Είχα κάνα – δυο μέρες να πάω στο Σύνταγμα να δω πως πάνε τα πράγματα κι έτσι χθες το απόγευμα βρέθηκα εκεί με τη μηχανή μου μήπως και πιάσω καμιά σκηνή να τη ντύσω με λόγια για να συμπληρώνουμε λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος την ιστορία αυτής της πόλης και να έχουν οι επόμενες γενιές όχι μόνο να θυμούνται αλλά και να θυμώνουν με εμάς.
Σίγουρα θα αλλάξουν πολλά μετά από τα «Ιουνιανά 2011» στο Σύνταγμα και σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας αλλά εκείνο που θα παγιωθεί, απ’ ότι κατάλαβα χθες που είχε λίγο κόσμο στην Πάνω Πλατεία είναι το διπλό διάζωμα από κάγκελα που βάζει η Αστυνομία μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και η διπλή σειρά αστυνομικών.
Ο φόβος να μην πειραχθεί ούτε μια τρίχα των πολιτικών που έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι και να μην φτάνουν οι φωνές του κόσμου στα αυτιά τους τη στιγμή που υπογράφουν τα κείμενα της νέας υποτέλειας, έχει φέρει την Αστυνομία (κατόπιν εντολών του Υπουργείου βεβαίως) στο σημείο να ακυρώσει και τη μνήμη αυτών που πραγματικά πολέμησαν για την Ελλάδα και η μνήμη τους, στο ελάχιστο τιμάται με το κενοτάφιο.
Γιατί, τι άλλο αν όχι ύβρις, είναι η απομόνωση του Αγνώστου Στρατιώτη από τις δυνάμεις της καταστολής που είναι έτοιμες όχι για υπερασπιστούν αυτό καθ’ αυτό το μνημείο και ότι σημαίνει για τους Έλληνες, αλλά τον οποιοδήποτε άθλιο πολιτικό να μπαινοβγαίνει στο κτίριο που πολύ εύστοχα νομίζω, ο κόσμος το έχει χαρακτηρίσει ως «Πύργο της μίζας» και θα πολύ θα ήθελε κάποια στιγμή να το δει να γίνεται στάχτη για να καθαρθεί η ζωή μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου