Ανάλογα με το είδος τους, οι μικροοργανισμοί που εποικίζουν τις πέτρες, τις βάφουν και τις χρωματίζουν με διάφορα, λαμπερά ως συνήθως και έντονα χρώματα τα οποία καθώς τα οποία δύσκολα βγαίνουν και μοιάζουν με ανεξίτηλα...
Οι πέτρες είναι από τα στοιχεία της φύσης που φαίνεται πως δεν επηρεάζονται καθόλου από το χρόνο και αν αυτό συμβαίνει, είναι τόσο ανεπαίσθητο που κανένας στη διάρκεια της ζωής του δεν είναι εύκολο να το καταλάβει. Έτσι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας ορισμένοι που εξαιτίας της διαρκούς παρατήρησης των πραγμάτων στη φύση και τη δράση των ποικίλων στοιχείων της, είναι σε θέση να μας αποδείξουν το αντίθετο - πως και οι πέτρες δηλαδή υφίστανται αλλαγές οι οποίες στο βάθος του χρόνου, θεωρούνται ιδιαίτερα δυναμικές,
Για τούτο ευθύνεται βασικά ο καιρός σε όλες τις εκδηλώσεις του αλλά και το πλήθος των μικροργανισμών (μύκητες, βρύα, λειχήνες κ. ά) των οποίων βιότοπος είναι οι επιφάνειες της πέτρας και τα οποία δρουν προς την υπονόμευση της ακεραιότητας της διαρκώς και φανερά και όχι όπως η βροχή ή ο πάγος για παράδειγμα αόρατα και περιστασιακά.
Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που θα πέσει πάνω στην πέτρα ο σπόρος τους, πιάνει αμέσως ρίζες και αρχίζουν σιγά - σιγά και πολλαπλασιάζονται με σταθερό ρυθμό και δεν αργούν να καλύψουν όλη την επιφάνεια κρύβοντας κάτω από την πολύχρωμη και πυκνή χλόη τους, όλα τα σημάδια, της φύσης και της δράσης των ανθρώπων.
Ο Μιχάλης Αρτέμης, από την εμπειρία μιας ζωής που έχει στον Ασφοντυλίτη, ισχυρίζεται πως απαιτούνται τουλάχιστον πενήντα χρόνια να “μαλλιάσει” η ακίνητη βεβαίως πέτρα.
Φέρνει δε σαν καλό παράδειγμα, κάποιες ξερολιθιές που ύψωσε ο πατέρας του τη δεκαετία του ‘50 και οι οποίες, χάρη της δράσης των μικροργανισμών που προαναφέραμε, τώρα φαίνεται να δείχνουν πώς άρχισε να μετράει ο χρόνος πάνω τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου