ

Σίγουρα υπήρχαν και άλλα μέρη που θα μπορούσαν να απολαύσουν το ζευγάρωμά τους οι δυο ακρίδες αλλά τούτες προτίμησαν να το κάνουν ανάμεσα στα αγκάθια του κάκτου. 

Πιθανόν να μην ξέρουν τι είναι ή να τα αψηφούν γιατί το δέρμα τους μοιάζει σαν ελαφρά πανοπλία που τις καλύπτει. Ενδεχομένως πάλι, γνωρίζουν ότι τα αγκάθια είναι σύμμαχός τους και τις προστατεύουν από τίποτα πουλιά ή σαύρες που δεν καταλαβαίνουν από τέτοιες τρυφερότητες και θα είναι τυχερά που θα βγάλουν με ένα τσίμπημα δυο ακρίδες στο στόμα. Κανείς δεν ξέρει και ούτε πρόκειται να μάθει γιατί αυτές οι ακρίδες ζευγαρώνουν μέσα στα αγκάθια αλλά η περίπτωσή τους μπορεί να οδηγήσει σε σκέψεις του τύπου: τίποτα δεν είναι ικανό να μας εμποδίσει αλλά καλού – κακού ξεκρεμάμε και έχουμε πρόχειρη την πανοπλία γιατί κανείς δεν ξέρει τι μας περιμένει…

ΑΘΗΝΑ, 23052017

ΟΙ ΧΕΡΣΑΙΕΣ ΧΕΛΩΝΕΣ ΔΕΝ ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ…

Πολύ λίγα γνωρίζω για την ερωτική ζωή των χερσαίων χελωνών και αυτά περισσότερο από πείρας καθώς όλα τα χρόνια μου, μέχρι τότε που πήγα στο στρατό και λίγους μήνες μετά έζησα στα χωράφια, τις εξοχές και τα δάση του χωριού μου. Όλοι καταλαβαίναμε τότε πως ήταν η περίοδος αναπαραγωγής από τους πνιχτά σκουξίματα που ακούγονταν μέσα στα χόρτα και από τις χτυπήματα των κελυφών τους , ιδιαίτερα όταν η θηλυκή βαριά χελώνα δεν είχε τις ίδιες διαθέσεις με την αρσενική και προσπαθούσε να αποφύγει τη επαφή. Τότε πραγματικά αυτή γίνονταν λαγός και έτρεχε με πολλαπλάσια ταχύτητα από το κανονικό, αλλά η αρσενική, η οποία είναι πάντα στο μισό σχεδόν μέγεθος από τη θηλυκή και οπωσδήποτε περισσότερο ευέλικτη, δύσκολα κατάφερνε να σκαρφαλώσει πάνω, συνεχώς γλιστρούσε κι έτσι προκαλούνταν οι ξηροί θόρυβοι από τη σύγκρουση των δυο κελυφών.

Η στιγμή δε που θα μπορούσε να γίνει κάτι, ήταν μόνο αν η θηλυκή έβρισκε ένα εμπόδιο που δεν μπορούσε να περάσει κι έτσι παγιδευμένη ήταν εύκολο στη αρσενική να επιτελέσει το έργο της. Το κακό ήταν που ενώ ξέραμε πως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, όσες φορές προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε την αρσενική, κρατώντας με τα πόδια μας τη θηλυκή ή την καθηλώναμε με ένα ξύλο, χώνονταν και οι δυο στο καβούκι τους και σταματούσαν κάθε δραστηριότητα γιατί φαίνεται δεν ήθελαν θεατές σε αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές τους. Το ίδιο είχε ξεκινήσει να κάνουν και χθες το μεσημέρι οι δυο χελώνες, αλλά παραλίγο να γίνουν αλοιφή πριν κάνουν τίποτα γιατί η θηλυκή που πάντα προπορεύεται μπήκε χωρίς να νοιάζεται καθόλου για τα αυτοκίνητα στο δημόσιο δρόμο λίγο πριν από το χωριό. 

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 23052017

ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΡΑΧΤΗΣ ΑΠΟ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ

Η οδός Λεμεσού είναι μια μικρή οδός που τέμνεται από την Αχαρνών κοντά στον Άγιο Νικόλαο, αρχίζει  από τις γραμμές του Ηλεκτρικού και σβήνει στην Σταυροπούλου πριν από την πλατεία Αμερικής και είναι ένας τυπικός δρόμος, όπως όλοι στην περιοχή και στην οποία κατοικώ εδώ και λίγο καιρό μετά από 30 χρόνια διαμονής στα Εξάρχεια.

Θα ήμασταν άδικοι όμως αν λέγαμε πως είναι σαν όλες τις άλλες οδούς των Πατησίων· έχουν κάτι που τους ξεχωρίζει από τους άλλους, στο Παγκράτι ή τους Αμπελοκήπους και το οποίο δεν είναι του παρόντος να το αναζητήσουμε. Το πιο ωραίο της κομμάτι, είναι ο παιδικός σταθμός στη γωνία με την Μιχαήλ Βόδα που στεγάζεται σε ένα καινούργιο κτίριο και έχει και αυλή που παίζουν τα παιδιά και ζωντανεύουν την ημέρα στη γειτονιά.

Εκείνο όμως που την ομορφαίνει πολύ και κάνει τους περαστικούς να σηκώνουν ψηλά το κεφάλι είναι η μεγάλη βουκαμβίλια που είναι ριζωμένη στα θεμέλια ενός ιδιαίτερα όμορφου σπιτιού και φαίνεται από την Αχαρνών. Η βουκαμβίλια της Λεμεσού, μια από τις μεγαλύτερες στην πόλη νομίζω, αφού ανέβει τους δυο ορόφους ως την ταράτσα, ρίχνει από εκεί σαν καταρράκτης τα ανθισμένα κλαδιά της στον δρόμο και τον ομορφαίνει όσο καιρό είναι αυτή ανθισμένη, δίνοντας συνάμα ένα τόνο μελαγχολίας στην υποτονική ζωή του.

Δεν γνωρίζω τίνος είναι το σπίτι ή ποιος το κατοικεί αλλά εκτιμώ, ως γείτονας και κάτοικος της πόλης, το μεράκι και την προσπάθεια που έκαναν οι νοικοκυραίοι του να ανεβάσουν τη βουκαμβίλια στην ταράτσα, να την αφήσουν από εκεί να γείρει στο δρόμο και να μοιράζονται την ομορφιά της με τους περίοικους και τους λίγους περαστικούς. Ασφαλώς και το ύψος του κτιρίου τους βοήθησε σε κάτι τέτοιο αλλά υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα γύρω, παρατημένα η ζωντανά που θα μπορούσαν να γίνουν με αυτό τον τρόπο στολίδια! Η φύτευση μιας βουκαμβίλιας η οποία δεν έχει καθόλου απαιτήσεις και φροντίδα, αρκεί να αλλάξει το ύφος του δρόμου με τις σιωπηλές πολυκατοικίες και να τον ομορφήνει.  

ΑΘΗΝΑ, 23042017

ΕΝΑΣ ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ

Θαύμαζα πάντα τους φωτογράφους, επαγγελματίες και ερασιτέχνες που κατάφερναν να αιχμαλωτίσουν με το φακό τους ένα πάρα πολύ απρόοπτο και σύντομο μετεωρολογικό φαινόμενο, την αστραπή ή κεραυνό. Γιατί αυτό ούτε προειδοποιεί πότε θα έρθει, ούτε και από ποια πλευρά του ορίζοντα θα εκδηλωθεί, ούτε και πόσο θα διαρκέσει δηλώνει.  

Βέβαια τα πράγματα είναι πιο ευνοϊκά όταν πρόκειται για ανοιξιάτικες καταιγίδες, όπως αυτές που προέκυψαν τις περασμένες ημέρες που φαίνονται από ποια κατεύθυνση έρχονται κι ανάλογα τους κεραυνούς που προκαλούν, επιτρέπουν την προετοιμασία για φωτογράφιση, πράγμα που θέλει υπομονή, συνεχείς λήψεις, μεγάλες ταχύτητες, ανοιχτό διάφραγμα και βεβαίως σημείο που να μην το πιάνει ανεμοβρόχι και μουσκέψουν οι μηχανές και ο φωτογράφος. Σε όλα αυτά, σημειώνουμε ότι και η τύχη είναι απαραίτητη.

Έτσι χάρηκα πολύ χθες που είδα στον τοίχο της Μπέρρυ Γραφάκου, την φωτογραφία από έναν τεράστιο κεραυνό που εκδηλώθηκε στον αέρα πάνω από τη θάλασσα του  Πόρτο Ράφτη  και την οποία θα ζήλευαν και οι πιο ειδικοί φωτογράφοι μετεωρολογικών φαινομένων. Ένας κεραυνός που έμοιαζε να έβγαινε κατευθείαν από τα χέρια του Υψιβρεμέτη Δία* να φωτίζει με το λευκό φως του τον μελανιασμένο από τα βαριά σύννεφα ουρανό και να ακουμπάει με την τρομακτική δύναμή του τη γη ενώ κάποιοι άλλοι μικρότεροι στο βάθος του ορίζοντα να συμπληρώνουν την τρομερή συγχορδία της καταιγίδας που έπληξε την περιοχή, πέρασε και δεν αποκλείεται να επιστρέψει καθώς ο φετινός καιρός τις ευνοεί.

Από την πλευρά μου εύχομαι στην Μπέρρυ να έχει διαρκή ετοιμότητα για τέτοιες ωραίες και σπάνιες φωτογραφίες να τις χαιρόμαστε κι όσοι δεν είμαστε μπροστά στα γεγονότα.

*Υψιβρεμέτης: ένα από τα εκατοντάδες ονόματα του Δία. Από το ύψος και το αρχαίο ρήμα βρέμω (μόνο στον ενεστώτα και τον παρατατικό) που σημαίνει βγάζω δυνατό ήχο, παράγω κρότο, θορυβώ, βρυχώμαι, προκαλώ κλαγγές, κραυγάζω και βρέμομαι (μέση) που σημαίνει κλαίω, θρηνώ. (Λεξικό Δημητράκου).

ΑΘΗΝΑ, 23052017  

ΤΟ ΞΟΔΙ ΕΝΟΣ ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ

Από σύμπτωση βρέθηκα νωρίτερα στο ξήλωμα ενός περιπτέρου από τη γωνία 3^ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου και το οποίο ήταν εγκαταλειμμένο εδώ και αρκετά χρόνια και είχε σαν αποτέλεσμα να γίνει ένα ρυπαρό ερείπιο της μιας άλλης εποχής στην περιοχή και χώρος όπου διάφοροι περίεργοι είχαν κάνει στέκι για τις σκοτεινές δοσοληψίες τους.

Ένα συνεργείο είχε ξεκινήσει από νωρίς, όπως κατάλαβα, να ξηλώσει την κατασκευή από το πεζοδρόμιο η οποία δεν ήταν και εύκολη και καθώς οι άνθρωποι που το δούλεψαν για πολλές δεκαετίες το είχαν δέσει γερά με τσιμέντα και σίδερα για να μην τους λιανίσει κανένα βιαστικό αυτοκίνητο ή το βρουν κάποιο πρωί χωρίς εμπόρευμα μέσα. Είχαν τελειώσει, είχαν φορτώσει τα άχρηστα πια επιπρόσθετα στοιχεία του σε ένα αυτοκίνητο και είχε έρθει ένα άλλο να φορτώσει το κουφάρι να το πάρει μακριά. Με ένα δυο – τρία ώπ και συντονισμένες κινήσεις το κούφιο περίπτερο βρήκε τη θέση του στην καρότσα όπως ακριβώς ένα φέρετρο στη σχάρα του ειδικού γι’ αυτές της περιπτώσεις οχήματος.

Καθώς έφευγε το φορτηγό κανένας από τη γειτονιά δεν βρέθηκε να ακολουθήσει το ξόδι του περιπτέρου από το οποίο, τόσα χρόνια οι περίοικοι έπαιρναν εφημερίδες, περιοδικά, τσιγάρα και ένα σωρό άλλα είδη όλες τις ώρες της ημέρας και αποτελούσε, χάρη του περιπτερά που γνώριζαν όλοι και το κέντρο πληροφοριών και ενημέρωσης για όλα, μικρά και μεγάλα γεγονότα που συνέβαιναν σε μια ακτίνα λίγων δεκάδων μέτρων γύρω του.

Το γεγονός έχει να κάνει βεβαίως με την βιολογική απόσυρση μιας γενιάς περιοίκων ή την μετεγκατάστασή τους σε άλλα προάστια αλλά και με την αδιαφορία των νέων γειτόνων που στην εθνική ποικιλία τους και των προτεραιοτήτων που βάζουν στη ζωή τους, μια τέτοια επιχείρηση όπως το αθηναϊκό περίπτερο ήταν καταδικασμένη να αποτύχει γιατί απλά, καταστήματα με ψιλικά  έχουν ανοίξει σχεδόν σε κάθε πολυκατοικία της Αχαρνών οι Πακιστανοί και βεβαίως απορούμε αν η πελατεία τους μπορεί να τα συντηρήσει…

ΑΘΗΝΑ, 22052017

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΖΑΚΑΡΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΖΑΛΟΚΩΣΤΑ

Στη Ζαλοκώστα σήμερα, ο Ποιητής στο παρτέρι του αυστηρού δρόμου στην μπρούντζινη σιωπή του μυρίζει

 τα άνθη από τις δυο τζακαράντες που είναι δίπλα του

και «…παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι».

ΥΓ. Για το πόσο επίκαιρο παραμένει το ποίημα, δείτε: KERK STR. OOST, PRETORIA, TRANSVAAL, Γιώργος Σεφέρης, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Ίκαρος, σελ. 199. 

ΑΘΗΝΑ, 21052017

ΕΝΑ ΕΝΤΟΜΟ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ

Το σωστό, για πολλούς λόγους, είναι ο άνθρωπος να περπατά με ψηλά τα μάτια και το κεφάλι!  Κι αυτό για να έχει καλύτερη εποπτεία του χώρου οπουδήποτε κινείται και να αποφεύγει τυχόν απρόοπτα που κανένας δεν αποκλείει την έκβασή τους. Εκτός αυτού, λένε, κι άλλα γι’ αυτούς που κινούνται έτσι, αλλά δεν είναι του παρόντος σημειώματος!

Έχει όμως τα καλά της και η κίνηση με τα μάτια χαμηλά, ιδιαίτερα τώρα την άνοιξη γιατί βλέπουμε την εκπληκτική αναγέννηση της φύσης στην οποία συμμετάσχουν απαξάπαντα τα είδη, της χλωρίδας και της πανίδας, από τα αόρατα σχεδόν έως τα πιο επιβλητικά και από τα κατώτερα και υπόγεια ως τα ανώτερα του δάσους και του ουρανού. 

Στην κοσμογονία βέβαια της άνοιξης σπουδαίο ρόλο, τον πρωτεύοντα ίσως, κατέχουν τα έντομα σε μια απίστευτη ποικιλία και βεβαίως ωφέλεια για τα οικοσυστήματα. Την ωφέλεια ορισμένων πιθανόν να αγνοούμαι και να τα θεωρούμε για την εμφάνισή τους τρομακτικά αλλά τούτο έχει να κάνει με το πώς βλέπει κάποιος τα πράγματα.

Όπως για παράδειγμα το έντομο της φωτογραφίας, την οποία βρήκα στον τοίχο της καλής φίλης Ευγενίας Τζιάβα και μου κίνησε το ενδιαφέρον και καθώς το πρόσεξα καλύτερα είδα πως έχει την πλάτη του στολισμένη με μια καρδιά, μια πράσινη μικρή καρδιά όπως αυτές που λέμε κούπες στην τράπουλα! Δεν ξέρω για ποιο λόγο, η διάφανη πανοπλία αυτού του μικρού πλάσματος έχει αυτή την καρδιά πάνω της, κάτι όμως φτιαγμένο με σοφία είναι.

Δεν μπορώ να πω ότι παίζει ρόλο στους έρωτες αυτού του είδους των εντόμων η πράσινη καρδιά, σίγουρα έχουν άλλους κωδικούς από τους ανθρώπους και τα άλλα είδη αλλά για να είναι εκεί, κάτι σημαίνει. Πιθανόν να είναι στοιχείο απόκρυψης από τους κυνηγούς του ή κάτι άλλο που μόνο οι ειδικοί γνωρίζουν αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως αυτές οι μοναδικές ομορφιές βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας και γι’ αυτό αξίζει να σκύβουμε καμιά φορά να τις απολαμβάνουμε. 

ΑΘΗΝΑ, 20052017

ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕΣ ΤΗΣ ΑΣΩΜΑΤΩΝ

«Μέσα από το βλέμμα των Καρυάτιδων» ήταν ο τίτλος της ποιητικής περφόρμανς  του εικαστικού - ποιητή Άγγελου Σκούρτη  που έγινε χθες το απόγευμα στην αυλή του μοναδικού σπιτιού με τις δυο Καρυάτιδες στην πρόσοψή του, έργο του γλύπτη Ιωάννη Καρακατσάνη, στην οδό Ασωμάτων 45 όπου στεγάζεται το Ινστιτούτο των Ελληνικών Μύλων. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας των Μουσείων 2017 και σε συνεργασία του Ινστιτούτου και τις «Μικρογεωγραφίες»  που διερευνούν συστηματικά μηχανισμούς συμμετοχικής εδαφικής αφήγησης.

Η ιδέα, ο σχεδιασμός, και η επιμέλεια ήταν της Χαρίκλειας Χάρη.  Ο Άγγελος Σκούρτης διάβασε κείμενα σχετικά με τη μυθολογία του σπιτιού και απήγγειλε ποιήματά του που το θέμα τους ήταν οι «Καρυάτιδες» μιας αστικής, σκληρής πραγματικότητας. 

ΑΘΗΝΑ, 19052017