Θα ήθελα βεβαίως να ήμουν σήμερα, μια τόσο ιδιαίτερη ημέρα για την Αθήνα αλλά και το μέλλον όλων μας (δεν θα επεκταθώ εδώ πάνω στα γεγονότα της ημέρας για τα οποία πληροφορούμε από τις αναρτήσεις φίλων) αλλά τα πράγματα με υποχρέωσαν να είμαι στην Αμοργό, όχι για διακοπές όπως σε πολλούς θα φαντάζει αλλά για δουλειά και μάλιστα δύσκολη γιατί έπρεπε να περπατήσω σε πολλά σημεία της Έξω Μεριάς και στα Χάλαρα*.
Παρά το άγχος να προλάβω ένα σωρό πράγματα αυτές τις ημέρες, δεν έχασα όμως την ευκαιρία να ζήσω μια μοναδική στιγμή του Αιγαίου, στιγμή από αυτές που χάνονται ή αν συμβαίνουν, τα καινούργια υλικά και τα εργαλεία την κάνουν μια συνηθισμένη σκηνή οπουδήποτε στην Ελλάδα ή και τον κόσμο ακόμη.
Έμαθα λοιπόν πως ένας καλός φίλος, ο Παναγιώτης Μαρούλης, άνθρωπος ο οποίος έχει ασχοληθεί με πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με την τέχνη αλλά τα τελευταία χρόνια ασχολείται με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, με τη μελισσοκομία στην Αμοργό θα μετέφερε μερικές από αυτές με τη βάρκα του Νίκου Γαβαλά, τον «Αντώνιο», από τον Άγιο Παύλο στη Νικουριά για την περίοδο της ανθοφορίας του θυμαρίου που αρχίζει αυτές τις ημέρες.
Έτσι λοιπόν συναντηθήκαμε στον Όρμο Αιγιάλης και αφού φτάσαμε στον Άγιο Παύλο, τις μεταφέραμε στην προβλήτα, τις φορτώσαμε και αφού δέσαμε στην ξύλινη προβλήτα της Νικουριάς, τις μετέφεραν στο σημείο που ήταν και οι άλλες κυψέλες και ο Παναγιώτης ντυμένος την απαραίτητη στολή για να προστατεύεται από τα τυχόν τσιμπήματα, άρχισε να φροντίζει με κινήσεις που θύμιζαν πρόσωπο που ιερουργούσε μέσα σε ένα ναό της φύσης που ήταν γεμάτος με θάμνους που βοσκούν οι μέλισσες και παράγουν πολύ καλό μέλι.
Η υπόθεση κράτησε αρκετή ώρα και εγώ με το Νίκο, απομακρυνθήκαμε. Πρώτα πήγαμε στην εκκλησία της Παναγίας που βρίσκεται πάνω από τον μικρό κόλπο και κατόπιν κατευθυνθήκαμε προς το παλιό πηγάδι που βγάζει νερό κάθε επτά χρόνια και αφού είχαμε αρκετό χρόνο μπροστά μας πήγαμε και στον κάβο όπου φαίνονται ακόμη τα ερείπια του λεπροκομείου και ήπιαμε νερό από ένα πανάρχαιο φυσικό πηγάδι δίπλα στη θάλασσα. Τελειώνοντας ο Παναγιώτης με τις μέλισσες, επιστρέψαμε στον Άγιο Παύλο και αυτός έφυγε με το αυτοκίνητο κι εγώ με τον Γιάννη πήγαμε στον όρμο με τον «Αντώνιο».
Αναφέρω εν τάχει αυτά τα ιδιαίτερα γεγονότα που έζησα σήμερα στη Νικουριά και από τα οποία θα φτιάξω και κάνα – δυο θεματάκια για τα περιοδικά που δουλεύω (αν τα βρω ανοιχτά όταν γυρίσω) και τα οποία δεσμεύομαι να τα αναρτήσω μόλις δημοσιευτούν.
* Ομολογώ όμως πως τώρα που κάθισα στον υπολογιστή να γράψω αυτή τη σημείωση και να συνεχίσω τη δουλειά για τον Ασφοντυλίτη, πως δεν μου έλειψε καθόλου το Σύνταγμα γιατί ήμουν μαζί με ανθρώπους που με τη στάση τους απέναντι στη ζωή και τις ασχολίες τους έχουν ήδη ακυρώσει τον οποιοδήποτε λόγο των πολιτικών και κυρίως αυτόν που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση. Ο μελισσοκόμος Παναγιώτης και ο κτηνοτρόφος Νίκος είναι δυο από τους εκατομμύρια Έλληνες που απλά πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και προκόβουν…
ΑΜΟΡΓΟΣ, 15062011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου