ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΜΠΟ

Πριν φύγει το μάτι από τον Ασφοντυλίτη να βρει τον ορίζοντα στα νότια του Αρχιπελάγους, στέκονταν στον μικρό κάμπο που ήταν μοιρασμένος με ξερολιθιές και ήταν το πιο πολύτιμο κομμάτι γης σε ολόκληρη την Έξω Μεριά...

Όι ξερολιθιές στην αρχή αναπτύχθηκαν στις πλαγιές των βουνών γιατί η κλίση του εδάφους τους διευκόλυνε τους ανθρώπους να σπρώξουν με τα χέρια ή να μετακινήσουν με τη βοήθεια μοχλών τα μεγάλα λιθάρια και με την πρακτική της επιχωμάτωσης να τα ανεβάσουν στον τοίχο μέχρι το ύψος που τους επέτρεπαν οι δυνάμεις τους και φυσικά ο λόγος του έργου.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο όταν το έδαφος είχε ελάχιστη ή καθόλου κλίση, όπως για παράδειγμα η μεγάλη λάκα μπροστά από τον οικισμό του Ασφοντυλίτη, που μοιάζει με μικρό κάμπο και ο οποίος ήταν πάντα το κόσμημα ολόκληρης της Έξω Μεριάς και τον λάμπρυνε ακόμη περισσότερο η ύπαρξη των πηγαδιών στην πάνω πλευρά.

Ασφαλώς και στην αρχή της εγκατοίκησης του ανθρώπου στον Ασφοντυλίτη, ο κάμπος ήταν κι αυτός σκεπασμένος με πέτρες όπου ανάμεσά τους θα ήταν φυτρωμένα μεγάλα δέντρα και θάμνοι. Σιγά - σιγά όμως οι άνθρωποι απομάκρυναν τις πέτρες και με τις οποίες ύψωσαν ευθείες ξερολιθιές οι οποίες παίζουν ακόμη μέχρι σήμερα το ρόλο του συνόρου που δεν χωρίζει βέβαια τους παλαιούς κήπους αλλά τους χώρους βοσκής των κοπαδιών.

Σε αυτό τον κάμπο είχαν όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Ασφοντυλίτη είχαν ένα κομματάκι γης και είχαν κήπο όπου καλλιεργούσαν τα λαχανικά τους για νοστιμεύουν το στόμα τους και τα μποστανικά τους για να γλυκαίνει λιγάκι η ψυχή τους.

Σε αυτούς τους περιτειχισμένους κήπους φύτευαν από τους αρχαιότατους χρόνους ιθαγενή λαχανικά όσπρια για χλωρή κατανάλωση και από τότε που έφτασαν και στην Αμοργό οι πατάτες, οι ντομάτες και τα άλλα θαυμαστά είδη από την ήπειρο της Αμερικής, που άλλαξε ριζικά τη διατροφή των ανθρώπων ακόμα και σε αυτή τον πετρότοπο...

ΑΜΟΡΓΟΣ, 11062011