Το έχουμε ξαναπεί: στην πλατεία χωράνε όλοι όπως και ο καθένας μπορεί να εκφράσει την διαμαρτυρία του με όποιον τρόπο θέλει εκτός βέβαια από το να προκαλεί την Αστυνομία και να προσβάλλει αυτούς που μαζί του βρίσκονται έξω από τη Βουλή. Για τους μέσα, κανένας δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα τους αποκαλέσουν ή πόσο θα τους βρίσουν.
Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω που αποτελούν μια πλατφόρμα ελάχιστης συνεννόησης μεταξύ ομάδων και ατόμων ώστε να χωράνε όλοι στην πλατεία και τους δρόμους, κάποιοι που πιθανόν δεν βρίσκουν πουθενά αλλού ακροατήριο παίρνουν το σύνθημά τους και ανάλογα με την κατασκευή, το μοιράζουν στον κόσμο, το φωνάζουν με τη ντουντούκα, το κρεμάνε στον αέρα ή ακόμα το φοράνε σαν ρούχο κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Κάτι τέτοιο είδα χθες να κάνει μια ομάδα συμπολιτών μας οι οποίοι, έγραψαν σε χαρτόνια με μαρκαδόρους αυτά που ήθελαν να πουν και είχαν να κάνουν με ζητήματα εθνικής κυρίως ανεξαρτησίας και εξέφραζαν την αντίθεσή τους σε όσα ακούγονται για το ξεπούλημα ορισμένων νησιών στους Τούρκους και σε άλλους εχθρούς του έθνους και της κυριαρχίας μας και στάθηκαν χωρίς να φωνάζουν σε μια γωνία της λεωφόρου Αμαλίας.
Και το καταλαβαίνω, όταν πρόκειται για το Αγαθονήσι ή άλλο νησί της μεθορίου να ανησυχούν κάποιοι, αλλά το Κουφονήσι των Κυκλάδων τώρα, πως έδενε με αυτά ένας θεός ξέρει. Ρώτησα την κυρία που κρατούσε το χαρτόνι με το σύνθημα κι ούτε κι αυτή μπορούσε να μου πει κάτι που θα με έπειθε πως κινδυνεύει το Κουφονήσι να βρεθεί σε ξένα χέρια.
Κόλλαγε στην ομοιοκαταληξία, σκέφτηκα και έτσι μπήκε στη «γκρίζα» ζώνη των ανησυχιών μας και ένα νησί, που από φτωχό ψαροχώρι έγινε το συνώνυμο της καταναλωτικής ασυδοσίας της μεταπολεμικής γενιάς και δη μιας μεγάλης μερίδας της αριστεράς και των παραφυάδων της που καμάρωνε πως το ανακάλυψε και πως το ανάδειξε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου